|
| |
| |
| |
God de Wraeck. Ofte: Troost der Schriftuyre in tegenheyt.
Begrepen In een korte uyt-legginge eeniger Psalmen Davids.
Mitsgaders andere Gedichten ten selve propooste.
Tot den Leser.
SOo gy hier uyt niet anders voelt
Dan dat u hert zijn wreeck-dorst koelt;
En dat het sich daer in vermaeckt
Dat sijnen vyandt wordt geraeckt:
Soo doet u 't lesen weynig nut;
Soo neemt gy u een krancken Stut;
Soo siet gy dat gy niet en siet;
Soo vaet gy Dichters meyning niet;
Soo maeckt gy goede Medecijn
V selven tot een Ziel-fenijn.
Over den LXXIII.
DE vyant mach te velde zijn: de Trommel mach alarme gaen;
Het swaerdt mach op de kele staen:
De lucht mach klaer van blixem zijn; de heel natuyr mach zijn ontstelt,
En doen haer eygen selfs gewelt.
Daer mach geschieden wat het wil: Een reyn vroomherstig Isra'lijt
En raeckt het al te samen niet.
Om dat hy God, die meerder is dan al wat dat'er is en leeft,
Tot sijnen troost en steunsel heeft.
Geen ding soo wis. En ick nochtans, door 't vals besluyt van my gemaeckt,
Was op den dool-weg schier geraeckt.
Het smerte my, doe ick 't gesicht op d'op-geblase Boose sloegh,
En sach hoe haer 't geluck toe-loeg.
Het avontuyr dat wanckel is, en yeder een soo licht verrast,
Is haer docht my) getrou en vast.
Een ander wort gesieckt, geplaegt; zijn korte leven valt hem bang:
Sy zijn gesont, en leven lang.
Een ander komt in ongeval, en slijt sijns levens tijt in druk:
Op haer en hecht geen ongeluck.
Een ander sucht soo veel gesuchts, en weent soo menig droef geween:
Haer leven vloeyt haer sachtjens heen.
Dit baert in haer de hovaerdy, daer 't hert hem selven in verblindt,
En recht als met een kleedt om-windt.
In d'over-lasten die sy doen, na haren hooch-verwaenden sin,
Flatteren sy haer selven in.
De oogen puylen haer van vet, en aen haer lijf tuygt yeder lit
| |
| |
Wat weeld en trots haer hert besit.
Geen ding soo hooch, of 't luckt haer al. Al watsy dencken en bestaen,
Soo haest gedacht, soo haest gedaen.
Al wat sy sien, 't Is haer te slecht; 't vernoegt haer niet, en in haer oog
Is niemand, dan sy selver, hooch.
Sy spreken quaed van alle ding, en van haer stoute spotterny
Is oock den Hemel selfs niet vry.
Haer woort heeft by de menschen macht, haer reden die valt aen-genaem,
Recht of-se van den Hemel quaem.
Het volck vloeyt haer, als water, toe, en schouwt-se aen als aerdsche Goon;
En bidtschier aen voor haren throon.
De vrome sien 't, en sijn verbaest, en dencken in haer hert: Wel hoe?
Siet God dit al, en laet hy 't toe?
Heeft hy oock van den vromen mensch, die hier soo laeg verschoven wert,
Wel eenig dencken in sijn hert?
Dat 's immers volck dat Godloos is, en niet en past op Gods bevel:
En nochtans gaet het haer so wel.
Sy hebben geldt, sy hebben goedt, sy leven hier gerustelijck,
In leegheyt en wellustelijck.
Wat baet het vrome leven dan? wat helpt het onbevleckt gemoedt.
En dat men niemand quaedt en doet?
Waer toe dan soo veel leedts geleen? waer toe, helaes! dan alle daeg
Te schroomen voor een nieuwe plaeg?
Ick had schier oock alsoo geseyt, en haer, uyt onverstant, geslacht,
Maer ick verbeet my selfs en dacht:
't En is niet alles goedt dat goedt; niet alles quaedt dat quaedt gelijckt,
Na 't oordeel dat de Werelt strijckt.
Waer 't anders: al Gods heylig volck, van welcker lijden dat men leest,
En waer Gods volck dan niet geweest.
Ick maeckten mijn gedachten moe, en had soo geern den grondt gevat,
En 't recht verstandt hier van gehadt:
Maer al vergeefs. 't Was, my te swaer, en schampten op de sinnen af,
Tot dat ick my tot God begaf;
En in-tradt in fijn heyligdom; daer uyt sijn Woort my wiert geleert,
Hoe wonder dat het met haer keert.
Daer sach ick, Heer, hoe gy-se stort, hoelos en onvast datse staen,
En plotselijck te gronde gaen.
Hoe gaen sy doch soo haest te niet, het hert is haer doortreft met schrick,
En eynden in een oogen-blick.
Haer wesen is als eenen droom, die in den slaep wat wonders schijnt
Maer als m' ontwaeckt, daer heen verdwijnt.
Dat groot geleeck, is niemant-al; dat eerst gevreest wierdt, wortbelacht?
| |
| |
En dat m' eerst prees, daer na veracht.
Eylaes! hoe wee is my in 't hert, dat ick voor u, ghy wijse God.
My heb gedragen als een sot;
En 't domme Vee by na gelijck, heb van der dingen eynd en loop
Geoordeelt met den dwasen hoop;
En met mijn al te kleyn verstandt (niet siend op 't geen dat was, maer scheen)
Ben in u oordeel in-getreen.
Nochtans hoe wel ick tegen u met mijn gedachten heb gefaelt,
Ben ick van u noyt af-gedwaelt.
Ick hang aen u, hoe dat'et gaet, ick hou my al-tijdt vast aen dy,
Want gy houdt u al-tijdt aen my.
Gy zijt my al-tijdt by met raedt, gy zijt my al-tijdt by met kracht,
Daer ick tot eer door word gebracht.
Wanneer ick u maer hebben mach, soo is my al de rest onwaerd;
En pas op Hemel noch op Aerd.
Of't lichaem al uyt-teeren mocht; of 't hert sijn kracht al heel ontging,
En boven 't hooft de doodt al hing:
Gy even-wel, gy zyt het, God, daer ick op sta, en hoop op schep:
Gy zijt het al wat dat ick heb.
Wie van u wijckt op sulcken weg, die niet van uwe wegen is,
Dien is den onder-ganck gewis.
Want gy doodt elck die u begeeft, en, als een vrou haer man verlaet,
Van u tot vreemde Goden gaet.
Het alder-beste dat ick kan, mijns herten alder-hoochsten lust,
Mijns Zielen alder-wiste rust,
Dat is, dat ick aen God my hou, en mijn betrouwen op hem stel,
En sijne daden voort-vertel.
Een Christen, als hy sijn gesicht
Begint te slaen op Gods gericht,
Of hem de wraeck schoon beuren mocht,
De wraeck word niet van hem gesocht:
Gods wraeck, en 't angstig herts-gewroeg,
Die sijn hem meer dan wraecks genoeg.
Ia als hy ernstig merckt op 't endt
Dat God de boose over-sendt:
Dunckt hem haer oordeel groot en swaer:
In plaets van wraeck bidt hy voor haer.
|
|
Auteursrechtvrij