Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

[Maeck, mijn snaren, een geklanck]

Sang: Forsters Droom.
Of: Phoebus is lang, &c.
I.

MAeck, mijn snaren, een geklanck,
Dat de sinnen kan vervreugden:
Sing, mijn keel, een

[p. 174]

Ootmoedigheyts lof.

Wie sal die groote Deugt; Ootmoedigheyt vol-roemen?

Den Schrijver van dit Boeck, heeft veel daer toegedaen,
En toont, als in een Hoff, veel schoone Ootmoets Bloemen,
Siet oock wat Teecken-konst, hier Konftelijck wijst aen.

[p. 175]

nieu gesanck,
Van een Deugd de schoonst' der Deugden;
Van een Deugd die Ootmoet hiet,
Daer men 't voor-beeld klaer van siet,
In hem dief' ons gebied.
2.
Hem, die, nu der Heeren Heer,
⁺Diep in ootmoet ne'er-gestegen,

Heeft der eeren hoogste eer

Door vernedering verkregen.

'Al wie, sat van aerdsche min,

't Hemelsch soeckt met hert en sin,

Moet desen weg oock in.

3.
Door Ootmoet en Ned'richeyt
Word de hooghste Hoogt' gevonden:

('t Hert door hoogheydts lust verleyt,

Blijft hier vast om laeg gebonden.)

Hoe de leeder die hoog gaet,

Lager inde Aerde staet,

Hoe minder dats' om-slaet,

4.
Ootmoet leyt niet, in, het lijf
Met onnoodich quaed te quellen,

Noch in 't waen-heylig bedrijf

Daer veel menschen Deugd' in stellen.

Deugd hangt niet aen 's menschen breyn:

Maer Gods heylig Woord alleyn,

Is Leers en Deugds-Fonteyn.

5.
't Is oock d'Ootmoet niet die geld,
Dat men (om in sond te blijven)

Sich, als rechts, ootmoedig stelt,

En soo sondig gaet beschrijven

Of men staeg moest zyn in sond.

Dit 's geen Deugd, maer leugen-vond,

Op Ootmoets schijn gegrond.

6.
Ootmoet leyt gants niet in schijn,
Oock niet heel in slechte kleeden:

Uyt het hert, daers' in moet zijn,

Moet-se stralen door de Zeden.

Schijn-deugd krijgt wel 't lijf tot haer,

Maer Deugd, lijf en ziel te ga'er;

In 't hert, en openbaer.

+ 1 Jac. 4.v.10.