Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

[p. 176]

[WAre Ootmoet meest ghebaert]

Sang: Als op 't voor-gaende.
II.

WAre Ootmoet (meest ghebaert
Door sijn selfs en sijn Staats kennis)
In die's menschen tong bewaert,
Voor des Naestens hoon en schennis.
Die sijn vorig doen wel weet,
Heeft sijn mond niet licht ghereedt
tot yemandts schand of leet.
2.

't Christen hert, door Ootmoets geest

Sterck verandert en gedreven,

Wetend' hoe 't selfs is geweest,

Wil oock al-tijd geern vergeven:

Komt tot wrake noch vonnis,

⁺Deckt al wat te decken is,

En siet veel seylen mis.

3.

Ootmoet doet de mensch dies' heeft,

Boven sich, een ander achten.

't Heit daer d'eer-sucht niet in leeft,

Voed geen nijdige gedachten;

Gunt een a'er wel 't geen het mist;

Doet op 's naestens faem geen list;

Maeckt onvre'e nochte twist.

4.

Ootmoet, Moeder en oorsaeck

Van 's gemoeds bedaerde sachtheyt,

Weert verbolgentheyd en wraeck,

Toorn, gekijf, en onbedachtheyd.

Die door Gods Geest onder-richt,

Kleyn is in sijn selfs gesicht.

+ Phil. 2. v. 3.

[p. 177]

 

Acht alle ong'lijck licht.

 

5.

 

Ootmoet, Suster van de Liefd,

 

Doet in vriend'lijckheyd verkeeren:

 

Dat-se elck dient en ge rieft,

 

Is haer lust en staeg begeeren.

 

Die hem selven kent te recht,

 

In sijn eygen oogen slecht,

 

Word geern eens yeders knecht.

 

6.

 

Ootmoet, Voester van Gedult,

 

Helpt het angstig murmureren

 

Als God 's Lijdens maet vervult)

 

Krachtig uyt het herte weeren.

 

Die recht kleyn is van gemoed,

 

Meynt in alle tegenspoed,

 

Dat hy 't noch heeft te goed.

 

7.

 

Ootmoet, Maticheyds Vriendin,

 

Weert sorg-vuldicheyd en truren,

 

Als m', in 's lijfs, behoeft, heeft min

 

Dan den eysch is der naturen.

 

't Hert van Ootmoet wel door-ploegt,

 

Dat hem selfs niet veel toe-voegt,

 

Is oock met 't minst vernoegt.

 

8.

 

Een op-recht Ootmoedich hert

 

Staet sijn God in all's gelaten:

 

Wel-kom vreugde; wel-kom smert;

 

Wel-kom alle lot en staten.

 

Die sich en den Sender kent,

 

Heeft sijn hert, 't zy wat hy send,

 

Tot danckbaerheyd gewend.

 

9.

 

Ootmoet kenster van gebreck

 

En van 't eygen onvermogen,

 

Neemt de Ziel den lust en treck

 

Om hier oyt te sluymer-oogen,

 

Doet de Ziel op schilt-wacht staen,

 

Om noyt door's vleeschs schalcke pa'en

 

In sond te sijn verra'en.

 

10.

 

Ootmoet, Toonster van armoed

 

In de Goddelijcke saken,

 

Maeckt dat sich de mensche spoed

 

Om door bidden God te naken:

 

Bidden, 't welck uyt 't hert ontspringt,

 

En, met sterck Geloof om-ringt,

 

By God met kracht door-dringt.

 

11.

 

Ootmoet, Weckster van de wil,

 

Doet in all's gehoorsaem wesen,

 

Laet in Deugde 't hert noyt stil:

 

Want Maer Ootmoet is, is vreesen;

 

Waer vrees is, wort scherp gelet

 

Niet op een maer alle wet

 

Die 's VVets voorstelder set.