|
| |
Voor A.G. over den dood van haer lieve Echt-genoot I.E.G.
Sang. Te Mey als alle Vog'len singen.
VVAer toe, mijn Ziel, waer toe gesteent?
Waer toe gehert-pijnt en geweent?
Laet waerheyt eens recht keuren:
Die oorsaeck heeft van vreugd, betoont ondankbaerheyd door treuren.
Mijn Man, mijn waerde Helft, is heen,
En ick alleen. Alleen? ach neen!
Doen alle druck en eensaemheyd door haer by-zijn vergeten
Mijn Lief is heen: maer 't meest-gelieft,
Waer door mijn Ziele was gerieft,
| |
| |
| |
Vrevgde en rov in 't afsterven
der Rechtveerdighen.
d'Hebreeusche Dichter singt, dat aller Heyl'gen sterven;
Seer Cost'lijck is voor God. Dit matich dan u rou:
Ey laet den eygenaer, syn eygen erve erven,
En meng de rou met vreugt, 't sy Kint, of Man, of Vrou,
| |
| |
Sijn Leer en Voor-beeld op het pad van 's Levens rechte straten.
Sijn lout're Deugd streckt my een spoor
Om met Hem deur de selve Door
Kloeck-moedig in te dringen,
En 't Goddelijcke eer-gesang in Godes Stad te singen.
Om met hem voor 's Lams throon te staen
Met witte kleed'ren aen-gedaen,
Verheerlijckt onverderflijck,
Verlost van pijn, vervult met vreugd, en (als God selfs) onsterflijck.
Het tijdelijcke slind de Tijd;
Het quijtelijcke ben ick quijt:
Sijn Lichaem, 't welck, van Aerd,
Ter-Aerden moest, is in der Aerd; de Geest, by God in waerde.
By God: die hem ter saligheyd
Bewaert, en heeft een Lijf bereyd
Dat, (als 't Basuyn gaet klincken)
In aller eeuwen eeuwigheyd gelijck de Son sal blincken.
O! Goddelijck Al-wijs bestier!
Sou' hy Daer heen, hy moest van Hier;
En sien 't gewenschte Vader-land, het Vreemde moest hy derven.
Nu heeft op hem de nijd geen kracht;
Nu is hy uyt Tyrannen macht;
(Daer niemand hem verseeren kan) uyt aller ooghen oogen.
Nu krenckt hem geen boosheyd, hoe boos;
Nu is 't geweld gewelde-loos;
Nu moet den Haet sijn stralen,
Hoe sterck geschoten, krachte-loos in 's haters hertsien dalen.
Sijn kamp heeft hy kloeck uyt-gekampt:
Gegort, gewapent, wijs-gelampt,
Op schilt-wacht, los van sonden,
In wel-doen vol van alle deugd heeft hem sijn God gevonden.
Wat waer mijn vorder treuren dan?
Liefd' tot my selfs, niet tot mijn Man.
't Schijnt schier gelucks benijden,
In sulcker Helden sal'gen dood niet ernstig te verblijden.
Maer weenen dan de oogen mijn,
Soo moeten 'tvieugde-tranen zijn:
Of sal 't uyt droefheyt spruyten;
Door mededoogen met de Wer'lt, moet ick dan tranen uyten.
De Werelt, die door sulcken Licht
In 't blind verstand kon zijn gericht,
Om van 't gevaerlijck dolen
Te rug getogen, sish met ernst te geven in Gods Schole.
Te geven op des Levens baen,
Om 't eeuwige vergaen t'ontgaen;
Ach! voor een Christen herte
Is 's Menschen sonde 't waerdig stof en eenig stof van smerte.
Laes! hy is weg: de snoode Aerd
En was die Son niet langer waerd.
| |
| |
Hoe seer verdickt u donckerheyd nu gy sulck Licht sult missen.
Mijn God die licht en duyster schept,
Gelooft, gelooft sy uwen Naem in aller eeuwicheyden.
Gun dat de troosting van uw' Woord
Meer dan natuyrs treck zy gehoort;
En, als druck 't hert komt klemmen,
Al-tijd de ware redens-kracht in my mach bovenswemmen.
Laet my uw's Geestes hulpe by,
Die my in druck een bol-werck zy.
Maer wille-loose lijdsaemheyt kan u alleen behagen.
Geef dat ick my u over-geef,
En gants na uwen wille leef,
Daer nu de krachten van mijn Ziel haer stralen henen schieten.
|
|
Auteursrechtvrij