Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

Twee-spraack voor A.R. over d' Af-lijvicheyt van sijn lieve Soon I.A.

Sang: Engelsche Fortuyn. Met vier regels, of: Met acht,
D' Engelsche Gaillarde.

Menschelijcke Weemoedicheyt.

NU treurt, mijn Ziel, in desen droeven stand.
O harde dood van een soo waerden pand!
Wat laet gy my meer dan gedachtenis,
Die in den geest een nest van smerten is?

Wijsheyts Rading.

Heeft van de Dood so veel ramp-salicheyt?
Dat eens moet zijn, mach datso sijn beschreyt?
Te sterven, is een al-gemeyne Wet,
Van God, (die noyt yet quaeds en Doed) geset.⁺

M.W.

2.
Onrecht waer druck, had hy geen recht Waerom. 3
De stut en staf van mijnen Ouderdom.
De lust en rust van mijn grijsheyt, is he'en:
Die veel verliest, sijn tranen hebben re'en.

W.R.

Wat heeft de Mensch waer op hy vast mag stean? 4
Dat sterff'lijck komt, moet sterff'lijck henen gaen,
Vergeefs besucht men't gaen van 't noodig pad.
En beter noyt dan al te lief gehad.

M.W.

3.
Hoe kranck is Re'en daer droefheyt 't hert door-klieft! 5
Noodwendelijck volgd Liefde 't geen sy lieft.
Wie maeckt sich los daer hé natuyr maeckt vast?
Waer 't Hebben vrood, 't Ontbeeren niet en past.

W.R.

Re'en weeght de saeck so-s' is, niet so-se schijnt, 6
T' onrecht duert liefd' als liefdes stof verdwijnt,
En die van 't geen elck treft, sich rekent vry,
Sijn gront is sot of vol van hoovaerdy.

M.W.

4.
Ach! waer die bloem niet al te vroeg gepluckt! 7

+ Heb. 9. 27.

[p. 120]

Dood-troost.

Of vele Joden, zich bemoeyden om te troosten,

De Susters Lazari, ten had te recht geen klem:
Maer als de Heere quam, ô! als de Son in 't Oosten
Op rijst, so rees voor hun een Doot-troost door syn stem.

[p. 121]

 

Ach! waer hy niet ontijdig wech geruckt!

 

't Verlies is min, wanneer, door 't vol geniet,

 

't Hert schemer-re'en van minder droefheyt siet.

 

W.R.

 

Of vroeg of laet, o mensch, wat leyter aen,

 

Als doch de weg in 't eynd moet zijn ghegaen,

 

En, als de Ziel den steun mist, van haer rust,

 

't Geniets gedenck ontsteeckt, maer stopt geen lust,

 

M.W.

 

5.

 

Nochtans 't is soet, 't soet hebben als men kan:

 

Maer wech is wech: dood, is geen hoop meer van

 

Hoe langer vreugd uyt 't by-zijns is geproeft,

 

Hoe meerder re'en van min te zijn bedroeft.

 

W.R.

 

't Zy 't lieve dy, 't zy gy het Lieve laet:

 

Liefs missen smert als 't hert niet is versaet.

 

Geen ware vreugd, dan in steeds bly-te-zijn,

 

End'lijck vermaeck end nimmer sonder pijn.

 

M.W.

 

6.

 

Ach! had hy doch, in-dien niet heel vol-leeft,

 

Ten minsten niet door sulcken dood gesneeft!

 

Ach! waer hy niet verslonden van de Zee!

 

Dood wesen, baert; doods-wijs' verswaert het wee.

 

W.R.

 

't Zy hoe, 't zy waer de mensch sijn leven end,

 

Het Hoe of Waer, en geeft heyl noch ellend.

 

De Dood is goed op quaed tot aller tijd,

 

Na dat hy goed of quaed is, diese lijd.

 

M.W.

 

7.

 

Nochtans 't is hard, in droeven schip-breucks noods,

 

Te sterven een geweldelijcken dood:

 

Gesondes lijfs dat pad te moeten trelen.

 

Dood-zijn is g'lijck, doods-weg (helaes!) versche'en.

 

W.R.

 

Een die van sieckt op sijnen leger quijnt,

 

Door angtst en quael aen geeft en lijf ghepijnt,

 

Lijd meer dan by, die over-pligt wert:

 

De korst' (als 't nood) is ver de beste smert.

 

M.W.

 

8.

 

Helaes! 't is soet voor die de reys neemt aen,

 

Dat wijf en kind ronds-om het sieck-bed sten:

 

Maer dat men sterft, ver af van vriend en maeg

 

In-dien 't geen is, ten minsten 't schijnt een plaeg.

 

W.R.

 

Al dit en meer (hoe schijn-soet, fraey, en wel)

 

In 's Wijsen oog en is 't maer poppenspel

 

Hy acht geen ding of 't doet sijn Ziele sta'.

 

En waer men is, men is God even na.

 

M.W.

 

9.

 

Nochtans 't is veel, dat yemant, op het bed,

 

Tijd heeft waer in hy op zijn Zie-stand let.

 

Die d' ure siet, maeckt staet: en onverrast

 

Word op het stuck veel veyliger gepast.

 

W.R.

 

De rechte tijd van boete dien God geeft,

 

Is yder stip van 't leven daerm m' in leeft.

 

Die dien versuymt, heeft al te lang ghebeyd.

[p. 122]

 

Noyt van de Dood den vromen onbe-reyd.

 

M.W.

 

10.

 

De reden bind: nochtans hoe komtet by?)

 

Des redens kracht doe weynig kracht in my.

 

Of is dan druck bedrucktheyds medecijn?

 

En pijnlijck-zijn, verlichting van de pijn?

 

W.R.

 

Die reden hoort, en niet na reden doet,

 

Of vat-se niet, of heeft een dwaes gemoet.

 

Daer druck druck weert, staet sotticheyd te pronck:

 

Die brand vermijd, bluscht oock die minste vonck.

 

M.W.

 

11.

 

Helaes! Natuyr, hoe seer men s' oock weerhoud!

 

Neygt innerlijck en treckt al we'er na 't oud:

 

't Zy dat sich 't hert in sijn weeckheyd behaegt,

 

Of lange waen der Zielen sleutel draegt.

 

W.R.

 

Quaeds hulp leyt steeds in Reden niet alleen:

 

Daer Rden stuyt, begint men voor ghebe'en,

 

Heeft langhe droogt' het vat te seer verstaeft:

 

Vyt d'Alder selfs, wordm' aldermiltst gelaeft.