Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen
(1647)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij[En vermomde dingen]Sang:
Ga naar margenoot+WErelt, met uw' schijn,
En vermomde dingen
Ach! hoe seker zijn
Uw' veranderingen!
Waer vind men in dy yet,
Dat lang kan duren?
Op vreugd, volgt steeds verdriet;
Na lachen, truren:
De hoop' heeft staeg haer vreesen;
't Genieten, zijn benaut verlangen:
Al wat in u mach wesen,
Is met sijn Ydelheyd om-vangen.
2.
't Bloempjen, dat nu staet
Tot vermaeck van elcken,
Eer een uyr om-gaet
Sal 't mis-schien verwelcken:
't Gediert dat d'oor vermaeckt
En singt in blyheyd,
| |
[pagina 61]
| |
's Werelts ydelheyt. Heer Haman was in Top, niets stond hem schier te vresen.
Hoe haest'lijck quam het op, 't spul dreygde hem uyt te wesen.
't Gebeurde niet alleen, dat hy vernieticht wert,
Maer smaed, en galg, en stop, brack hem 't verydelt hert.
| |
[pagina 62]
| |
Weet niet hoe haest hem naeckt
Verlies van Vryheyt:
Niets, dat een vaste uyr heeft.
Licht meynt de mensch, door voorspoed droncken,
Dat hy 't geluck in huer heeft:
Maer 't dooft snel uyt, dat snel kan voncken.
3.
Laes! wat snelder keer
Nernen Aerdsche staten!
Hoe vlack sijnse ne'er
Die noch korts hooch saten!
Die, eertijds in gebied
Van Steed' en Landen
Nu zijn gedaelt tot Niet,
Met smaet en schanden;
Die, (som) door trouwde ganghen
In haren last en moey'lijck slaven,
Nu moeten Wet ontfangen
Van die sy selfs eerst Wetten gaven,
4.
Ach! hoe doolt het hert
Dat sich hier laet binden,
En in enckel smert
Vaste vreugd wil vinden:
Dat rust in onrust raept;
En wil door droomen,
Waer aen het sich vergaept,
Tot Ziel-heyl komen.
Maer (och!) wie kan besinnen
Hoe dwaes die mensch sy vaw gedachten
Die, om een Niet te winnen,
't Een datt'et al is, niet wil achten?
5.
Of ick schoon nu swerf,
Eensaem en verlaten,
Sonder land of erf,
Steeds op vreemde straten:
Al wat vergaet en vliet
Is niet van 't Mijne.
Hy mist ter Werelt niet
Die blijft by 't Sijne.
O! die in 't end kan raken
In 't eeuwig vreugden-huys sijns Heeren,
Al 's Werels waen-vermaken
Wil sulcken dienaer geern ontbeeren.
6.
God die mijn Gesicht
Door de held're stralen
Van uw Hemelsch licht
Hebt gevrijd van dwalen,
En 's Werelts valsch bedroch
Klaer doen aenschouwen:
Laet my die oogen doch
Al-tijdt behouwen:
Op dat, als ick dit leven
Onsondig leef in al mijn handel,
Het land my werd gegeven
Daer ick nu met mijn geest vast wandel.
| |
[pagina 63]
| |
Tydelyck loon van qvaet en goet doen. Al leed Jaïri Soon, Hoopseyd' hem 'tsal verand'ren,
d'Hoovaerdige Haaman, wert noch eenmael plagens moe.
'tSal God verdrieten, of, wie weet hoe gy elck-kand'ren,
Ontmoeten sult, 'tgebeurd', maer weynigh dacht hy, Hoe.
|