Stichtelycke rymen, om te lesen ofte singhen

[DE mensch, door al sijn leven]

Sang: Plustost que je te die La cause &c.

DE mensch, door al sijn le- ven
(Al is zijn oorspronck e'el)
Met ramp en kamp om-ge- ven,
Is in hem selfs niet veel.
Geen Dier op Aerd,
(Hoe kleyn van waerd)
Soo vol el-lend, als hy is,
Die (niet door

[p. 40]

Devgdeloos-heyts ellent.

De nijd (ô wreede beul) ontstack die soo u Borst

Dat gy na 't leven en na 't bloedt u Broeders dorst?
Wel; hebdy 'tGodloos stuck bekomen na u lusten,
Nu hebdy een gemoet dat nimmer u laet rusten.

[p. 41]

Deugd,
In God vervreugd)
Van 't quaedste Quaed niet vry is.
2.
Door 't meer Verstaen en weten,

Waer hy van Deugd niet leeg,

Kon hy geluckig heeten:

Nu is 't hem in de weeg.

De domm' Natuur

Is 't niet soo suur

Van ramp te zijn bestreden,

Als hem, dien 't quaed

Veel dieper gaet

Door over-leg van reden.
3.
De Beesten treft geen pijne

Dan, die, en als'er, is:

De mensch (door waen en schijnen

In 't herte ongewis)

Vreest menig-mael

d'Ellend en quael

Die of niet eens sal komen;

Of soos aen-staet,

Soo word het quaed

Verdubbelt door sijn schroomen.
4.
Proeft hy, door lust te blusschen,

Som-tijts een aerdsch vermaeck:

Steeds speelt'er onheyl tusschen,

En schend der vreugden smaeck.

Daer d' een ellend

Som-wijlen end

Sal d' ander we'er beginnen.

'tQuaed is vruchtbaer;

'tEen broet het aer;

't Oud heeft het Nieu steeds binnen.
5.
En schoon hy al geduurig

Met 't Avontuur soo stond

Dat hy op Aerd, hoyttruurig,

Niet wederwarigs vond:

Wat raed met 't hert,

Waer uyt staeg smert

En droefheyd op komt wellen,
Door weet die 't heeft
Dat hy niet leeft
Soo God hem 't perck komt stellen?
6.
Helaes! wel ongenadig,

Wel wreed is hy geplaegt,

Die van sijn hert gestadig

Beklaegt, geknaegt, vertsaecht,

Van elck gerieft,

Getroost, gelieft,

Bewaeyt met voor-spoeds winden,

In plaets van heul,

Een strengen Beul

Iuyst aen sich selfs moet vinden.
7.
En schoon het kon al wesen

(Gelijck het schier niet kan)

[p. 42]

Ongeliicke stant der vrome en godloose.

Noch tijd'lijck goet, noch eer, noch 'tkleetje a la Mode

Den stand geluckigh maeckt, der Goddeloose en snoode.
Maer by een groene Beemte, en Boom, en frisse Beecke
Voed God de vrome, en doet haer mildelijcke queecke.

[p. 43]

 

Dat hy heel sonder vreesen

 

Sijn Draed t'en enden span:

 

In bitter roet

 

Verkeert al 'tsoet

 

Als hy nu siet voor oogen

 

Een hoop'loos Af,

 

Een wormig graf,

 

En 't Ziel-verraed der Logen.