|
| |
II.
Zang: Als op 't voorgaende.
oock aldus:
LIcht kan u 't Vleysch veel uytvlucht dichten:
Maer laet Godts licht slechs tegen-lichten.
Al 't leven, staet en lot,
Van Godts waerde Zoon, geeft klaerheydt,
En roept luyd uyt voor deze waerheydt.
2 Merckt op zijn woordt, 't woordt der genaden.
Laet los. schelt quijt. vergeeft misdaden.
Verwijst niet; dat u niet
| |
| |
Staet Godts handt gereet,
Staet Godts handt gereet 't inmeten,
Laet Christus in zijn woordt ons weten.
3 Zijn vyandt leert hy overwinnen;
Niet door geweldt, maer door beminnen,
Kanmen in zijn woordt klaer lezen,
Niet aerdtsch, maer Geestelijck te wezen.
4 Zijn koomst en was niet om verderven,
Maer om behoud'nis te doen erven.
Nooyt wraeck of vonnis quam
Of hy schoon geterght, wel konde;
Nooyt had hy zulcks in hert of monde.
5 Een Voorbeeldt heeft hy ons gelaten
Waer in? In willigh 't kruys t' aenvaten;
In lijden zonder schuldt;
Aen zijn Godt geheel te eygen,
En, doen hy leedt, niet eens te dreygen.
6 Een Heer, een Leer, een Naem, een Leven
Wort allen Christ'nen toegeschreven.
't Woordt treft haer al gelijck:
Door vervolgh en smaedt moet raken:
Wie durf['] de wegh noch anders maken?
7 De Leerling (zeyt ons Ziel-bekeerder)
En is niet boven zijnen Leerder;
De Dienaer oock niet meer
't Moet hem zoet en wel gevallen,
Zijn Heer gelijck te zijn in allen.
8 De booze werelt kan niet laten
't Geen haer zoo ong'lijck is te haten.
Die zoo met daedt als woordt
En de duysternis durf schouwen,
De duysternis zal hem verspouwen.
| |
| |
9 Een Christen is tot kruys geboren;
Een Christen is tot kruys verkoren.
't Is godt, die 't zoo begeert
't Beeldt zijns Zoons wil hy
Dat gedragen zy in smaedtheydt
Van al die hy tot beter staet leydt.
10 Vergeefs zoeckt dan 't vernuft uytwegen:
Het kruys, het kruys moet zijn gedregen,
Nu geen schut meer geeft,
Nu geen schut meer geeft in 't quade,
Om dan gedwongen 't kruys te laden:
11 Niet juyst alleen in zulcke tijden
Als niemants zwaerdt voor u wil strijden,
Of, zoo 't al strijdt en slaet,
('t Zy oock wat ghy doet)
En ghy 't lijden moet gedoogen:
Noemt ghy dit kruys, ghy zijt bedrogen.
12 't Is kruys, maer niet van Godt verkozen;
't Is kruys, maer oock gemeyn den boozen;
't Is kruys, maer 't welck dien 't naeckt
't Godt-behaeghlijck kruys,
(Als 't de Heer zendt t' huys)
't Godt-behaeghlijck kruys der vromen
Wordt willigh, willigh opgenomen.
13 Wordt opgenomen, alsmen 't lijden,
Indien men wou', wel kan ontglijden,
Of door van vroomheyt te deynzen,
En met de wer'lt te doen of veynzen.
14 Zulck lijden doet ten Hemel raken.
Zoo leedt de Heer, wellijdens Baken:
Doe hy, in Godts gestalt,
Alle tegen-kracht kon storten,
Ging hy zijn kruys gewilligh schorten.
15 Doe hy door zijns gebedts opstijgen,
Had hy gewilt, te hulp kon krijgen
Veel duyzendt Hemel-Bo'on
| |
| |
Niet met quaedt we'erstaen.
Wat heeft hy gedaen? Geleden,
En ons in lijden voorgestreden.
16 Laet ware re'en nu 't hert eens vragen:
Wie kan zulck Kruys en 't Zwaerdt saem dragen?
't Zwaerdt trotst en port tot strijdt,
't Kruys duyckt en lijdt;
't Zwaerdt bedient het vleysch,
't Kruys beneemt zijn eysch;
't Zwaerdt bedient het vleysch in lusten,
't Kruys neemt gemack en aerdtsche ruste.
17 Wie kander vier met water mengen?
Den Hemel aen de Aerde brengen?
Wat deel heeft 's vleyschs bolwerck
Die op 't schoonste groeyt
En vruchtbaerlijckst bloeyt,
Die op 't schoonste groeyt in nooden,
In jagen, bannen, vangen, dooden?
18 Geens waren Christens hert of oogen,
Die ooyt na d' aerdt of 't aerdtsche vlogen:
't Is beter dat hy wacht,
Daer zijn hert aen hangt;
Daer zijn hert aen hangt geheelijck:
Oprechte liefd' is onverdeelijck.
19 't Is Hemelsch daer hy na moet trachten;
't Is Hemelsch daer hy op moet wachten;
Hoogh en groot is zijn loon,
Vast heeft hy hier niet. zijn zegen
Op aerd, wordt in vervolgh verkregen.
20 Om 't padt na 't Noodigh Een te treden,
Hoeft hy geen aerdtsche zalicheden.
Gunt Godt welstant of vre'e.
Doch bruyckt zwaerdt noch dwang.
Om het aerdtsche lang te houden.
't Aerdtsch Canäan was voor den Ouden.
21 't Schijnt wel niet quaedt, ja Godts begeeren,
Zijn naestens quaedt door quaedt te weeren.
Maer waer is leer, of wet;
Die 't eyscht, of oorlooft:
Toezeg' of belooft' beschreven,
En in Godts Nieu Verbondt gegeven?
| |
| |
22 Hoe draeght hy 't zwaerdt voor zich of and'ren?
Die 't kruys-padt niet alleen zelfs wand'ren,
Maer and'r^ oock op die baen
Wie is vry hier van? Geen zielen
Die Christum ooyt voor Heere hiel'en.
23 Hoeft ghy, om 't Hemelsch te bekloecken,
't Aerdtsch niet voor u door 't Zwaerdt te soecken:
(Gelijck geen mensch behoeft
Waer toe? (o! bedroch der zinnen!)
Een Heyl-padt moet wy all'inne.
24 Om dan 't Onnoodigh te bejagen
Durft ghy der quaden zielen wagen.
Ach! 't is te veer, te veer
't Is te veer van 't padt
Na Godts vreuchden-stadt;
't Is te veer van 't padt getreden
Bedriegh u niet door schijn van reden.
25 Is ons hier levens tijdt van nooden,
Om leven 't Leven ons geboden:
Voor de zond' heeft schrick,
Die elck oogenblick leeft heyligh,
Hoe kort hy hier oock leeft, leeft veyligh.
26 Van leven is geen wet gegeven,
Maer van wel-leven 't wijl wy leven.
De geweldenaer en strijder
Is niet meer zeker dan de lijder.
27 't Is waer, 't schijnt wreedt, voor wijf of kind'ren
't Quaedt niet door 't quade te verhind'ren.
Maer was Godt zelfs dan wreedt
Dat zijn Eenigh Kindt moest lijden
Met zoo veel vrome t' allen tijden.
28 Door liefde tot Godts Zoon bewogen,
Heeft eertijdts Simon 't zwaerdt getogen:
En gaf de liefd' ooyt recht
| |
| |
Maer wat was 't vermaen des Heeren?
't Zwaerdt in zijn plaets te moeten keeren.
29 Wat was de re'en? Om datze alle
Die slaen met zwaerdt, door zwaerdt we'er vallen.
't Kruys wierd wech gedaen:
En door zwaerdt en slaen,
En door zwaerdt en slaen zou wijcken,
Godts Prophety niet waer kon blijcken.
30 Wat was het woordt der Prophetijen?
Dat Christus veel zou' moeten lij'en.
Maer 't zelve dat Godts stem
Voorzeyt en begeert hy mede
Van alle zijne ware Leden.
31 Godts Liefd' is aller Liefden mate:
Godt lieven, is, Godts wil niet laten;
Oock dan, als treck van bloedt
Door de ziele dringt, en 't herte
Door-steeckt met over-groote smerte.
32 Doe Abraham zijn Zoon wou' slachten,
Sturf doe de liefd' uyt zijn gedachten?
Neen. Door een hooger geest
Weeck 't minst voor 't meest;
Liefde tot zijn Godt (o wonder!)
Hiel' der naturen liefde onder.
33 Godts Kruys, behalven eygen pijnen,
Bestaet oock me'e in 't leedt der zijnen.
't Zy dan hoe 't koomt, als 't koomt,
Dat hy 't door geweldt wil weeren,
Volght Christum niet in kruys en leere.
34 Niet (zegt gh') in mijn', maer 's naestens zake,
Doe' ck, ongeeyscht, straf; niet uyt wrake,
En 't Gemeyne best magh bloeyen
En in gerusten welstandt groeyen.
| |
| |
35 't Heeft schijn. Maer die geweldt en dooden,
Zoo wel als Moses, heeft verboden:
Doch nooyt (als Moses doet)
Yemandt dieder leeft op aerde,
Acht dezen schijn van geender waerden.
36 Is 't doen van eenigh leet of pijne
Van Hem veroorlooft aen den Zijnen:
Tot een yeder quaedt en zonden.
Waer wordt die in zijn Woordt gevonden?
|
|
Auteursrechtvrij