Stichtelycke rymen

[p. 48]

Van't Laetste oordeel.

Zang: Gaillarde Essex.

WAnneer de groote Dagh, die eens moet zijn,

Aller dingen eyndt zal geven,

In wat een angst en innerlijcke pijn

Zal het zondigh hert dan beven!

Als d'oogen zelfs aenschouwen

't Geen Hier 't hert niet g'looven wou':

Ach! wat bitterder benouwen

Laet laten rou!

Laes! die daer gaet vertrouwen

't Geen hy bill'ck mistrouwen zou',

Als Godts oordeel wordt gehouwen,

Voelt 's Wer'lts ontrou.

Hy wil, maer waer kan hy vluchten?
Hy zucht, doch vergeefsche zuchten;
't Hert, vol vruchtelooze vruchten,

Spreeckt zijn vonnis uyt.

Beter waer hy nooyt geboren,
Dan de stem te moeten hooren
Die hem uyt der uytverkoren

Blijde wooning sluyt.

[p. 49]

 

2  De Dagh toeft wel, en alles blijft zoo 't was

 

Dies ghy meynt g'hebt niet te schroomen:

 

Maer 'tgeen ten onpas koomt, koomt noch te ras;

 

Traegh'lijck komen, is oock komen.

 

 

 

Godt laet den Dagh vertragen,

 

Niet om dat gh' oock traegh zijn zult:

 

Maer zijns goedtheydts wel-behagen

 

Wordt zoo vervult.

 

Den zondaer wil hy dragen

 

In lanckmoedelijck geduldt,

 

Off mischien de straff' en plage

 

Sturff met de schuldt.

 

 

 

En off schoon veel duyzendt jaren

 

Tot des Heeren dagh noch waren,

 

Zal u doch de Doodt niet sparen,

 

Die elck uer zijn magh.

 

In de Doodt ('t zy hoe geleden)

 

Is geen Tijdt, dat wijst de Reden;

 

Over Duyzendt jaer, is, Heden:

 

Sterff-dagh, Oordeel-dagh.

 

 

 

3  Mensch, die, (hoe zeer dit leven u behaeght)

 

Steedts den doodt hebt op de hielen,

 

Had ghy, voor Twee, die ghy in 't Lichaem draeght,

 

Duyzendt oogen in uw Ziele:

 

 

 

Oog', om te konnen mercken

 

Wat het is dat u ontbreeckt,

 

En hoe ghy door dwaze wercken

 

In ellendt steeckt:

 

Zoo moght de geest zich stercken

 

Dat (gh' hoe zeer 't vleysch tegenspreeckt)

 

Door u zelfs tot Deuchdt te percken,

 

Godts toorn ontweeckt.

 

 

 

Laes! wat raedt alsm' is aen 't hollen?

 

't Rolt licht voort 't geen is aen 't rollen:

 

Vaslche troost, die 't hert koomt vollen,

 

Werckt groot zie-verraedt.

 

't Boeck zijns herten wel door-lezen,

 

Kon des ziels ontoov'ring wezen:

 

Maer door medecijn te vreezen,

 

Blijft zieckt' even quaedt.