Stichtelycke rymen

[p. 44]

's Werelts Ydelheydt.

Zang:

WErelt, met uw schijn

En vermomde dingen,

Ach! hoe zeker zijn

Uw veranderingen!

Waer vindtmen in dy yet

Dat lang kan duren?

Op vreuchdt, volght steedts verdriet;

Na lachen, truren:

De hoop' heeft staêgh haer vreezen;

't Genieten, zijn benaut verlangen:

Al wat in u magh wezen,

Is met zijn ydelheydt omvangen.

2  't Bloempjen, dat nu staet

Tot vermaeck van elcken,

Eer een uer om-gaet

Zal 't mischien verwelcken:

't Gediert dat d'oor vermaeckt

En zingt in blijheydt,

Weet niet hoe haest hem naeckt

Verlies van vrijheydt:

Niets, dat een vaste uer heeft.

Licht meynt de mensch, door voorspoedt droncken,

Dat hy 't Geluck in huer heeft:

Maer 't dooft snel uyt, dat snel kan voncken.

3  Laes! wat snelder keer

Nemen Aerdtsche staten!

Hoe vlack zijnze ne'er

Die noch korts hoogh zagen!

Die, eertijdts in gebiedt

Van Steed' en Landen,

Nu zijn gedaelt tot Niet,

Met smaet en schanden:

[p. 45]

 

Die, (som) voor trouwe gangen

 

In haren last en moey'lijck slaven,

 

Nu moeten wet ontfangen

 

Van die zy zelfs eerst wetten gaven.

 

 

 

4  Ach! hoe doolt het hert

 

Dat zich hier laet binden,

 

En in enckel smert

 

Vaste vreuchdt wil vinden:

 

Dat rust in onrust raept;

 

En wil door droomen,

 

Waer aen het zich vergaept,

 

Tot ziel-heyl komen.

 

Maer (och!) wie kan bezinnen

 

Hoe d'waes die mensch zy van gedachten

 

Die, om een Niet te winnen,

 

't Een dattet Al is, niet wil achten?

 

 

 

5  Off ick schoon nu zwerff,

 

Eenzaem en verlaten,

 

Zonder landt of erff,

 

Steedts op vreemde straten:

 

Al wat vergaet en vliedt

 

Is niet van 't Mijne.

 

Hy mist ter werelt niet

 

Die blijft by 't Zijne.

 

O! die in 't endt kan raken

 

In 't eeuwigh vreuchden-huys zijns Heeren,

 

Al 's Werelts waen-vermaken

 

Wil zulcken Dienaer gaern ontbeeren.

 

 

 

6  Godt, die mijn gezicht

 

Door de held're stralen

 

Van uw Hemelsch licht

 

Hebt gevrijdt van dwalen,

 

En's Werelts valsch bedroch

 

Klaer doen aenschouwen:

 

Laet my die oogen doch

 

Altijdt behouwen:

 

Op dat, als ick dit leven

 

Onzondigh leeff in al mijn handel,

 

Het landt my werd gegeven

 

Daer ick nu met mijn geest vast wandel.