Stichtelycke rymen

Dolings Eynde.
Onder den persoon van een Recht-bekeerde.

I.

Zang: Spagniolette rèformè.

MIjnen geest voel ick my dringen

Tot een vrolijck Liedt.

Vrolijck magh de Mensch wel zingen,

Als 't in Godt geschiedt.

Hoe kan hy, vreuchd' bedecken

Die na lang zoecken vindt?

't Moet al na vreuchde strecken

Als 't hert heeft dattet mint.

2  't Is vermakelijck te spreken

Van zijn droeffenis,

Als, bedroeftheydts stof geweken,

Vreuchd' in plaetse is.

De mensch, dien, t^wijl hy wandert,

Het dool-padt valt heel zuer,

Gedenckt, als 't na verandert,

Met vreuchdt zijn avontuer.

[p. 18]

 

 

 

3  Lang had ick vergeefs geloopen

 

In mijn onverstandt;

 

'k Hoopten daer niet was te hopen;

 

'k Zocht daer ick niet vandt:

 

Op snood' en aerdtsche dingen

 

Had ick mijn hert gezet;

 

Door lust tot vrijheydt, gingen

 

De zinnen recht na 't net.

 

 

 

4  Moest ick het beminde derven;

 

't Hert en had geen rust:

 

Kond' ick het somtijdts verwerven;

 

't Stopten geenen lust.

 

't Verstandt dat ramp zou' schutten

 

En wist niet hoe het zou':

 

Het hert, dat heyl wou' nutten,

 

En wist niet wat het wou'.

 

 

 

5  Mijn gedachten liet ick weyden,

 

VVeyden, wijdt en breydt:

 

't Een ding was van 't a^er verscheyden,

 

Doch t'saem ydelheydt.

 

'k Zocht waer ick zoecken konde,

 

Doch op een dool-compas:

 

't VVordt niet op Aerdt gevonden

 

Dat nooyt op Aerdt en was.

 

 

 

6  Godt, die goedt is, liet de stralen

 

Van zijn Heyligh woordt

 

Op mijn hert van verren dalen;

 

't Licht sloegh ylings voort;

 

't Hert uyt den stof geheven,

 

Zagh (doch door schemering)

 

Een wegh die na een leven

 

Dat beter was, toeging.

 

 

 

7  't Goedt was schoon dat zich vertoonden;

 

En, hoe 't naerder quam,

 

Hoe 't in d'oogen noch meer schoonden

 

En 't hert tot zich nam;

 

De Liefd' begon t' ontvuncken;

 

Door lust van 't Heyl hier naer,

 

Liet zich het hert beduncken

 

Geen wegh en was te zwaer.