Stichtelijcke rijmen

Psalm CXXXII.

GEdenck doch, Heer, aen David, en al 't lijden
Dat David leed in voorgegangen tijden;
Die zich aen Godt, Israëls Held, verbond,
En deez' beloft liet gaen uyt zijnen mond:
Eer wil ick niet in mijn Paleys intreden,
En op mijn bedd' ne'er leggen mijne leden;
Eer wil ick niet dat my de zachte rust
De oogen luyck, en 't moede lijf verlust:
Voor dat zich my een plaets eerst zal vertoonen,
Daer Iacobs kracht, de Heere in magh wonen;
Al waer zijn volck hem dienst en eer bewijs,
En zijnen Naem geduurig loov' en prijs'.

[p. 491]

 

Daer quam een faem tot ons uyt alle hoeken,

 

Deez' plaets die moest m'in Ephrata gaen zoeken.

 

Doch valsch: Want Godt wees zelfs een plaets in 't woud.

 

Daer hy zijn Huys woud' hebben in gebouwt.

 

Laet ons den gang na Godes Huys toe stellen,

 

En bidden aen voor sijne voetscabellen.

 

En ghy, o Godt, neem' uwen Tempel in,

 

Die ghy u self verkoost naer uwen zin,

 

Uw' Woning, Heer, en wilt die niet verachten,

 

Daer d'Arck in rust, het beeld van uwe krachten.

 

Uw volck daer in dat moet vol zijn van vreugd,

 

Uw Priesters oock aen 't hert vercierd met deugd.

 

Zoo David oyt u, Heer, gedient heeft trouw'lijck

 

Om Davids wil zoo toont u niet afschouw'lijk

 

Van my zijn kind; dien ghy al Davids landt

 

En 't groote Rijck gestelt hebt in zijn handt.

 

Aen David heeft eens d'Heer een eed gesproken,

 

Die nimmermeer van hem zal zijn gebroken;

 

Den stoel uws Rijcks blijft eeuwigh by uw zaed,

 

Indien 't altijdt op mijne wegen gaet.

 

Want ziet, uw Zoon, de vrucht van u geboren,

 

Die zal na u tot Koning zijn verkoren;

 

En voorts na hem zijn kind'ren achter een,

 

Zoo zy maer staegh op mijne paden tre'en.

 

Want Sions bergh hebb' ick my uytgelezen:
't Is my een lust gestadigh daer te wezen:
Zy is de plaets daer ick mijn woning stel,

 

En eeuwigh rust; want zy gevalt my wel.

 

Door gunst van my zal haer den hemel zegenen,

 

En op zijn tijdt op hare ackers regenen,

 

Zoo dat haer volck, dat arm is in den noodt,

 

In overvloedt verzien zal zijn van broodt.

[p. 492]

 

Haer Priester-volck zal ick aen 't hert bekleeden

 

En rijck doen zijn in deughdelijcke zeden:
Haer Heyl'gen oock bevrijd doen zijn van smert

 

En vele vreught uytstorten in haer hert.

 

Aldaer zal my een nieuwe spruyt opkomen

 

Uyt Davids Stam; die ick hebb' voorgenomen

 

Een helder Licht, dat alles door zijn schijn

 

Verlichten kan, op aerden te doen zijn.

 

Al wie zich hem party zal derven toonen,

 

En lastigh zijn zal ick met schande loonen.

 

Maer hem zal ick verheffen in den Troon,

 

En op zijn hooft doen bloeyen zijnen Kroon.