|
| |
Psalm CVI.
GEeft lof en danck aen onzen Godt, wie dat ghy zijt:
Want hy is goedt, en zijne goedtheydt duurt altijdt.
Waer vindt men ooyt een tonge, wiens wel-sprekentheydt
Den lof van zijne wercken na haer waerde zeyt?
Geluckigh dan de mensche, die Godts wetten doet;
En die, in al zijn doen, niet doet, dan recht en goed.
Bewijst aen my de goedtheydt, Heer, (en denckt aen my)
De goedtheydt aen u volck belooft, en staet ons by.
Geef dat ick uw's verkoren Volcks geluck aenschouw:
Op dat ick haer in hare vreught gezelschap houw;
En mijnen roem met haren roem te samen breng;
| |
| |
En mijne vreugd met hare vreugd in een vermeng.
Och! wy, en alle onze Vaders, (ick beken 't)
Wy hebben ons misdragen, en van u gewendt.
De wond'ren in Egypten-landt van u geschiedt,
Bedachten noch en achten onze Vaders niet.
Zy dachten niet aen uw' goedtheyt, haer zoo ree',
En waren ongehoorzaem aen de Roode Zee.
Ghy evenwel, al waren zy 't onwaerd en boos,
Om d'eer van uwen naem, liet haer niet hulpeloos.
Ghy woudt de Werelt toonen, wat ghy al vermooght:
Dies dreyghden ghy het Roode meyr: en 't was verdrooght
Des waters diepe gronden gaven eenen padt,
Daer leyden ghyze door, en niemant wierdt 'er nat
Dus wierden zy van hares haters handt bewaert:
En zy ontquamen hares vyandts wreede zwaerdt.
De Vyandt woudze volgen, 't water viel te hoop;
De Vyandt met zijn heele macht, en heyr, verzoop.
Doen wierden dijne woorden eerst van haer gelooft,
En hy met vrolijck lof-gezang van haer gelooft.
Maer ziet wat was 't? een al te korten tijdt daer aen
Doe was het al vergeten, dat hy had gedaen.
Zy wilden niet na dijnen raedt, maer haer begeert.
Met schamp're woorden hebben zy den Heer onteert;
In de woestijn, daer hy zoo korts haer had gebrocht,
En hem, gelijck een mensche haers gelijcks, verzocht:
Hy gunde haer de spijze, daer zy hem om ba'en,
En heeft haren weelderigen lust voldaen:
Tot dat in 't eynde haer de walge daer van stack,
| |
| |
En door Gods straffing al te bitterlijck opbrack.
Een tijdt daer na steegh haer den moetwil in den kop,
En maeckten zich in 't leger tegen Moyses op,
En zijnen broeder Aäron (dat de'e de nijdt)
Die Godt zich tot zijn Heyligh-priester hadt gewijdt.
De aerde deed' haer kele op, die Abiron
En Dathan, met den aenhang, levendigh verslon:
En onder den godloozen hoop ontstack een vlam,
Die hoofden en toe-staenders uyt het leven nam.
Deez' en meer straffen hebben 't hert noch niet geraeckt;
In Horeb hebben zy een Kalf van Goudt gemaekt,
't Beelt van een Os, een gras verslindent domme beest,
Dat badenz' aen, en eerden 't als waer 't Godt geweest.
Godt, haren Heylandt, wierdt niet eens van haer gedacht:
Die in Egypten zoo veel wonders hadt gewracht.
De schrickelijcke wercken die hy voor haer de'e
Aen 't Roode Meyr, die waren wech; dat deed hem wee;
Zoo wee, dat hyze dooden wou' van een tot een,
En 't waer geschiedt, had Moyses niet voor haer gebe'en;
Godts uytverkoren dienaer, Moyses, wiens gebed
Godts toorn heeft doen verkoelen, en 't verderf belet.
Wat deden zy noch meerder? 't Landt van Zaligheydt,
Van Godt belooft, en van Godts Dienaers aengezeydt,
Noch achten, noch geloofden zy; en onder haer
| |
| |
Ging een wantrouwigh morren, en zoo hier, zoo daer.
Des Heeren waerde stemme was'er niet gehoort.
Doe was hy zoo onmoedigh, en op haer gestoort,
Dat hy zijn handt verheven heeft, en haer den doodt
In 't woest te laten sterven in zijn hert besloot;
En dat hy 't volck dat uyt haer was, en worden zou',
Uyt-landigh onder 't Heydensch volck, verstroyen wou'.
Maer 't kon al niet bewegen; zy vervielen we'er,
En knielden voor den stommen Baâl Peor ne'er.
Daer stont den Afgodt zonder leven en verstandt;
Dien dooden Afgodt slachten zy haer offerhandt.
Dit was een feyt, dat zijnen toorn te hoogh opjoegh,
De plaegh ging aen, die toe end' aen, in-at, en sloegh,
En deder menigh sterven; tot dat Phineas,
Wiens hert met heyl'ge toornigheydt ontsteken was,
Te voorschijn tradt, en met zijn zwaerdt de boosheydt wrack,
Daer hy de straf door weerden, en Godts tooren brack.
Het heldisch feyt heeft zijn gerechtigheyd vermaert;
En hem by Godt, en menschen, eeuwigh lof gebaert.
Hier me'e was 't noch geen eynde: want Godt haren Heer.
Vertoornden zy aen 't water van 't geschil zoo zeer,
Dat Moyses zelfs om harent wille lijden moest:
Want al haer knorren heeft zijn zinnen zoo verwoest;
Dat hem uyt misvertrouwigheydt een woort ontviel,
| |
| |
't Welck Godt, tot zijner schade, in gedachten hiel.
En doe zy het Beloofde Landt nu hadden in,
Verdelghden zy den volcken niet, na Godes zin:
Maer hebben zich daer me'e vereent: daer by verkeert;
Haer d'ongodtsdienstige Godts-diensten af-geleert.
De Goôn ge-eert die niet dan Goden zijn in schijn,
En geen Godloosheyd haer te Godloos laten zijn.
O! grouwelijcke dommigheydt! o razerny!
Haer kinderen; haer eygen zaedt; dat namen zy
En worpen het den Duyvel tot een offer voor;
De aerde dronck het bloedt; en wier'er onreyn, door
't Onnoozel bloedt, dat hare wreede handt vergoot,
En om den Duyvel zijnen Altaer henen vloot.
Wat rest'er noch te zeggen? al haer doen, (ach fy!)
Was leelijckheydt, en geestelijcke hoerery.
Doe is'er in Godts hert een vuur van toorne ontbrandt:
Hy kreegh een gruwel van zijn uytverkoren landt
Hy lietze vallen in haer vyandts Heerschappy,
Die haer benaude met een zware slaverny.
Daer 't stugge hert zijn wildigheydt wat door verliet:
Dit zagh de Heer, en hy verlostenz' uyt verdriet:
En dickwils heeft hy zulcken gunst aen haer betoont:
En dickwils hebben zy't met quaedt-doen we'er geloont
| |
| |
Als zy, geholpen, boosheydt de'en, en vielen af,
Zandt hy, vertoorent, t'elcken wederom zijn straf;
Die haren hooghmoedt velden, en vertradtze drae;
Dan de'en zy wed'rom boet, en hy we'erom genae':
Hy heeft haer klaght gehoort, en haer ellend aenschouwt,
En 't quaedt, hoe-wel rechtvaerdigh, heeft hem strax berouwt:
Zoo groot was zijne goedtheydt; die we'er leven nam,
Als hem 't Verbondt, met haer gemaeckt, te voren quaem.
Die haer gevangen hadden, maeckt' hy zoo gedwee,
Dat haer ellend en lijden 't wreede hert door-sne'e.
Zy wierden by haer aengenaem, en lief-getal,
En 't was haer een verlichting in haer ongeval.
Heer, onze Godt, nu bid ick, dat ghy ons behoedt,
En uyt de vreemde volcken t'samen komen doet:
Op dat een lust om loven in ons hert verrijz',
En elck dijn naem, die heyligh is, verhef en prijz'
En alle volck, met lust tot uwer eer bevaen,
Alzulcke woorden van zijn tong magh laten gaen?
Lof zy dien Godt, die Jacobs Volck beheerscht, en leydt;
Lof, prijs, en eer van eeuwigheydt tot eeuwigheydt.
|
|
Auteursrechtvrij