Stichtelijcke rijmen

Psalm CV.

Zou' sturen in haer doen, en d'oudtste wijsheyt leeren.

Doe zoo was het dat Israël eerst-mael in Egypten quam.
En een vreemdeling ging worden in het vruchtbaer Landt van Cham;
Daerze God zoo zeer de'e wassen, en met zegen over-goot,
Dat zy, vreemde, d'ingeboren wierden veel te sterk en groot

Hier door zoo quam d'Egyptenaers een toorn in 't hert,

Daer 't hert allencken hardt in wierdt en meer verwert.

Dies dachten zy Godts dienaers, door een snooden list,

Al t'saem te dempen: Maer den raedt heeft haer gemist.

Want Godt droegh zorgh, en zandt haer tot behoeders

Moses zijn knecht, en Aäron, twee broeders

Die door zijn kracht by de verharde liên,

In 't Landt van Cham veel wonders dede zien.

[p. 463]

 

Hy deckten 't heele Landt met dicke duysternis,

 

En gaf den droeven nacht, als 't noch geen nacht en is.

 

De Zon verschool haer hooft, 't was zoo den wil van Godt,

 

Die duysternis en licht heeft onder zijn gebodt.

 

Wat zagh men daer nog meer? de Nijl, verkeert in bloedt,

 

Behieldt geen levend visch in zijnen watervloedt.

 

Haer landt, voor heen zoo vruchtbaer van geboomt en kruydt,

 

Daer krielden nu de walgelijcke vorschen uyt;

 

Die over al, ja tot des Konings kamer toe,

 

Heen kropen dicht; en maeckten haer het leven moe.

 

[H]y sprack: en strax quam haer een nieuwe plaegh bestormen

 

Van ongediert, van luyzen en van wormen.

 

Hy wenckte de natuur: wat dat men daer vernam

 

Was hagel uyt de lucht, gemengt met blixem vlam.

 

Terstont, door 't gantsche landt, lagh haer geboomt omveer;

 

De Wijn-stock zonder vrucht; de boomen zonder eer.

 

Hy sprack noch een-mael: strax zoo woelden 't over al

 

Van Sprinckhaen en van Rups, ontelbaer van getal;

 

Die 't veldt ontblooten van zijn vruchten, en al 't gras

 

Dat in de eerste plagen noch gebleven was.

[p. 464]

 

Maer als zy boven dit Godts volck noch a[l] belasten,

 

Quam Godt met zijnen toorn de menschen zelfs aentasten

 

Al wat in 't heele landt het eerst was van geboort,

 

Wierd al op eenen nacht ellendelijck vermoort.

 

Ten laesten leyden hyze uyt,

 

Geladen met een rijcken buyt:

 

Een buyt, van Zilver en van Goudt.

 

En onder haer was jongh noch oudt

 

Doe Godt met zoo veel plagen sloegh,

 

Die eenigh quaedt aen 't lijf verdroegh.

 

Bly was Egypten

 

Datse zoo glipten

 

En henen togen,

 

Wech uyt haer oogen.

 

Want grooten schrick hadt haer het hert bevat

 

Zoo lang Godts volck noch in haer palen zat;

 

Om al het quaedt datz' hadden moeten dragen,

 

En dagh aen dagh van nieuws we'er vaerdigh zagen.

 

Hier tusschen toog Israël vast na de dorre heyden,

 

Alwaer Godt, haer Verlosser, gedurigh haer geleyden.

 

Een wolck, die was haer deckzel, die haer des daeghs omving;

 

Een vuur was haer lantaerne, die 's nachts voor henen ging.

 

Doe zy om vleesch hem baden,

 

Liet hyze zich verzaden

 

Met quackel vleesch; en gaf

 

Broodt van den Hemel af.

 

De steenen deed' hy open,

[p. 465]

 

Daer 't water uyt quam loopen:

 

Men zagh de vochte beken

 

Door 't mager zandt heen leken.

 

Want hy bleef altijdt gedencken aen het woordt van hem gezeght,

 

Aen Abramah zijn vriendt, en trouwe knecht.

 

Aldus heeft hy zijn volck met vreughdt,

 

En innerlijcke herts-geneught,

 

Uyt dat gehaette Landt geleydt;

 

In 't Landt dat hy haer hadt bereydt:

 

Dat hy haer gaf, met al het goedt

 

Dat daer in was in overvloedt;

 

Op dat elck een zoo leven zou',

 

Gelijck Godt in zijn Wet dat wou'.

 

Na zijnen wil en goede leer.

 

Lof zy den Alder-hooghsten Heer.