|
| |
Psalm LXIX.
HElp, help ach Godt! het water dat is tot aen den mont;
Help, help ick ga te grondt;
De ziel staet op de lippen; ten dient, ten dient niet nader;
Help my, mijn Godt en Vader.
Ick ben gelijck een mensche, die in een diep moeras
Vergeefs maeckt veel geplas;
Vergeefs 't hooft op wil houden, als hy begint te zincken,
En vast zijn doot te drincken.
Mijn keel, door stadigh roepen, die slaet een heesch geluyt,
En laet de stem naeu uyt.
| |
| |
't Gezicht, terwijl de Heere vast met zijn hulp blijft marren,
Is moê door 't stadigh starren.
Mijn haters, die my haten met onverdienden haet,
En doen my t'onrecht quaedt,
Zijn meerder dan de hayren die op het hooft my groeyen;
Men ziet haer 't volck toe-vloeyen.
Ick moet de straffe dragen (en draeghze met geduldt)
Die ick nooyt heb verschuldt:
Recht of een mensch van dingen die hy nooyt heeft gestolen
't Vergoeden wierdt bevolen.
Nochtans mijn onschult, Heere, die is u openbaer,
En of ick met de dwazen ooyt dwazelijck ging dolen,
Laet mijn onschuldigh lijden, en onverdiende pijn
Geen stof van schaemte zijn:
Geen stof van schande wezen, voor haer, Godt der Heyr-krachten,
Die op uw goedtheydt wachten.
Die door een heyligh leven, gestadigh (als ick doe)
Op dat het haer niet hinder die hoop te blijven hopen,
Dien loopt te blijven loopen.
Is 't niet om uwent wille, dat ick veel spotterny,
En veel versmaedtheyt ly?
En dat my, als ick peynze waer voor ick ben gerekent,
| |
| |
De schaemt het aenzicht teeckent?
Mijn broers, van eene Moeder met my ter Wer'lt gebracht,
Daer ben ick van veracht:
Zy houden my al t'samen al waer ick niet haer broeder,
Haer Moeder niet mijn Moeder.
Den yver tot u Wetten door-koockt nochtans mijn hert
Met innerlijcke smert:
Met doodelijcke quelling, als ickze van de quaden
Lichtvaerdigh zie versmaden.
Dat u gedaen wordt, Heere, dat treck ick my zoo aen
Als waer 't my zelfs gedaen.
Uw schenners zijn mijn schenders, en u te zien verachten
Door pijnight mijn gedachten.
Ick ween; en door ontrecking van 't noodelijcke broodt
Zy lacchen met mijn weenen, de wreedt-geaerde gasten,
En spotten met mijn vasten.
Beneem ick mijne leden haer cierzel en gemack,
Zy zullen my haer zelven gelijck een nar beschrijven,
En daer den spot me'e drijven;
't Wordt door de Stadt een fabel, een spot van alle man;
Men hoort'er in de poorte van schimpen en van rallen,
| |
| |
En by de Wijn van kallen.
Terwijl bidt ick u, Heere, en bid u op die tijdt
Wilt nu ghy Godt, d e Goedtheydt en trouw in 't hert hebt woonen
Trouw' hulp aen my betoonen.
Verlost my van d'ellenden, waer door ick schier bezwijck,
En smoor als in den slijck.
Verlost my van mijn haters, dat zy my niet vernielen,
Als grondelooze wielen:
En dat ick in benauwtheydt, als in een diepen vloedt,
Doch niet verdrencken moet.
En, zonder hoop van uytkoomst, als in een toe-speloncke
In ramp niet blijf verzoncken.
Verhoort, Heer, want uw goedtheydt is troostelijck en zoet
Voor 't troosteloos gemoedt.
Koomt by, ach! schuylt niet; haest u, na dat uw goedtheydt groot is;
En uwen knecht in noodt is.
Draeght zorge voor mijn leven, behoedt het my voor schandt
Van mijn verwaendt vyandt.
Ghy zijt in all's mijn tuyge: ghy weet van mijn versmaetheydt,
En van mijns vyands quaedtheyt.
De smaedt doorstack my 't herte; en in al 't zwaer gequel
| |
| |
Ick zagh of 't yemandt smerten, doen my de pijn verteerden;
Daer was geen mensch die 't deerden.
Ick wachten oft my yemandt een troostig woordtje gaf;
Maer elck was even-straf.
Gal was mijn spijs, en edick den dranck die zy my gaven
Om mijnen dorst te laven.
Dies moet haer aen haer tafel den kost vergiftight zijn,
Een onverwachte plaege moet haer de maeltijdt stooren,
En alle vreughde smooren.
Hel'-duyster moeten d'oogen en blindt moet zijn 't gezicht
In 't alderklaerste licht.
De leden en de rugge die moet haer zijn gebroken,
En 't lijf haer 'tsamen kroken.
Uw ongena'e, als water dat uyt-gegoten wordt,
Moet op haer zijn gestort.
Uw aldergrimmighst toornen moet over haer verduren,
En eeuwigh haer doen truren.
Haer wooning, daer zy woonden, verlaten en om veer,
Zy niemandts wooning meer.
Houdt alle hare zonden, op eenen hoop vergaert,
Op datze haer beletten 't rechtvaerdigh loon der vroomen
| |
| |
Geeft haer Godtlooze namen, tot loon van zoo veel quaedts,
In 's levens boeck geen plaets.
Laetz' in 't getal der vromen, die in de deughdt volherden,
Niet aen-geschreven werden.
Ick steeck in diep ellende; mijn hert, door druck ontwee
Ghy Heere moet my helpen, en my daer heen verheffen,
Daer 't quaedt my niet kan treffen.
Ick wil een Liedt gaen dichten, en richte mijne stem
Tot lof en prijs van hem,
Van hem die mijnen Godt is, tot lof en danck des Heeren,
Dat zal hem liever wezen, en aengenamer zaeck,
En van veel meer vermaeck,
Dan ofm' een Os, een beeste, met hoorns en klauwen, brachte,
En hem ten offer slachte.
Den armen zal 't aenschouwen; en bannen al 't getreur,
En nemen vreughdt daer veur.
Godts Dienaers wordt het herte, 't welck droefheydt hadt ontrustight,
Met vreughde heel door-lustight;
Want Godt verhoort de kleyne, al zijnze slecht van staet,
| |
| |
Zijn Volck, zoo zwaer gevangen, stelt hy haer noodt en lijden
Daer moet Hemel, Aerde, met al dat daer op leeft,
Met al dat daer in zweeft:
De Zee, en alle dingen die haer daer in verroeren,
Zijn lof ten Hemel voeren.
Want hy zal't waerde Zion, na al de pijn en druck,
En Iuda zal haer steden, te voren gants vervallen,
Zien leggen in haer wallen;
Zien bouwen, zien hermaken, op dat men daer verwerf
Al die Godts naem beminnen, die zullen daer in woonen;
|
|
Auteursrechtvrij