Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 444]
| |
Daer is'et me'e gedaen;
Zy stuyven rondtom van hem he'en
En moeten op de vlucht:
Gelijck een roock die eerst wat scheen En wegh dampt in de lucht
Zy komen om met al haer macht,
Door onzes Godts geweldt:
Gelijck het Was, by 't vuur gebracht,
Door dracht des vuurs versmelt.
Maer zy die minnaers zijn van deught,
Oprechte vrome liên,
Die moet haer herte zijn door-vreughdt
Als zy Godts oordeel zien.
Nu heft een vrolijck liedtjen aen,
Daer Godt in zy geroemt:
Verheught en effent hem de baen:
Den Heer is hy genoemt.
Hy is 't die heen zweeft op 't gewolck.
Als is zijn Hemel hoogh;
Nochtans op al des Werelts volck
Houdt hy altijdt zijn oogh.
Daer ziet hy hoe 't de Weezen gaet,
En wat de Weduw doet,
Wie datze me'e of tegen staet:
En quaet bewijst, of goedt.
Die haer wel doet is vry van smert;
Die anders wordt geplaeght:
Hy toont dat hy eens Vaders hert
Tot Weez' en Wedu draeght.
Daer merckt en acht hy op de pijn
Van 't kinderlooze paer,
Die hy wel haest te niet doet zijn
En maeckt haer zaedt vruchtbaer.
| |
[pagina 445]
| |
Dan ziet men dat het eenzaem huys,
Daer treurigh wort geleeft,
Van kind'ren woelt, en al zijn kruys
Geheel vergeten heeft.
Een mensche die in banden is,
En 's doodts gevaer vast lijdt;
Verlost hy uyt zijn duysternis,
Juyst op den rechten tijdt.
Wanneer het volck koom tot af-val
Vervloeckt hy haer het landt,
En overwelt het heel end' al
Met een onvruchtbaer zandt.
Godt, eertijdts, doe ghy langs een hey,
In 't woest Arabisch rijck,
Uw volck voor heen tooght als geley;
Doen waert ghy wonderlijck.
d'Aerd' beefden tot in haren grondt,
Door bangheydt die zy leedt;
En voor dien Godt, heeft 's Hemels rondt
Van grooten angst gezweet:
De groote droppen vielen ne'er, En Sina was ontstelt
Voor Godt, dien aldergrootsten Heer,
Israëls stercke Heldt
Dus hebt ghy, Godt, wel eer gedaen;
Maer nu zoo koomt ghy zoet,
En over ons, Heer, laet ghy gaen
Een rijcken Hemel-vloedt:
Waer door het landt, voorheen verdort, En jammerlijck geplaeght,
Genadigh we'er gezegent wordt,
En schoone vruchten draeght.
Op dat het zoo voor al't gediert,
| |
[pagina 446]
| |
't Gediert 't welck koomt van dy,
Van dy gemaeckt, van dy bestiert,
Een kleyne wooning zy.
De menschen, door ellendt bedroeft,
Wordt daer van u vergost,
Het geen dat yder een behoeft
Tot zijnen dranck en kost.
Wanneer 't trompet allarm verweckt,
En 't hert door vrees bevriest;
En ghy ons dan den doodt ontreckt,
En 't hert de vrees verliest,
Dan geeft ghy aen de maeghden stof
Tot een triumphisch liedt:
Dan spreken u haer keeltjens lof
Voor 't goedt van u geschiedt.
De Koon'gen is haer hoop gegrondt
Op kracht van haer slagh-oordt,
En op haer onderling verbondt:
Nochtans zy moeten voort:
Zy moeten schandigh op de loop;
En haren rijcken buyt
Deylt onder haer den zwacken hoop
Der stille Maeghden uyt.
Of ghy een wijl ellendigh duyckt,
En u, o! e'el geslacht!
Een bangen slaep de oogen luyckt;
En hebt noch staet noch pracht;
Of ghy bedruckt u neder zet
In d'assche by den pot,
In 't aenzicht leelijck en besmet,
Een yeder tot een spot:
Nochtans wanneer ghy u vertoont,
O! uyt-gelezen schaer!
| |
[pagina 447]
| |
Zoo wordt uw uytgenomen schoont'
De Werelt openbaer:
Gelijck een duyven-hals, als daer Der Zonnen-glans op staet,
Weerschijnigh glinstert, en zoo klaer
Als Goudt en Zilver laet.
Wanneer dien Godt, die 't al vermagh,
Die macht'ge Koning sloegh,
En na den vreesselijcken slagh
Verstrooyden en verjoegh:
Doe weeck uyt zijnes volcks gemoedt De nacht van droevigheydt,
Die door voor-gaende tegenspoet,
Daer over was verspreydt.
Doe lichten haer in haren geest
Den zoeten dagh van vreughdt,
Die 't hert, eerst door 't gevaer bevreest,
Naer droefheydt heeft verheught.
't Gelaet, eerst droef, ontverft, verschrickt,
Dat ziet nu frisch en wit,
Gelijck de sneeu van verre blickt
Die Salmons top bezit.
Of Bazan zich op haer geberght
Vermetelijck verheft,
Of schoon zijn hooght' de wolcken terght:
Godts Bergh die overtreft.
Godts Bergh is vruchtbaer; die heeft gras,
En voedt zoo menigh kruydt,
En geeft zoo menigh e'el gewas
Dat op zijn toppen spruyt.
Godts Bergh in zijn bevanck is wijdt;
En op zijn Heerlijckst tsop
Woont Godt met lusten; en altijdt,
| |
[pagina 448]
| |
Altijdt woont hy daer op.
Wie telt, wie teltze al-te-mael,
Godts stercke Ruytery?
Tel duyzendt duyzendt duyzendt-mael:
't Getal koomt noch niet by.
Is 't wonder dat hy wonder wracht
(Die zulcken Heyr beheert)
Op Sina? en met zulcke kracht
Noch by zijn volck verkeert?
Ghy zijt gestegen in de hooght', En hebt (een Heerlijck ding!)
Gevangen, ten triumph vertooght
Die eerst een ander ving.
Ghy zijt in Godts Palleys geraeckt,
Daer kreeght ghy uwen wensch;
En wert met gaven rijck gemaeckt,
Tot nutheydt van den mensch.
De gaven hebt ghy uyt-gestort,
En yeder een vergont;
Iae 't volck oock dat zoo had gemort
En u eerst tegen stondt.
Zoo dat hy, die eerst tegen u
Hartneckigh was, zich buyght:
En die eerst vluchte, blijft, en nu Van dy als Heer betuyght.
Lof moet hem zijn, lof dagh op dagh,
Dien Godt, die wel verdruckt;
Doch, als men 't niet meer lijden magh,
Oock uyt verdrucking ruckt.
Hy is een Godt die hulp verschaft,
Als menschen hulpe draelt;
Die, als de mensch niet wacht dan 't graft,
Den mensch het graft onthaelt.
| |
[pagina 449]
| |
Hy is het die zijn we'er-party,
Vervreemdt van zijn verbondt,
Het hooft te mortel staet, als hy
Een slaef blijft van de zondt.
Het volck, dat Godt tot volck verkoos,
Dat spreeckt hy aldus aen,
Als 't droevigh is en troosteloos,
Om troost te doen ontfaên:
Ick zal u uyt de slaverny,
Waer in dat ghy nu treurt,
Uyt halen: en u maken vry;
Als 't eertijdts is gebeurt:
Gebeurt is aen het diepe Meyr; Gebeurt is te Basan,
Doen ick u door bracht met uw Heyr
En dwong u den Tyran.
En als den slagh nu is gedaen,
Zoo zulgte uwen voet,
Root-verwigh maken, en doen ba'en
In uwes vyandts bloedt.
Daer zal men zien dat menigh hondt
't Bloedt, (eer 't in d'aerde treckt)
Dat uyt-vloeyt uyt zijns meesters wondt,
Graegh van het veldt op-leckt.
Heer, die ons Godt en Koning zijt,
Hoe heerlijck treckt ghy he'en
Met uwen staet, die zoo verblijdt
Koomt naer uw Huys toe tre'en)
De schoon' triumph en pompery,
Die m' u ter eeren houdt,
Wordt van de goede op een ry,
Aendachtelijck aenschouwt.
De Zangers die gaen eerst voor uyt,
| |
[pagina 450]
| |
En uytten zoet gezanck:
De Speel-luy volgen; 't stem geluydt
Smelt onder 't snaer geklanck.
De Maeghden dan, en haer gebom,
Met zancks en klancks gerucht,
Door-bromt de herten om end' om
En hommelt door de lucht.
Aldus is 't dat het Liedtje gaet,
Welcks re'en de stemme queelt,
De Tamborijn de slagh op slaet,
Het spel den toon van speelt:
Looft Godt nu, al ghy Iacobs stam, Voor Godt zoo lief en waerdt,
Dat hy u tot zijn Volck aen-nam,
Uyt al het volck der volck der aerdt.
Looft Godt, en geeft hem zijne eer
Al die Godts knechten bent,
En hem alleen voor uwen Heer,
En grooten Meester kent.
Looft Godt daer 't loven meest betaemt,
By 't volck van Godt bemint,
En met den waerden naem, benaemt,
Van zijn verkoren kindt:
Looft Benjamin, wel eer zoo slecht,
Maer nu, door Godts weldaedt,
Uyt uwe kleynheydt opgerecht
Tot een zoo grooten staet.
Looft nu ghy Vorsten Naphthali,
Ghy Vorsten Sambulon,
Ghy Vorsten Iuda, en al wie
Godt ooyt zijn landt vergon.
Uw Godt, Israël, is de geen
Daer ghy zoo hoogh door stijght.
| |
[pagina 451]
| |
Zoo sterck door heerscht. hy is 't alleen
Daer ghy die kroon door krijght.
Al wat 'er is, bekennen wy,
O Godt, dat is uw werck:
Van u is't Rijck en Heerschappy:
Daerom maeckt ghy 't ons sterck.
Ghy zijt het die het eerst begant,
Volvoert het tot den endt:
Ghy zijt die ons den strijdt gewant, Blijft ons altijdt ontrent.
Beschermt uw stadt Ierusalem,
Als haer de vyandt naeckt:
Uyt uwen Tempel sluyt ghy hem
Dat hy daer in niet raeckt.
Dan zal men menigh Koning zien,
Van 't een en 't ander landt,
Die u zal gaven komen biên,
En doen zijn offerhandt.
Nu werpt het volck zijn hooghmoedt om,
Dat op ons scheldt en tiert,
En ongestuymigh is en dom,
Gelijck het wildt gediert.
Dat om ons he'en als kalv'ren springt,
En gaern had in den dwang;
En tot ons in als stieren dringt,
En maeckt ons 't herte bang.
Verstrooyt en jaeght den hoop uyt 't veldt,
Die op zich zelven staet:
Die zich op zijn schat en geldt, Als op zijn Godt, verlaet:
Die, moedigh op zijn schilt en zwaerdt. Treurt, als den oorlogh slaept,
En, in het strijden onvervaert,
| |
[pagina 452]
| |
Zijn rust, in onrust raept.
De Vorsten uyt des Werelts kant,
Alwaer de Zonne gloeyt,
En 's menschen lichaem zwart verbrandt,
En die de Nijl besproeyt:
Die zullen op de reyze slaen,
En haer tot Godt-waert spoên;
En bidden deftigh voor hem aen
En offerhande doen.
Ghy Koninckrijcken wijdt en groot,
In naem en faem verbreydt,
En langs den heelen Aerden-kloot
Met landt en zandt verspreydt:
Zingt Godt den Heer een Lof-gedicht, Die boven d'Hemel zweeft;
Den Hemel, van hem zelfs gesticht,
Daer hy den donder geeft.
Den donder die geschat'ren koomt,
En toont zijns meesters macht,
En maekt wel 't stoutse hert beschroomt,
En zijnen Heer geacht.
Wat voorspoedt dat uw ooge ziet,
Of in of uyt den strijdt:
Wat daden dat'er zijn geschiedt Of, voor of in dees tijdt:
Al wat uw hert bedencken kan Van glory, macht, en goedt,
Geeft hem alleen de eer daer van
Die 't al-te-samen doet.
Israël is 't daer hy betoont
Wat voor een Godt hy is,
Israël daer hy stadigh woont,
Als in zijn erffenis.
| |
[pagina 453]
| |
De welcke zijn 't daer hy verklaert
Wat dat hy heeft voor sterckt',
En zijne Goedtheydt openbaert
Door 't wonder dat hy werckt.
Godt toont al-om zijn Majesteyt;
Maer in zijn Tempel meest:
Een heylige onzachlijckheydt
Bevangt daer 's menschen geest
Van hem koomt macht en goeden spoedt,
Die is of wezen zal:
Van hem koomt kracht en goeden moedt: Van hem zoo koomt het al.
Niet voor die geen die hem verlaet
Op 's Werelts valschen schijn,
Maer die op Godt gestadigh staet.
Geprezen moet Godt zijn.
|
|