Stichtelijcke rijmen

Psalm XVI.

BEwaert my Godt, want ick vertrouw

Op u alleen,

Dien ick voor mijnen Heere houw

En anders geen.

Den dienst, die u van my geschied,

Naer uw' bevel,

Behoeft ghy, zalig' Heere niet:

Dat weet ick wel.

Hierom is 't dat mijn ziele nu,

Haer vreughde schept,

Om 't volck te dienen, dat ghy u

Verkooren hebt.

Quaed avontuur en herten-pijn,

Dat is den loon

Van die van u geweken zijn

Tot vreemde goo'n.

Het offer, dat zulck volck u doet

Wil ick versmaen:
Haer uytgestorten bockenbloed

Roer ick niet aen:

Haer stem wordt niet van my geacht,

Daer 't waerheyt geldt:

Haer naem in geen verbond gedacht,

Of oyt gemeldt.

[p. 429]

 

Godt is mijn erf, en al mijn goedt,

 

Daer ick op sta;

 

Die my en 't mijn al t'zaem behoedt

 

Door zijn gena'e.

 

Zoo lieflijck, als een hof, die bloeit,

 

Staet nu mijn lot.

 

O heerlijck erf, my toegevloeyt

 

Van mijnen Godt!

 

Ick danck de Heere, mijnen raedt

 

Die 't al regeert,

 

En 's nachts hem in mijn hert in laet,

 

En wijsheyt leert.

 

Wat dat ick doe, wat dat ick poogh,

 

Godt is my by:

 

Hy staet my in mijns herten oogh,

 

't Zy waer ick zy.

 

Zijn hulp staet my altijdt gereedt;

 

Des blijf ick wis:

 

Zoo dat mijn hert, nu ick dat weet,

 

Vol blijdschap is.

 

Mijn tong, door vreuchd, wil met haer spraeck

 

Godts eer verbre'en:

 

En een inwendigh herts vermaeck

 

Verquickt mijn le'en.

 

Want ghy sult my, als doodes noodt

 

Nu is bezuurt

 

Niet laten blijven in een doodt,

 

Die altijdt duurt;

 

Of niet gedoogen, dat het lijf

 

Uws Vriends, zoo waerdt,

 

In 't graf een aes der wormen blijf',

 

Of rot in d'aerdt.

 

Den wegh, die na het leven leydt,

[p. 430]

 

Ontdeckt ghy my:

 

Volkomen vreugd en lieff'lijckheydt

 

Vloeyt al van dy.

 

Ghy zijt die geen, die 't alles geeft,

 

En 't aller tijdt,

 

Wat eenig mensch geniet en heeft,

 

Dat hem verblijdt.