|
| |
Psalm XXII.
MYn Godt, mijn Godt, wat is 'er dat ghy my hebt verlaten?
Dat ick om hulp moet huylen, en 't huylen niet magh baten?
Om niet is al mijn klagen, of roep ick al den dagh,
Of al den nacht; uw ooren zijn doof tot mijn geklagh.
Nochtans zijt ghy de zelve, die ghy eens plagh te wezen,
Een Heyligh Heer in Zion, van Zion zoo geprezen.
Gy zijt het daer ons Vaders op hoopten in ellendt,
En als zy op u hoopten het quaedt bracht aen een endt:
Wanneer zy tot u riepen, los waren hare banden;
Wanneerz' op u vertrouden, nooyt wierden zy te schanden:
Maer ick (eylaes!) wat ben ick? een worm, en niet een mensch:
Die niemandt kan bewegen tot eenen goeden wensch:
Een spot van alle menschen, een smaedt van hoog, en lagen,
Die niemandt helpt zijn lijden door mede-lijden dragen.
Die my aenschouwen, sperren uyt spot haer monden op;
En die voor-by my wandelen, die schudden haren kop.
| |
| |
Ach! met wat wreeder woorden wordt my mijn hert door-sneden;
Wanneer ick met mijn ooren aenhoor alzulke reden:
Dat is hy die den Heere voor zijnen hulper hiel,
En voor zijn troost in lijden, zoo hy in lijden viel.
Nu is hy zwaer in lijden, nu treffen hem de plagen:
Nu magh hy aen den Heere zijn kruys, en noodt gaen klagen.
Wil Godt ons nu doen blijcken dat hy zijn Godt wil zijn;
Zoo laet hem Godt nu helpen, verlossen uyt de pijn.
Dit spreken zy, en lacchen; daer ghy nochtans my stadigh,
Van dat ick was geboren, zoo goet waert, en genadigh.
Doe ghy my deed aenschouwen 't verheugelijcke licht,
En ick noch lag aen bosten, waert ghy mijn toeverzicht:
Weest nu, weest nu niet verre, nu angst zoo dicht na by is,
Wilt nu niet achter wijcken, nu niemandt meer met my is.
Mijn haters zijn, als Ossen, die dreygen, en omringen;
Als vet-gemeste Ossen, die om my henen springen.
Zy hong'ren na mijn leven, gelijck een Leeuw, die dult
Na 't vleesch van and're dieren, die door de Bosschen brult.
Het bloed is my als water ten wonde uyt-gedreven.
't Gebeent bezwijckt; de leden beginnen te begeven.
Het hert is my inwendich alzoo in 't lijf gestelt,
Als 't Was is, dat de Zonne door hare hit versmelt.
Wech zijn al mijne krachten, verdrooght zijn al mijn leden;
Gelijck een scherf, die dor is van alle vochtigheden.
| |
| |
De sprakelooze tonge blijft hangen aen den raeck
Ick zie hoe langs hoe meerder dat ick den doodt genaeck.
Het rotte der godlooze is, als verwoede honden,
Die my rondt-om benerren, en jammerlijck deurwonden.
Mijn handen en mijn voeten die hebben zy deur-boort,
En op mijn lijf bedreven wel meer als eenen moordt.
Mijn lichaem, door haer recken, en ongenadigh quellen,
Staet luchtigh uyt gespannen, en laet de beenen tellen.
En als de razernije geen nieuwe pijn meer weet;
Zoo blijven noch de zinnen van haer al even heet.
Dies zy 't gezicht vermeyden, in my alsoo t'aenschouwen,
En scheppen haer verheugen in mijn, zoo groot, benouwen.
In 't eyndt van zulck specktakel, vermoeyt, maer niet verzaedt,
Zoo deylen zy, en werpen het lot om mijn gewaed.
In zulcke bangigheden moet ghy my niet bezwijcken;
Ghy Heer, mijn sterckt, en hulpe, en geensins van my wijcken.
Koomt ras, en weert de pijne die my het herte breeckt.
En my, als scherpe zwaerden, dwars door het herte steeckt.
Koomt ras, dat ghy de boozen haer wreede lusten stilt:
Die na mijn leven snacken; gelijck een Leeuw na 't wildt.
Verlost my van de wreede, die op my zijn verbolgen,
En recht als dulle honden, alomme my vervolgen.
Verlost my van mijn vyandt, die uyt is op mijn doodt,
| |
| |
En my aen alle zijden gelijck een horen stoot.
Dan (als ick doodt en helle te boven ben gekomen)
Zal ick by mijne broeders, en schare van de vromen,
Den lof uw's naems doen hooren, en roemen overluydt,
En spreken uwe waerheyt en kracht vrymoedigh uyt.
O! al die ooyt den Heere met trouwer herte dienden,
En in zijn vreeze leefden als ongeveynsde vrienden;
Roemt hem. en ghy al t'samen die Iacobs kinderen zijt,
Doet eer, en schroomt den Heere, die zoo, na druck verblijdt.
Want hy heeft niet verlaten de eenzaemheydt des armen:
En hem oock niet versmadight, noch zijn geschrey en karmen:
Maer doe zijn droevigh schreyen en stemme tot hem quam,
Terstont zijn droevigh schreyen en stem ter herten nam.
Daerom wil ick hem prijzen by vreemder volcken scharen,
En 't lof van zijne daden de Werelt door vermaren.
De willige beloften, die van my zijn geschiedt,
Zal ick hem daer betalen, daer 't heyligh volck het ziet.
De nederige herten, die van geen quaedt en weten,
Tot Godts Bancket geroepen, die zullen vrolijck eten,
En lieffelijck verzadigt, hem prijzen die daer leeft,
En alle goedt, en vreughde, alleen den menschen geeft;
Die binnen in haer herten met zulcken kracht zal woonen,
En haer alzulcke teyckens van vaste liefde toonen;
| |
| |
Dat haer, zoo lang zy leven in 'sWerelts jammer dal,
Geen vrees van eeuwigh sterven 't gemoedt meer pijnen zal.
De Werelt zal 't aenschouwen tot aen haer verdtste enden,
En tot den Heer, die 't herte zoo troosten kan, haer wenden.
Geen stamme noch geslachte van volcken, wie zy zijn,
Die niet en zullen bidden voor 's Heeren klaer aenschijn.
Want niet alleen in Iacob zal hem het rijck behagen;
Maer onder vreemde volcken zal hy de kroon oock dragen.
Als wat'er op der aerden groot, en verheven is,
Zal, om zijn spijs te nutten, aen gaen aen zijnen dis:
En, als het lijf het voedtzel nu tot zich heeft genomen,
Aenbidden, en gewilligh tot zijnen dienst hem komen.
Die arm zijn en verschoven, de slechte van de liên;
Die zullen tot hem naken, en buygen hem de knien;
Want om gedient te wezen zal hem geen zet ontbreken,
Dat van hem, zijnen Heere, van kindt tot kindt zal spreken,
En zijne rechte wetten in-drucken in 't gemoedt
Van 't volck, dat na zal komen, op dat het daer na doet.
|
|
Auteursrechtvrij