Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
AuteursrechtvrijOver den CXXXIII. Psalm.
AY! zie eens, hoe bequaem is't,
Hoe zoet en aengenaem is't,
Wat lieffelijcker vreughd is't,
Wat dieper Ziel-geneught is't,
| |
[pagina 418]
| |
Dat menschen zich begeven
In Eendracht t'saem te leven:
Dat zy, eens Vaders Zoonen,
Een woning t'saem bewoonen,
En hare herten een zijn,
En nergens in verscheên zijn,
En een gemoedt 't gemoedt is,
Gelijck het bloedt een bloedt is.
Daer ziet men niet benijden,
Daer hoort men twist noch strijden,
Daer is geen vuyl geknibbel,
Noch angstigh woordt-gestribbel,
Geen laster-lievigh snappen,
Geen hatigh achter-klappen,
Geen quade na-bedencken:
Of yet dat rust kan krencken:
Maer Eendracht, Liefd' en Vrede,
Die hebben daer haer stede,
Die zijn daer Koninginnen,
En vrouwen van de zinnen.
Geen toornigheydts-tempeesten
Ontroeren daer de geesten:
Maer Liefd' aen allen zijden, Doe yeders hert verblijden
In onderlinge goedtheydt,
En eeuwigh-zoete zoetheydt.
Hier heeft de ziel haer rust in,
En voelt'er zulcken lust in,
Als in den reuck, wiens deughden
Neus, breyn, en hert verheughden,
Doe Aäron, Gods edel
Groot-Priester, zijnen schedel
Met Balsem liet begieten,
| |
[pagina 419]
| |
Die van zijn hooft quam vlieten.
En toogh met golven neder
Door heel zijn baerdt en kleeder.
Den Dau, die d'Aerdt bewaessemt,
En gunstigh over-aessemt,
Wiens zilver-klare droppen
Van Hermons vochte toppen
Op Zions bergen dalen,
Die, als de Zon haer stralen
Niet langer wech laet blijven,
Op 't kruydt als peerlen drijven:
Gelijck hy door Godts schicking Streckt tot 's natuurs verquicking,
En 't Landt, door hitt' veroolijckt,
Met zijn koel natjen vroolijckt:
Zoo is 't oock voor de menschen, Een zaeck wel waerdt om wenschen,
Die kostel is te achten,
Die waerdt is na te trachten,
Die waren troost kan geven
Zelfs in dit eyndigh leven,
Als Eendracht plaets kan vinden
Om hert aen hert te vinden,
Om macht aen macht te knoopen,
En rust op rust te hoopen.
Dies magh zulck huys wel roemen,
En zich geluckigh noemen:
Want daer de Liefde Heer is, En Onvre'e nimmermeer is,
Zal 't leven altijdt duren:
(Zoo zal 't de Heer besturen)
Den Zegen nooyt versterven,
Maer eeuwigh daer aen erven:
| |
[pagina 420]
| |
't Woordt van Godt zelf gesproken,
Blijft vast en onverbroken.
| |
I. BYSCHRIFT.
DE Eendracht, door Godts Geest eertijdts zoo hoogh verheven,
En door eens Konings Pen zoo lieffelijck beschreven,
Nu in Ne'erduytschen Rijm, op Griecksche maet, gedicht,
En elck, tot nu en lust, gezonden in het licht:
Die Godt, die 't goede lieft, veel meerder kan vermaken, Dan Offer op 't Altaer, en duyzendt zulke zaken:
Die Godt, behalven 't heyl datz' in haer zelven heeft,
Met meerder heyl beschenckt, en eeuwigh zegen geeft:
Of yemandt die misschien om hare schoonheydt minde, Hy zoeckt de Werelt door, maer zalze nergens vinden,
Dan daer elck and'ren doet, gelijck hy zelver wou'
Dat, in gelijck geval, aen hem geschieden zou':
Daer eygen onverstandt ootmoedigh wordt geweten,
En wijze luyden raedt niet dommelijck versmeten:
Daer een die wijsheydt heeft, hem zelven niet behaeght,
Maer 's Naestens onverstandt, en zwackheyt gaerne draeght:
Daer yeder naerstigh is zijns Naestens feyl te decken:
Daer elck des anders hert, door weldaedt, zoeckt te trecken: Daer yder op zijn Recht ten hooghsten niet en dringt:
| |
[pagina 421]
| |
Daer elck zijn lust tot baet, en eygen Eer, bedwingt:
Daer d'Onderdaen zich bindt aen zijnes Heeren Wetten: Ia, schoon verongelijkt, niet tegen op gaet zetten: Daer Vreemdelingen raedt gezocht wordt noch gehoort,
Noch oock 't gemeyne best om eygen Nut verstoort:
Daer d'Overheer, getrotst van zijn Onderzaten,
Aen Godt, de Heer van al, de gantsche wraeck wil laten:
Daer d'Overheer gedenckt (en toont het met 'er daedt)
Dat daer een Hooger is, waer onder dat hy staet;
Doch meest, en boven al, als hy om genen dingen
In Godes Heerschappy hem zelven in wil dringen,
Maer laet in zijn geloof een yder, wie 't oock zy,
Aen Godt bevolen zijn, en elcks geweeten vry.
| |
II. BYSCHRIFT.
WAer heel de Werelt goedt (zoo edel is de deughdt)
Zoo moest 'et vrede zijn, en eeuwig rust in vreugdt:
Waer heel de Werelt quaedt (zoo leelijck zijn de zonden)
Zoo waerder evenwel noch geenen Vre'e gevonden.
't Goedt is hem zelven goedt, en beter dick noch 't quaedt,
Daer 't quaedt noch met het goedt, noch met hem zelfs bestaet.
De Werelt staet uyt tween, uyt goed' en quade Menschen:
De quade zijn de meest'; die gaet het veel na wenschen:
| |
[pagina 422]
| |
De goede zijn de minst'. haer opzet is na vre'e:
De quade doen 't te niet, en 't doet de vrome wee.
Der quader menschen lust, is kijven, twisten, krijgen:
Der goeden, dat Trompet en Trommel eeuwigh zwijgen. De goede staen na vre'e, oock met haer eygen scha'e:
De quade achten 't niet, en 't goedt doet niemandt sta'e.
De goeden willen gaern, uyt lust tot vrede, duycken:
De quade zijn gewoon haer deugde te misbruycken.
Kort af, hoe dat men 't draeyt, 't schijnt al vergeefsche pijn:
Wil Godt: de Droes wil niet, maer plat af Meester zijn. Wat raedt? Hoe kan 't dan zijn, dat yemandt, van die leven,
Dien wenschelijcken Standt met recht zy toe-geschreven,
En 't groote Heyl geniet daer David ons van zingt,
't Welck uyt Eendrachtigheydt en Broeder-vreed' ontspringt;
Godt bidden, dat hy 't schick, dat vele van de vromen,
De Werelt tot een licht, in Eendracht t'samen komen.
Mist ons den Vre'e dan noch: als elck het zijn maer doet,
Zoo vinden wy hem wis by Godt en ons gemoedt.
| |
[pagina 423]
| |
III. BYSCHRIFT.
| |
IV. BYSCHRIFT.
| |
[pagina 424]
| |
Wordt u des Vreeds gebruyck ten deele nu belet:
Hier is de Schildery. vermaeckt u t'wijl daer met,
En denckt (en zucht tot Godt, als ghy haer schoonheydt ziet)
Hoe leelijck dat hy doet die zulcken schoonheydt vliet:
Op dat ghy nimmermeer (zoo veel het aen u staet)
Om Aerdtsch noch Geestelijck, in zulcke stappen gaet.
't Is waer, ghy hebtze lief, end' hoeft geen beeltenis
Die u van nieuws eerst leer, wie, en hoe schoon zy is,
De ware Minnaer kent het schoone dat hy mint:
Dan 't let niet dat de geest somtijdts verversching vindt.
Te meerder wast de liefd' hoe kennis hooger stijgt:
Ten minsten is't niet quaedt dat liefde voedtzel krijght.
|
|