|
| |
Uyt den XVIII. Psalm.
HErtgrondelijcke min draegh ick in mijn gemoedt
Tot u mijn Heer, mijn Godt, mijn kracht, mijn hoop, mijn goedt;
Mijn Toorn, die my beschanst, mijn schildt, die my bevrijdt;
Tot u, die al mijn eer en eenigh Heylandt zijt.
Zoo haest als ick mijn tong tot uwen lof ontbandt,
Wierdt ik van u verlost uyt mijns Vyanden handt:
Doe ick geworpen was in onheyls diensten grondt,
| |
| |
En mijnes levens staet zoo gants wanhopigh stondt.
De stricken van de doodt was ick al in verwert:
De gruwel van de Hel beangsten my mijn hert:
De geest stondt op 't vertreck: de Helsche duysterheydt,
Die eeuwigh duurt, doch my, zagh ick my al bereydt.
Maer met dat mijn geschrey en klaght haer gaf om hoogh,
En door de wolcken heen, na Godt, ten Hemel vloogh:
Heeft mijn benaut gebedt zijn Godtlijck hert geraeckt;
En hy zich tot mijn hulp; terstont gereedt gemaekt.
De Aerdt vernam zijn koomst, en schudden door den angst:
De Bergen sijnen toorn, en beefden elk om bangst:
Damp roockten uyt zijn Neus, Vuur vlamden uyt zijn mondt,
En blies en stack in brandt al wat het om zich vondt:
Des Hemels vast gebouw boogh zich voor zijnen Heer,
En weeck op zijn gebodt, en liet zijn Schepper ne'er.
't Was duyster onder hem, den Wagen die hy hadt,
Dat was den Cherubijn, die hem zoo flux en radt,
Heen voerden door de Lucht, en droegh hem zoo gezwindt,
Als hadd' hy onder zich de vleugels van de windt.
De dichte donckerheydt, alwaer hy henen ginck,
Die was gelijck een Tent, die hem ront-om bevinck:
De Wolcken, dick en zwart, verborgen hem in haer:
Maer door zijn klaren glants was hy haest openbaer.
| |
| |
De Wolcken braken op, en deylden haer van een:
Den Hagel goot op d'Aerdt: den Blixem vloogh daer heen.
En doe hy nu de stem liet gaen ten monde uyt;
Wat gaf den Hemel doe een schrickelijck geluydt!
Den Hagel klatste ne'er, en maeckt' een droef gerucht:
Den Blixem, heen en we'er, door-schitterde de Lucht:
't Was niet dan strael op strael, de Lucht (zoo 't d'oogen scheen)
Was enckel Vuur en Vlam van boven tot bene'en.
Wat was'er doe een schrick by 't Volck, dat eerst zoo koen
Mijn leven had belaegt, en gants te niet wou' doen!
Dit was noch niet genoegh. Want zijnes adems kracht,
En 't dond'ren van zijn stem, die hadden zulcken macht;
Die deden zulk geweldt, dat d'Aerde zich ontsloot,
En midden uyt haer hert haer water-stroomen goot,
En 't eenemael ontdeckt voor 's menschen oogen lagh,
Zoo dat men ver en diep in haren afgrondt zagh.
Aldus quam my de Heer van boven af-gedaelt,
En heeft, als van den doodt, mijn leven we'er gehaelt.
Gelijck men yemandt treckt uyt eenen water-vloedt,
Die anders, zonder hulp, in 't endt verdrencken moet.
Hy heeft my door zijn handt, mijns Vyandts handt ontruckt,
Die anders, door zijn sterckt', my licht had onderdruckt.
Hy heeft te niet gemaeckt mijns haters bitt'ren haet;
Want in mijn ongeluck quam hy my snel te baet.
| |
| |
Hy heeft een eyndt gemaeckt van mijn benauden noodt:
Want zijne liefd en gunst is sterck tot my en groot;
Tot my, die zuyver ben, en die hy doet en geeft,
Na dat hy ziet en weet dat ick hier heb geleeft.
Want Godloos ben ick niet; maer doe dat Godt begeert;
En daer is niet dat my van 't rechte padt af-keert.
Zijn Wet staet in mijn hert, zy staet'er dagh en nacht,
En om zijn Heyligh Woordt wordt steedts van my gedacht.
Ick ben my zelfs een wacht, op dat'er geen gebreck
Voor Godt in my en zy, en ben oock zonder vleck,
Dies geeft my Godt de vrucht van mijn gerechtigheydt,
My, die mijns levens loop onzondigh heb geleydt.
Want Godt, ghy zijt een Godt die billijck straft en loont,
En zoo als yeder is, aen yder u betoont.
Die goedt zijn en oprecht, zijt gy goedt en oprecht;
Den vromen zijt gy vroom: trouw Heer aen trouwe knecht.
Den reynen zijt ghy reyn: den loozen zijt ghy loos,
En over-treft den list met meerder list altoos.
Die laegh vernedert zijn, die helpt ghy vaerdig op:
En drucktze dien 't geluck het zeyl trekt in den top.
Ghy zijt het die my hoogh in eer hebt op-gericht,
En mijne duysternis verandert in een licht.
Met u win ick den strijdt, en ben een Oorloghs-man:
Met u geen muur zoo hoogh, daer ick niet over kan.
| |
| |
Dien God, daer al dat goed aen my van is gedaen,
Leert ons een Heyligh padt en reyne wegen gaen.
Daer is geen eenigh woordt dat hem ten mond uyt-vloeyt,
Of 't is zoo reyn als goudt, dat in het vuur gegloeyt,
Geheel door-loutert is, en niet onreyns behoudt.
Hy is een stalen schildt voor elck die hem betrouwt.
Nu zeght, Afgodisch Volck, die knielt voor hout en steen,
Waer is'er doch een Godt, dan onzen Godt alleen?
Waer is'er doch een Godt, waer op men vast magh staen,
Dan onzen Godt alleen, die troost kan doen ontfaên?
Dien Godt sterckt my het lijf, en maeckt de leden fris,
En toont de Ziel een wegh, die zonder doling is.
|
|
Auteursrechtvrij