Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 412]
| |
Looft den Heer, ghy al zijn Boden,
Die op alle zijn geboden,
Welck hy van zijn Throon belast,
Vlijtigh, en gedurich past.
Alle zijn Hemel-scharen
Die zijn glory openbaren:
Met de Sterren, Zon en Maen, Die aen zijnen Hemel staen:
Al des Hemels omme-gangen, Met de wat'ren die daer hangen
En van d'Aerdt zijn op-gevlucht
Boven in de lichte Lucht:
't Moet al t'saem de Heere prijzen,
En zijn Lof hoogh op doen rijzen:
Die 't al t'samen met een woordt, Doe 't noch niet en was, bracht voort;
Die 't al t'samen moet besturen,
En in wezen doen geduren,
En een vasten standt doen staen,
En een wissen ganck doen gaen.
Looft den Heer ghy felle beesten
In de holen der foreesten;
En ghy monsters in de Zee.
Looft hem Hagel, Vorst, en Snee,
Vuur en Damp, en stercke Winden,
Die u steedts gereedt laet vinden
Om te passen op 't gebodt
Van den Alderhooghsten Godt.
Heuvels, Bergen, vruchtbaer Boomen,
Met die, daer geen vrucht af komen:
En al wat 'er leeft in 't Woudt; En wat zich in 't Veldt onthoudt:
Alle Dieren die daer kruypen,
| |
[pagina 413]
| |
En langs d'Aerde henen sluypen;
Met al wat 'er ved'ren heeft
En de dunne Lucht door-zweeft:
Groote Luyden met haer Kroonen,
Die op Aerden macht betoonen;
En al wat hier hoogh gestelt
Recht verschaft en weert geweldt:
Ionge Knapen, frissche Maeghden;
Kleyn van Iaren, en bedaeghden:
Moeten, moeten al te saem
Loven Godts verheven Naem;
Die men, onder al die leven,
Allen Lof, alleen moet geven;
Want in Hemel en op Aerdt
Is hy hoogh en wijdt vermaert.
Alle die van Iacob dalen
Zullen zijnen Lof verhalen:
Want hy heeftze dick' verhooght,
En na haer geluck gepooght.
|
|