|
| |
| |
| |
Den Yver tot Godts Wet. Poëtische uytbreydinge over Psalm CXIX. In Nederlandtsche Rijmen.
Numeris trochaïcis octonariis.
ZAligh, in en na dit leven, die daer leven onbesmet,
En het leven, datze leven, leven na des Heeren Wet;
Zaligh die den Heere zoecken, zoo als hy te vinden is,
Door hert-grondigh onderhouden van zijns wils getuygenis;
Zaligh zijnze; want een yder die op zulcke wegen gaet,
Mijdt de zondt, die zelfs een quaedt is, en fonteyn van alle quaedt.
't Is uw wil dat m'uw bevelen vlijtigh onderhouden moet:
Kond' ick doch! ick zal wel konnen, zoo ghy my slechs hulpe doet:
En mijn gangen zoo helpt sturen, dat wanneer ghy spreeckt mijn Godt,
Ooren, hert, verstand en leden vaerdig staen tot uw gebodt.
Gunt my dat ick met mijn oogen immermeer niet af en dwal
Van het minst van uw geboden; dat ick doch geen schandt behael.
Uwe Wet, oprecht en billick, wordt my van u uytgeleyt:
Dies wordt u uyt rechter herten lof en danck van my gezeyt.
Uwe Wet die wil ick volgen, met gepeyns, met woordt en daedt;
Wilt my, Heere, nooyt verlaten, die uw Wetten nooyt verlaet.
| |
| |
HOe zal doch de Ieught, wiens herte midden in begeerten zwemt,
Alzoo leven dat de reden 't hert in zijne lusten temt?
Hoe zal zy, wien al haer wegen glibb'righ en gevaerlijck staen,
Hare paden, zonder missen, veyligh mogen henen gaen?
Veyligh zal zy henen treden, zoo zy op uw woorden acht;
En daer 't leven na wil richten. Hier toe is het dat ick tracht;
Dit zoeck ick uyt al mijn ziele. Heer, maeckt ghy my doch zoo vast
Dat ick in uw Wet niet struyckel, en nooyt zonde my verrast.
Daerom sluyt ick uwe woorden in mijn hert zorgvuldigh in,
Om geen quaedt te mogen plegen in al 't geen dat ick begin.
Hoogh gelooft, Heer, moet ghy wezen: Leert my doch uw rechten wel?
Dat ick met mijn mondt de woorden uwes monds al-om vertel:
Dat ick die in waerden hebbe, boven 't alderwaerdste goudt,
En al 's Werelts groote schatten, die men meest in waerden houdt:
Daer van spreeck; en vlijtigh pooge dat ick haren zin versta;
En 't verstandt zijn lust laet rapen; en noopt in 't vergeet en sla.
DOet my wel, en laet my leven, my, uw toe-geeygent knecht.
Dat ick na uw woorden leve die ghy my te voren leght.
En, op dat ick voorts de wond'ren uwes Wets door-gronden magh,
| |
| |
Zoo doet my mijn oogen open, dat ick klaer zie als den dagh:
Dat het oogh alleen niet leze, en de mondt alleen niet spreeck:
Maer 't verstandt oock tot in 't binnenst' haers verborgentheydts door-breeck.
Wat heb ick hier op der Aerden? Niet, gants niet, dat my behoort.
Maer een ding wensch ick te hebben. Wat? Niet anders als uw Woordt.
['t] Hert, door liefde door uw Wetten, queelt inwendigh, en verlangt
Na uw woorden, als na 't eenigh daer 't al zijn lust aen-hangt.
Ghy, die uwes Wets kleyn-achters, maeckt veracht; vervloeckt, en haet,
Vrijdt my, uwes Wets groot-achter, van verachting, spot en smaedt:
My, uw Dienaer, die der grooten tegen-streven hooren moet,
Om dat hy spreeckt van uw rechten, en daer al zijn doen na doet;
En uw's wils getuygenissen lust en rust hem wezen laet;
En in alle tegenheden daer toe loopt om hulp, en raedt.
'THert, verflauwt, onlustigh, quellijck, is benaut, en vol van pijn!
Daer en is geen troost by menschen. Laet uw woordt mijn trooster zijn.
'k Heb u, Heer, mijn hert geopent, en al wat'er binnen zat:
Opent, en geeft my t'aenschouwen uwes Wets dierbaren schat.
| |
| |
Leert my die, zoo zal ick leeren; En, als ghy my hebt geleert,
Van uw groote wond'ren spreken, en uw Eere zijn vermeert.
Droevigh ben ick en verslagen; 't hert is my byna versmacht.
Laet uw woordt mijn hulper wezen, en verleenen nieuwe kracht.
Wendt mijn voeten van den af-wegh, die gewis ter doodt-waerdt leydt,
Gunt m'uw Wet, die ick mijn liefde met mijn hert heb toe-gezeydt.
Uwes wils getuygenissen, in-geschreven in 't verstandt,
In-gesneden in het herte, zijn mijn alder-duurste pandt.
Heer, mijn Godt, wilt my behoeden voor een dinck dat ick zoo schroom.
Wat doch? Dat ick voor de menschen nimmermeer in schandt en koom.
Geeft my hoop; en ick sal hopen: troost; en wegh is mijn gequel:
Gaet met weldaedt voor; zo volgh ick, en neem acht op uw bevel.
LEert my, Heer, leert my de wegen en den aert van uw Verbondt:
Op dat ickze ne'er laet dalen in mijns hertzen diepen grondt:
Op dat ickze daer laet woonen, niet voor eenen korten tijdt,
Maer zoo lang ick hier zal wezen, en ghy my in 't leven lijdt.
Leert my, dat ickz' onderhoude, en van gantscher herten doe.
| |
| |
Leydt my doch op zulcke wegen: Want ick heb een lust daer toe.
Buygt mijn hert tot uw geboden: maek het u zoo onderdaen,
Dat'et met des rijckdoms liefde nimmermeer en zy bevaên.
Mijne oogen, wilt die leyden en besturen, of misschien
Mijne oogen na des Werelts snoode dingen wilden zien.
Als 't gemoedt van u gaet dolen, en ick in uw Wet verslap,
Maeck ghy my dan we'erom wacker, en op uwe wegen rap.
Geeft my uwe vrees, zoo houd ick uw gebod vast en altijdt.
Went van my den smaedt, dewijl ghy een zoo goeden Richter zijt.
Heer; wat wilt ghy meer? Mijn eenigh dat ick boven al begeer,
Is uw Wet; Laet troost dan komen, want ghy zijt een billijck Heer.
DOet gena'e, ziet my met oogen, vol van mededoogen, aen:
Doe my hulp: denckt aen de woorden my, o Heer, van u gedaen,
Op dat ick de laster-monden, u ter Eer, en haer ter spijt,
Doe verstommen, en met waerheydt stuyten magh in haer verwijt.
Rechte Richter, op wiens waerheydt ick mijn hope heb gegrondt,
't Heyligh Woordt van uwe waerheydt neemt dan niet van mijnen mondt.
Uwe Wetten wil ick houden, 'tis mijn herten vast besluyt,
Alzoo lang als my den adem gaet de neuze in en uyt.
| |
| |
Vrolijck wandel ick mijn straten: want ick uw bevelen zoeck:
Dies wordt my den geest zoo vaerdigh, en het hert zoo over-kloeck,
Dat ick, zonder my te schamen, noch beangst voor ongeval,
Voor de trotze Scepter-dragers uwe waerheydt spreken zal.
'k Heb een lust tot uw Geboden; en daer was nooyt eenigh ding
Dat mijn hert en al mijn zinnen met zijn liefde zoo beving.
Deze min, en zal ick minnen; Hier toe streck ick mijne handt;
Dees houdt mijne lippen bezich, en bekommert my 't verstandt.
LAet u in gedachten komen uw verbondt, het fondament
Van de hope, die ick hope, die my troost in mijn ellendt.
Of ick schoon den stouten mensche dwaes ben, en tot spotterny:
Uwe Wet nochtans daer blijf ick zuyver en onwanckel by.
Als den geest, van ander dingen afgetogen, somtijdts ziet
Op uw oordeel, van des Werelts aenbegin altijdt geschiedt:
Hoe de vrome zijn verheven, en de booze ne'er-gestort:
Voel ick dat mijn ziel inwendigh in haer diepste vrolijck wordt.
Als ick zie uw's Wets verlaters, schrick ick met mijn heel gemoedt,
En een heyligh vuur van yver doet my zieden al mijn bloedt.
Uwe Wet, die zy verlaten, en in 't minst op achten niet,
Die is my, en zal my wezen in mijn huys mijn eenigh liedt.
| |
| |
Die door-wandelt mijn gedachten, als het lijf tot rusten leyt,
En de dicke duysternissen over 't Aerdtrijck zijn verspreydt.
Is dat wonder? 't is geen wonder: want te doen na uw Gebodt,
Is mijn grootsten schat op Aerden, en mijns levens hooghste lot.
EEns heb ick een woordt gesproken, Heer, daer denck ick altijdt om:
Uwe wegen te betreden, kies ick voor mijn eygendom.
Mijne lippen zijn vol smeekens, even als de grondt van 't hert:
Lieve, gunt dat uw belofte, my gedaen, vol-togen werdt.
Ick bezin, beducht van zinnen, hoe ick in mijn eerste Ieught
Heb geleeft, noch leef, en 't leven dat my rest, vervoegh ter deughdt:
Om daer uyt te mogen weten, of ick doodt of levendt ben;
['t]Welck ick (recht als in een spiegel) uyt uw Wetten klaer beken.
Daer om houd ick my al wacker, en verzuym niet een van dien;
Laetze ook te geenen tijden uyt mijn zinnen henen vliên:
Of al schoon der Goddeloozen woesten en verdwaesden hoop
Arbeydt; en my gaern zagh loopen zijnen roeckeloozen loop.
Midden in de droeve nachten, als een yder leyt in rust,
Laet ick 't bedt, om u te dancken: daer in heb ick dan mijn lust.
Ick beminze, die u minnen, en uw Wetten komen na.
| |
| |
Leert my, Heer, die al de Werelt vult met goedtheydt en gena'e.
DOet my, Heer, na uw beloften. Leert my zoo dat ick doch leef
Na al uw heylzame zeden, en daer 't hert toe overgeef.
Doe ick noch niet was vernedert door ellendt en tegenspoedt,
Ging ick onbedachtzaem dolen, als meest al de Werelt doet:
Maer nu ghy my hebt door lijden mijnen hooghmoedt ne'er gezet,
Voel ick, dat ick op uw woorden en bevelen beter let,
En zorghvuldigh onderhoude. Ghy, fonteyn van alle goedt,
Leert my, wat'er goedt en recht is, uyt uw's goetheydts overvloedt.
't Opgeblazen volck dicht leugens, en daer druckt het my me'e ne'er;
Ick, uyt ongeveynsder herten, voegh mijn leven na uw leer.
Waerom dat? haer hert is weeldigh, door het vet daer 't zacht in drijft;
Mijn hert niet, en daerom is'et dan uw Wet daer in beklijft.
Dat ghy my hebt verootmoedight, is my lief en aengenaem:
Want om uwe Wet te leeren, vind ick my daer door bequaem.
Daerom isze my veel zoeter, en word meer van my bemindt,
Dan al 't goudt en al het zilver dat men op der Aerden vindt.
WIlt my, die ghy hebt geschapen door uw Goddelijcke handt,
't Hert herscheppen door uw leering, en formeren het verstandt.
| |
| |
Die u vreezen, zien mijn leven, en het is haer ziel een vreughdt,
Dat mijn ziel op uw beloften zoo vrymoedigh haer verheught.
Uw oordeelen zijn gerechtigh, en mijn leven, Heer, was quaedt:
Dat ghy my dan hebt vernedert is een over-trouwe daedt:
Doch, dewijl ick uw Wetten nu laet zijn al mijn vermaeck:
Geeft dan (als ghy my beloofden) dat ick uyt de quelling raeck.
Laet op my uw mededoogen vloeyen als een zoeten douw,
Op dat ick mijn leven, 't leven, dat zoo zoet is, noch behouw'.
Hoont de trotze, die my hoonen door haer valsche leugen-tael,
Om dat ick, haer ooren lastig, altijdt van uw Wet verhael.
Och! of ickze, die u vreezen, zoo aen my verbinden kost
Dat haer vriendtschap, en haer by-zijn my gestadigh waer vergost:
En mijn hert geheel rechtschapen in uw Wetten blijven moght,
Zoo dat ick, tot mijn verkleyning, nooyt in schande wierdt gebrocht.
'T Hert, geprangt, verlangt na hulpe; 't hert is antstigh en bedut;
['t] Hert waer over lang bezweken, waer 't door hoop niet onder-stut;
[D']oogen zien na uw beloften; 't hert, zwaermoedig en beschroomt,
Doet de tong zorghvuldigh spreken: Heer, wanneer is 't dat ghy koomt?
| |
| |
't Lichaem is my uyt-gemergelt, al de leden, laf en zwack,
Zijn niet anders als een droogen en verschrimpten leder-zack.
Ick nochtans, uw trouwe Dienaer, midden in ellend en druck,
Ben bekommert met uw Wetten, en wacht van u mijn geluck.
Zal 't niet eens een eynde wezen, toeft ghy noch al met uw straf?
Spaert ghy noch mijn wreede vyandt, die zoo gaern my had in't graf?
Die niet past op uwe Wetten? (die doch vast zijn en gewis?
Die my lastert? helpt, mijn hulper, 't leven dat in my noch is
Hebben zy my schier benomen: En of 't schoon met my zoo staet,
Houd' ick nochtans uw bevelen, die ick nimmermeer verlaet.
Koomt dan by met uw genade, en verquickt het angstigh hert,
Dat doch uws mondts betuyging van my onderhouden werdt.
HEer, uw woordt is onbeweeghlijck, uwe waerheydt heeft geen endt,
Alzoo lang de klare sterren flick'ren aen het Firmament,
En de kruyden d'Aerd bekleeden, en de heel Nature duurt,
Die ghy houdt in haer gebeurten, en na uwen wil bestuurt.
Had uw Wet my niet verlustight, zoo hadt droefheydt my versmacht:
Om dat zy my heeft verlustight, denck ick om haer dagh en nacht.
| |
| |
Ick ben dijne; weest ghy mijne: helpt uw Dienaer, ghy mijn Heer:
Zoeckt mijn Heyl; ick zoeck mijn leven in te stellen na uw Leer.
['t] Godtloos volck, om my te dooden, loert al vast, en houdt hen stil:
Ick nochtans merck op die dingen die ons leeren uwen wil.
Nooyt en hebben mijne oogen op de Werelt yet aenschouwt
Dat bestendigh kan geduren, en zijn oude wezen houdt:
['t]Gaet al, volght al, vlucht al, sterft al, dat de schoone Zon beschijnt:
Niet zoo zoet, zoo schoon, zoo zeker, dat in 't eynde niet verdwijnt:
Niet en is'er, niet en is'er, of de doodt, in 't eynde, naeckt:
[M]aer uw Wet is vast en eeuwigh, die uw Dienaers eeuwigh maeckt.
WAerom is 't dat ick uw Wetten zulcken stercken liefde draegh,
Dat ick, zonder moê te worden, daer van handel alle daegh?
Om dat zy my wijzer maken van mijn schalcke we'er-party:
Want een schat van rechte wijsheydt, en van kennis zijnze my.
Om dat zy geleerder maken, ja veel meer dan al de geen
Die wel eer mijn Leeraers waren: want uyt haer zijn al mijn re'en.
[O]m dat zy my kloekcer maken, meer dan eenigh Ouder man:
[Hi]erom zijnze my zoo waerdigh, hierom wijck ick nooyt daer van.
| |
| |
Om daer na te mogen wand'len, wend ick mijne voeten af,
Af van alle booze wegen: 't woordt dat uwen mondt my gaf,
Daer by blijf ick: uwe Rechten, daer ghy my in onderricht,
Blijven stadigh in mijn zinnen, en in mijn verstandts gezicht.
Honigh is wel zoet om smaken; maer noch is hy niet zoo zoet,
Niet zoo lieflijck op mijn tonge, als uw heyligh Woordt wel doet.
Door uw Woordt wordt ick ervaren, wijs, geleert, en vol van raedt;
Daerom is 't dat ick van herten alle valsche wegen haet.
HEer, uw Woordt is mijn lantaerne, die doo[r] haren glants belet
Dat ick nimmermeer mijn voeten op onrechte wegen zet:
't Is my even als een fackel, die men voor my henen draeght,
En wiens licht de duysternissen, van den wegh, voor my verjaeght.
'k Heb my zelfs een eedt gezworen, die staet vas[t] in 't hert geprent,
Dat ick uw bevel wil volgen. Heer, die mijn vertrooster bent,
Troost my eens na uw beloften, my dien 't heylloos avontuur
Al te zwaer koomt overvallen, en maeckt hem zijn leven zuur
Neemt in danck het willigh offer, dat ick op mij[n] lippen slacht,
Onderwijst my in uw Wetten, dat ick die te rech[t] betracht.
| |
| |
[O]f mijn leven schoon al wanckelt, en de doodt van verren dreyght,
[N]och vergeet ick nooyt uw Wetten, zoo is 't hert daertoe geneyght.
[O]f ick schier al ben gevangen in der boozer menschen net;
[M]idden in gevaerlijckheden dwael ick noch niet van uw Wet.
[W]ant zy is mijn vreughdt, mijn erve, wat 'er is, zy is 't my al:
[D]ie te houden zal ick trachten alzoo lang ick leven zal.
[V]We Wetten, draegh ick liefde; wanckelbare menschen, haet.
[H]eere, ghy zijt mijn bescherming, en uw woordt mijn toeverlaet.
[W]ech van my, ghy boos geaerde: 't is mijns herten vollen wil,
[I]n al mijn bedrijf en hand'len zoo te wand'len als Godt wil.
[L]aet uw woordt mijn stutzel wezen, dat ick leef, en niet en loop,
[T]ot mijn eygen spot en schande, na een ongewisse hoop.
[G]eeft my kracht dat ick geneze; dan zoo zullen toe end' aen
[L]ust en liefde tot Godts Wetten levend' in mijn herte staen.
[G]hy vertreedtze die haer geven tot de zond, uw vyandin,
[E]n een ydel dencken dencken, diep verydelt in den zin:
[D]ie af-laten u te dienen, die alleen moet zijn gedient,
[E]n haer d'onbezinde Werelt gaen verkiezen tot een vriendt.
[I]ck minn' uw getuygenissen: en daer is de reden of,
| |
| |
Dat ghy haer, die die niet minnen, doet vergaen tot nietigh stof.
Als ick denk aen uwe strengheydt, en al mijn voorle'en bedrijf,
Vrees ick, en door 't angstigh vreezen schiet een koude door mijn lijf.
NOoyt en heb ick afgeweken na de een of d'ander zy:
En in 't Recht, nooyt gunst gedragen of tot dees op die party:
Laet my, die nooyt onrecht dede, laet my niet tot eenen roof
Van een ongestuymigh volcxken, bloot van trouw en van geloof.
Neemt my, uwen knecht, in hoede, maeckt hem zijn benautheydt quijt;
Geeft dat hy van booze menschen geenen over-last en lijdt.
Hoe begeerig zijn mijn oogen om uw heyl te mogen zien!
D'ooren om uw Woordt te hooren! Heer, laet my gena'e geschiên.
Onderricht my van uw Rechten, my die u ten diensten ga,
Dat ick door uw onderrichten haren gantschen grondt versta.
Die uw Wet zoo weynigh achten, hebt ghy lang genoegh geduldt.
Nu zoo is de uur gekomen dat ghy die eens straffen zult.
Daerom zijn my uw geboden uyttermaten lief en waerdt;
Boven goudt en e'el gesteent, 't waerdtste van de gantsche Aerdt;
Daerom, zonder uyt te stellen, schick ick 't leven daer na aen:
| |
| |
[D]aerom haet ick alle paden die van 't rechte padt af-gaen.
[V]We Wet, daer ghy de menschen uwe wille door betuyght,
[E]n den wil van vrome menschen zoet tot uwen wille buyght,
[D]ie is wonder! meer dan wonder, als men haren grondt door-grondt:
[H]ierom is het dat mijn ziele die al hare liefde gont.
[A]ls uw Woordt, dat vast en klaer is, openbaer is, is 't een vreughdt;
[E]n een licht voor simp'le oogen, om te poogen na de deughdt.
[M]ijnen mondt snackt na uw woorden, met alzulk een lust en treck,
[A]ls ick 's levens lieven adem uyt de lucht tot mywaerts treck.
[W]eest my goedigh en genadigh, als ghy zijt tot aller tijdt
[A]l die uwen naem beminnen. En, op dat ick blijf bevrijdt
[V]an der zonden heerschappije, zoo bestuurt zoo mijnen tredt
[D]at ick nimmermeer mijn voeten buyten uwe wegen zet.
[H]oedt my voor de menschen laster, zoo doe ick dat ghy gebiedt.
[L]aet uw aenschijn op my lichten; heelt my uwe Rechten niet.
[D']oogen (als twee beken) leeken: waer van daen zoo men'gen traen,
[D]at de menschen, na uw wenschen, niet op uwe wegen gaen.
| |
| |
HEer, mijn Godt, ghy zijt rechtvaerdigh, en uw Godtlijck woordt is recht,
Uwe Wet volomen billijck, uwe waerheydt vast en hecht.
Haer en streng zijn uw Geboden, eertijds van u ingezet;
't Is u ernst dat yeder mensche vlijtigh daer op merck en let;
't Is u ernst, dat 's menschen leven daer na aengeleyt zal zijn:
Dies ontbrandt mijn hert in tooren; tooren, die 't vervult met pijn:
Pijn, die 't vorder brengt tot knaging: knaging, die my 't hert op eet,
Als ick zie hoe dat mijn vyandt uwe Wet zoo licht vergeet.
Heel uw woordt dat is in-zuyver, en bemint van my uw knecht,
Die aen uw bevel blijf dencken, al-hoe-wel veracht en slecht.
Vast is uwe Wet en eeuwigh, die den mensch tot deughde drijft;
Uwe waerheydt is een waerheydt, die gedurigh waerheydt blijft.
Zoo wanneer ick, ongeluckigh, diep in droefheydt ben geraeckt.
Blijven uw Geboden 't eenigh, daer mijn hert zich in vermaeckt.
Eeuwigh uw Gerechtigheden, eeuwigh uw getuygenis:
Wilt my daer in onderwijzen, zoo ben ick mijns levens wis.
HEer, tot u, wanneer de zinnen, door den druck, zijn over-laên,
| |
| |
[L]aet ick mijn gebroken stemme door de wolcken henen gaen:
[H]oort my, die uyt heelder herten tot u roep, met droef geklagh:
[D]at ick uwes Wets bevelen immers onderhouden magh.
[T]ot u roep ick; hoort, en helpt my, dat ick ongeveynst en trouw
[V]wes wils getuygenissen al mijn leven onderhouw.
[O]p uw woordt rust mijn betrouwen. 's morgens, voor het Zonnen-licht,
[Z]ijn mijn oogen, en mijn handen, en mijn stem tot u gericht.
[D]iep noch in de stille nachten, als men niemandt wacker hoort,
[L]aet ick 't zoete slapen varen, om te dencken aen uw woordt.
[H]oort mijn stem; verfrischt mijn leven, als ghy hebt gedaen dus lang.
[M]ijn party, uw's Wets verzaker, volghtm' en maeckt my 't leven bang:
[H]y koomt naerder; koomt oock naerder, Heer, en weert het ongeval;
[H]eer, mijn Godt, in wiens geboden waerheydt is en blijven zal:
[W]iens getuygenisse zeker, en niet om bewegen staet,
[M]aer bestendigh zonder eynde: daer mijn ziel haer op verlaet.
[Z]iet my aen, vol van ellenden, en verlost my uyt den noodt:
[W]ant in noodt zoo blijft mijn liefde tot uw Wet noch even groot.
[V] beveel ick, Heer, mijn zake; voertze ghy geluckigh uyt;
[H]elpt my, na uw Woordt, dat vast is, en gegrondt op uw besluyt.
| |
| |
Goddelooze booze menschen, die uw Wet geen acht en slaen,
En geen ding zoo zeer ter Werelt als uw heyligh Woordt versma'en:
Wat zijn deze te verwachten? zy zijn bastaert van geluck.
Maer uw goedtheydt is oneyndigh: Troost my zoo ghy pleeght, in druck.
Die my haten en vervolgen zijn ontellijck in 't getal:
Noch en kan 't my niet bewegen dat ick van uw woordt af-val.
Ick zie uwes naems verachters; en 't is my een wreede smert
Dat zy na uw woordt niet leven, en een bitter wee in 't hert.
Heer, aenschouwt hoe uw bevelen van my zijn bemint geweest;
En verquickt, na uw genade, mijnen hoogh bedroefden geest.
Niemandt ooyt van al die leven, die uw Woordt op leugen vandt:
Uw's gerechtigheydts gerichten houden al en altijdt standt.
'K Wordt t' ontrecht vervolght van Vorsten;
Haer vervolging valt wel zwaer:
En nochtans, Heer, uwe woorden vreest mijn hert veel meer als haer;
Uwe woorden zijn mijn zinnen zulck een aengename zaeck,
Dat ick dickwils my daer over in my zelven vrolijck maeck;
Vrolijck maeck, en 't hert verheffe, recht of my een grooten schat
| |
| |
Tot mijn deel waer toe gevallen. 'k Heb een haet in 't hert gevat
Tegen alle leugen-monden, daer 't gemoedt zich voor vergrouwt,
En gelijck als een vergiftigh en onreyn gebroedtzel schouwt.
Maer uw Wet alleen is 't eenigh daer mijn hert zijn liefd' op leydt.
Zeven-mael des daeghs zoo zing ick 't lof van uw gerechtigheydt.
Vrede, vrede boven vrede, vrede zonder tegenspoet
[I]s'er voor uw's Wets beminners, die geen doling dolen doet.
Tot u loop ick, op u hoop ick, na u Wet stel ick my aen.
['t] Hert houdt uw getuygenissen; en is heel met liefd' bevaên.
Ick voegh my na uw bevelen en waerom en zoud' ick niet?
[W]ant ick weet het dat ghy klaerlijck al mijn doen en laten ziet.
[M]Oght mijn klaghte tot u komen, moghtze dringen door de Locht,
[O]p dat ghy de ware kennis uw's Verbondts my leeren mocht.
[M]oght mijn smeecken voor u komen, moght het gaen door 't Firmament!
[O]p dat ghy, na uw beloften, my verlossen moght in 't endt.
[M]ijne lippen, en mijn tonge (maeckt my in uw Wet maer wijs)
[H]eeft mijn hert u toe-ge-eygent, uwe Wet tot lof en prijs:
| |
| |
Want in alle haer Geboden is zy goedt, en zonder feel.
Staet my by: want, ziet, ick hebze my verkoren tot mijn deel.
My verlangt zeer (en 't verlangen doet my lossen men'gen zucht)
Na uw heyl: want tot uw Wetten heeft mijn hert geen kleyne zucht.
Laet my leven, dat ick love, en uw Eer al-om vertel:
Om te loven zoek ick 't leven: Daer toe help my uw bevel.
'k Ben als een verlooren schaepken van den rechten wegh gedwaelt:
U, mijn Heer en Herder, bid ick, dat ghy zoeckt en wederhaelt;
Zoeck en weder-haelt uw Dienaer, die in al zijn herten-leedt,
En al 's Werelts tegenheden, uwe Wetten nooyt vergeet.
|
|
Auteursrechtvrij