Stichtelijcke rijmen
(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen–
Auteursrechtvrij
[pagina 399]
| |
Ghy, o mijn Heer en Godt, voor wien elck zijn gemoedt,
Wanneer 't aen u gedenckt, eerbiedigh grouw'len moet
En als uw Majesteyt zijn Geest te voren koomt,
Met meer dan aerdtsche vrees eerbiedigh voor u schroomt;
Hoe schoon, ja over-schoon, is uw cieraet en schoont'!
Het kleedt dat u om-vangt, is 't licht daer ghy in woont:
Uw Konincklijck Tapijt, is 's Hemels Firmament:
Uw Konincklijcken Throon, zijn wat'ren, als een Tent
Gespannen door uw macht; zoo datze, vast en hoogh,
Staen als het hol gewulft van een gemetste boog:
De Wagen die u voert, zijn wolcken, door de kracht
Van 't heete Zonnen-licht hoogh in de Lucht gebracht:
De ved'ren daer g'op zweeft, zijn 't lichtste dat men vindt,
En 't snelste dat'er vlieght, de wanckelbare windt:
De Boden die ghy zendt, zijn storm en sterck gerucht: De Dienaers die ghy bruyckt, vuur-vlammen door de Lucht. Wat lof ontbreeckt'er noch, dien ick u geven zal?
Aerd, Hemel, Water, Lucht, Windt, Vuur. Het dient u al.
De wichtig' Aerd, die los ront-om in't ydel hangt,
Of (zoo yet om haer is) een dunne lucht om-vangt,
Die staet nochtans, door konst van uwe handt, zoo vast
Datz' eenwigh blijft en rust op haren eygen last.
Die eertijds, doe dit al noch niet en was gereedt,
Met Water was bedekt, gelijk als met een kleedt.
| |
[pagina 400]
| |
't Was niet dan Zee en Lucht; men zagh noch bergh noch dal;
Maer met dat uwen Mondt uytbromden zijn geschal,
En uwe heersche stem quam als een donder-slagh;
Het water, als ontroert met Goddelijck ontzagh,
Moest af, en met'er haest na zijnen afgrond vliên.
Doe liet het hoog gebergt terstont zijn toppen zien,
En eer zich 't oogh verroert, lagh yder ding van een;
't Geberght steyl in de lucht; de dalen vlack bene'en.
De Wat'ren, op dat zy den Aerden-kloot niet meer
Met golven, gants en al, bedecken, (als wel eer)
Hebt ghy een perck gezet; haer oevers, daerz' op slaen,
Maer in bedwongen zijn, en binnen moesten staen.
Ghy maeckt dat uyt de diept het vast zijn ad'ren schiet,
En door de bergen heen na 't dorstigh landt toe vliet,
Op dat een yder Dier ('t zy dat het leeft in 't veldt,
En onder zorgh en zuur des Boumans is gestelt;
't Zy dat het zwerft in 't wildt, en kent geen Heerschappy)
Wanneer 't natuur begeeft daer van ontdorstigt zy.
Daer is dat zich onthoudt, en in zijn weelde leeft,
't Gedierte dat de lucht tot zijn vermey-plaets heeft;
't Gevogeld, dat aldaer van tack op tackje springt,
En zijnen vryen zang onkunstigh henen zingt.
De Heuvels en het veldt bevocht en maeckt ghy zat,
Als ghyze uyt de hooght door-zuyght met Hemels-nat:
| |
[pagina 401]
| |
Zoo dat het doode zaed gezegent wort met kracht,
Waer door het nut gewas te voorschijn wordt gebracht:
En 't lieffelijcke gras de Weyden over-kleedt,
Zoo dat het grage Vee daer zijnen lust van eet;
En op't gebouwde Landt zoo menigh eetbaer kruydt,
Tot noodigh onderhoudt van 'smenschen leven, spruyt;
En 't Kooren wordt geteelt, daer ons het broodt van werdt,
't Welck nieuwe krachten geeft, en sterckt des menschen hert;
Den Wijnstock druyven heeft, en geeft den ed'len Wijn,
Die 'smenschen hert verfraeyt, en doet vol vreughde zijn;
d' Olijf-boom vruchten draeght, en brengt ons overvloedt
Van Oly, die in schoont' den mensch toe-nemen doet.
Dat oock op Libanon de boomen, door 't verstandt
Of toe-doen van geen mensch, maer van Godt zelfs geplant,
Vol van een zappigh merch, schoon, blader-rijck, en groen,
's Aenschouwers oogh en hert een zoet vermaeck aen-doen.
Daer staet een Ceder in, op wiens vermaerde hout
Zoo menigh vogel rust, en zijne wooning houdt.
Daer wast den steylen Denn, op wiens verheven top
Den Reyger nesten maeckt, en queeckt zijn jongen op.
Den Das, het bloode dier, vergunt ghy 't scherp geberght,
Daer hy, als in een schants, hem veyligh in verberght.
| |
[pagina 402]
| |
De holen in de rots (door uw al-wijs bestier)
Daer legert zich 't Konijn, een zwack onweerbaer dier.
Ghy maeckt oock dat de Maen, nu meer, dan min van licht,
Rondt-om de Werelt gaet, en haren loop zoo richt
Dat zy het ronde Iaer in zijne deelen deylt.
Ghy maeckt oock dat de Zon in haren loop niet feylt,
En datze achter een niet alle menschen licht,
Maer onder d'Aerde gaet; dan vliedt voor ons gezicht
Al 't geen zich eerst liet zien; de duysternis heeft macht,
En deckt het halve deel des Aerdrijcks met de nacht.
Het ongetemt gediert, 't welck 's menschen ooge schouwt,
Verlaet dan elck zijn hol; de donckerheyt maeckt stout.
Dan derf den jongen Leeuw, die daegs verborgen zit,
En 'snachts, met heesch gebrul, van u zijn voeder bidt,
Verlaten 't eenzaem woudt, en tot den roof gestelt,
Op 't voordeel van de nacht, gaen dolen door het veldt.
Maer 's morgens, als de Zon haer stralen we'er vertoont,
Zoo ruymenz', en elck zoeckt zijn holen daer 't in woont.
Dan is het dat den mensch uyt zijnen slaep ontwaeckt,
En we'er-om, na gewoont, zich aen den arbeydt maeckt;
Tot dat den avondt koomt, die hem het werck belet.
Dus geeft ghy yeder ding zijn tijdt, zijn beurt, en Wet.
| |
[pagina 403]
| |
Hoe wonder zijn, o Godt, de wercken die ghy doet,
Hoe wijsselijck geschickt, hoe veel, hoe groot, en goedt!
De Aerdt is 't niet alleen die uwe gunst gevoelt:
De Zee, zoo diep en wijdt, daer ziet men dat het woelt
Van groot en kleyn gediert, dat niet om tellen is,
En om de schepen he'en zwemt menig grouwzaem Vis.
Uw wonderbaer geschep, den Walvisch, is aldaer,
Die, als de Zee niet stormt, maer effen is en klaer,
Nu zich 't gezicht vertoont, dan wederom ontsteelt;
Nu boven koomt, dan duyckt, en zoo in 't water speelt.
Al, wat leven heeft in 't Water of op 't Landt,
Verwacht, elck op zijn tijdt, zijn spijze van uw handt,
Geeft ghy, zoo hebben zy: Is uwe handt haer mildt,
Zoo worden zy verzaedt, en haren lust gestilt.
Neemt ghy den Adem uyt, zoo is 't met haer gedaen,
En moeten wederom tot nietigh stof vergaen.
Blaest ghy den geest we'er in, zoo koomt het leven we'er,
d'Aerdt krijght een nieuw gestalt, en alles neemt zijn keer.
De Heer, den grooten Godt, en aller dingen vriendt,
Wat is het voor een lof die hy hier voor verdient?
De eere die hem koomt, hem, die 't al t'saem bestuurt, Dat moet een eere zijn die eeuwigh eeuwigh duurt.
Zijn wercken, groot en kleyn die zijn hem aengenaem;
| |
[pagina 404]
| |
Hy onderhoudtze staêgh, en mindtze al-te-saem.
Roert hy de Bergen aen, de Bergen geven roock;
Ziet hy de Aerde aen, de Aerde davert oock;
Dies zing ick zijnen lof zoo lang ick adem schep,
De borst my noch beweeght, en ick de lippen rep.
Och! of maer mijn gezang den Heere wel geviel,
Den Heere, mijnen lust en vreughde van mijn ziel,
En dat eens alle zond een eynd op Aerden nam,
En des godtloosheydts zaedt nooyt meer te voorschijn quaem.
Hier tusschen, o mijn Ziel, die vol zijt van Gods eer,
Looft, en wordt nimmer moê, mijn ziele looft den Heer.
|
|