Stichtelijcke rijmen

(1660)–Dirk Rafaelsz. Camphuysen– rechtenstatus


Over den LII. Psalm. Wat roemt ghy, trotze Dwingelandt, Op uw bedriegeryen? En dat ghy, door uw argh verstandt, Den vromen brengt in 't lijen? Of schoon de vrome onder leyt, En menschen troost moet derven, Noch leeft dien Godt, wiens goedigheydt Den goeden niet kan sterven. Ghy hebt uw tong daertoe gezet, Dat zy slechs schade dede. Een scheer-mes, op zijn best gewet, Is niet zoo scherp van snede. Het goedt dat wijckt by u voor 't quaedt, De waerheydt voor de leugen: Dat doet de tong, die vaerdigh staet Tot dingen die niet deugen. Dies zal uw Godts gestrenge handt De straf noch eenmael geven, En nemen huys, en nemen landt, En nemen u het leven. Godts volck zal 't zien, en vreezen hem Die 't onrecht zoo kan wreken,
[pagina 352]
En met verwonderende stem Al zulcke woorden spreken: Dat is hy die niet Godt, maer 't goedt Tot troost zijns herten stelde, En, op zijn rijckdom hoogh van moedt, Godts volck zoo dapper quelde. Nu eyndight hy, wy vangen aen; Nu moet hy wegh, wy blijven, En zullen in Godts wooningh staen Als spruyten van Olyven. Godts goedtheydt is den toe-verlaet Daer ick my aen wil houwen, En zoecken troost, en zoecken baet, En eeuwigh op betrouwen. Ick danck ( en 't is uw volck een lust) U, die 't zoo wel kondt maken, Ick danck u, zonder eynd, en rust Op U, in al mijn zaken. De keur is groot van deze twee: Eerst Wee, na Wel; eerst Wel, na Wee: Ziet op het eerst, ziet op het lest; Het best in 't eyndt, dat 's-alderbest.