Stichtelijcke rijmen

[p. 349]

Over den XIV. Psalm.

DE Menschen die een Godtheyt noemen met de mondt,
Maer niet en toonen wat'er schuylt in haren grondt:
Die zotten (niet uyt eenvoudt, maer uyt moetwil zot)
Die zeggen in haer herten: daer en is geen Godt;
Maer 't licht-geloovigh volckjen heeft een Godt bedacht,
En in 't gemoedt een ongegronde vrees gebracht,
Daer nochtans alle dingen loopen by geval.
Dit zeggen zy. en deugen dies oock niet met al,
En went'len zich in grouwelijcke schelmery.
Daer is niet een van allen daer wat goedts in zy.

De Heere liet zijn oogen van den Hemel gaen,

En zagh der menschen-kinders doen en laten aen,
Op dat hy uyt haer leven zien en weten moght,
Of yemandt van haer allen wijs waer, en hem zocht.
Wat zagh hy daer? Niet anders, dan dat onder haer
Niet een en was die deughdigh leefd, of stont'er naer.

Van waer zou' haer de deughdt doch komen, dien 't gemoedt

In boosheyt is vergiftigt, en zoo gants verwoedt,
Dat zy mijn volck verslinden, even als het Wildt
Het Vee verscheurt, en zijnen wreeden honger stilt?
Hoe kan hy deugdt beminnen, dien zijn dwaze hert
Van Godt, dien hy nooyt bede doet, zoo is ververt?
Nochtans de tijdt zal komen dat haer Godes schrik
Het hert, dat nu niet grouwelt, in een oogen-blick,
Gelijck een snellen Hemel-blixem treffen zal,
Als hy zijn volck een eynde maeckt van 't ongeval,

[p. 350]

 

En haer zal aen doen hooren dit gestrenge woordt:
Ghy hebt den slechten vromen in zijn doen ghestoort,

 

En zijn Godts-dienstigheden bitterlijck belacht;

 

Zijn hopen en zijn bidden, en zijn ernst veracht.

 

Nu heeft dien Godt, daer alle zijne hoop op stondt,

 

't Geluck dat hy verhoopten hem in 't eyndt vergont.

 

Nu heeft hy dat gy missen moet, en hebt versmaet,

 

Van zijnen Godt, der vromen menschen toeverlaet.

 

Och, of die tijdt eens quaeme dat Godt hulpe zandt

 

Uyt Zion, op Israël, en in 't vreemde Landt

 

Niet langer haer in droeve slavernye liet:

 

Hoe haest waer't dan een eynde met al ons verdriet,

 

Zoo waer dan uw Israël in zijn hoogste vreughdt.

 

O, met wat dieper vrooheydt waer zijn geest verheught!

 

 

 

Zoo dickwils als een Christen hert

 

In zijn verschoventheydt en smert,

 

Uyt Godes oordeel troost ontfangt,

 

Dat's niet om dat het juyst verlangt

 

Na zijnes vyandts ongeval:

 

Maer om dat Godt recht richten zal.

 

Dat Godts gericht hem zoo verheught,

 

Is enckel Liefde tot de deughdt.

 

Hy wil dat al de Werelt vindt,

 

Dat deughdt niet t' onrecht wordt bemindt;

 

En dat des deughdts oprechte vriendt

 

Godt nimmermeer vergeefs en dient,

 

En dat de Werelt, die hem haet,

[p. 351]

 

En hem om harent wil versmaedt,

 

Door ondervinding eens versta,

 

(Of in zijn leven, of daer na)

 

Dat hy niet dwaesselijck geleeft,

 

Maer zy niet wel geoordeelt heeft.

 

Zoo Godt dit al' t'saem toonen wou',

 

En zijn party niet straffen zou',

 

Dat waer hem liefst. docht zoo 't zoo moet:

 

Al wat Godt wil dat is hem goedt.