|
| |
| |
| |
Over den XXXIX. Psalm.
ICk besloot in mijn gedachten,
Doe ick mijn Godtlooze vyandt voor mijn oogen most zien staen,
Dat ick my met vlijt zou' wachten,
En geen heftig woordt met allen van mijn tonge laten gaen.
'k Hiel my stil en zonder spreken,
Even of ick voor mijn lippen eenen breydel hadt gehadt:
En, om 't opzet niet te breken,
Zweegh ick 't goed' oock; dies ick 't lijden in mijn eygen hert op-at.
't Hert en kon 't niet lang verdragen,
Door de in-gesloten droefheydt die 't gelijck een vuur ontstack,
Zoo dat ick, door 't hittigh knagen,
Van mijn zinnen overmeestert, een alzulcken reden sprack:
Heer, hoe wilt ghy 't met my maken?
Laet my weten wat mijn leven voor een eyndt noch hebben zal;
En of ick noch eens zal raken
Uyt den moeyelijcken Kercker van mijn druck en ongeval.
By de uwe vergeleken, zijn gelijk een handt-breedt ste'e,
In een korten rinck omschreven,
En gestelt op uw dagen, als een drop by al de Zee.
Hoe gants niet, zijn alle menschen?
Die nochtans, gelijck zy meynen, hier zoo vast en zeker zijn,
| |
| |
Als 't haer gaet na 's herten wenschen:
Maer gaen wegh, gelijck een schaduw wegh gaet met de zonne-schijn.
't Nietigh, dat zy hier genieten,
Maken zy haer zelven pijnlijk, door veel nutteloozen lust:
Trots doet haer haers staets verdrieten,
Hope sleeptze, toorn ontroertze, vreeze maecktze 't hert ontrust:
Zy beloopen, zy berinnen,
Zy door-reyzen landt en water, zy door-rotzen berg en woudt,
Zy verzamen, en zy winnen,
Zonder dat zy (arme menschen) weten wie 't na haer behoudt.
Waer zal ick my henen wenden?
Waer in zal ick my vertroosten, en mijn ziele rust ontfaên?
Wie zal mijn benauwtheydt enden?
Niemandt, dan ghy, Heer, mijn hulper, die 't zoo dickwils hebt gedaen.
Maeckt my los van al mijn zonden;
Geeft dat ick den dwazen menschen haren spot niet wezen moet.
'k Heb my zelfs tot stilt' verbonden:
Want ghy zult het doch wel maken, die 't al wel doet wat ghy doet.
Houdt eens op van my te plagen:
Want uw straf doet my bezwijken, en zy valt mijn hert te wreedt.
Uwe tucht en zonde-slagen
Schenden al des menschen schoonheydt, als een mot een kleedt op-eet.
| |
| |
Ach, hoe niet, hoe niet met allen,
Ach! hoe niet zijn alle menschen, die haer staet hier schijnt zoo wis,
Maer zoo haest tot niet vervallen;
Wie kan in zijn hert bedencken hoe gantsch niet de mensch hier is?
Heer, hoort mijn gebedt en klaghten,
Let op mijn gedurigh schreyen; en de tranen die ick stort
Laet uw hert die niet verachten:
['t] Zijn de tranen van uw Pelgrim, die hier zoo verschoven wordt:
Die altijdt heeft moeten dwalen,
Recht als alle zijne Vaders. Houdt uw strenge handt van my,
En laet my eens adem halen,
Eer ick dan van hier moet varen, en (helaes!) niet meer en zy.
Alwaer men zich niet t' een end' al,
In alle menschelijck geval,
Zoo wel in't droevigh als in 't bly,
Buyght onder Godes heerschappy,
Maer eygen keur in 't hert noch leyt;
Daer vindt men geen gestadigheydt;
Dan is het niet, dan is het wat;
De vaste rust en krijght geen vat.
Hebt ghy dan Christum wel geleert,
Zoo is uw hooghste herts-begeert,
Dat Godes wil altijdt geschiedt,
Al wist ghy oock de reden niet.
De beste wil is gants geen wil:
Zelfs willen laet den geest niet stil.
Zoo ghy daer van ontledight zijt,
Ghy bent uw grootste vyandt quijt.
Stelt Godes wil Heer van uw zaeck,
| |
| |
En 't zy u wel hoe dat hy 't maeck:
Want hoe 't hier gaet, of niet en gaet,
't Staet wel als 't wel van binnen staet.
|
|
Auteursrechtvrij