|
| |
| |
| |
Over den LXXXVIII. Psalm.
ICk roep toe u gestadig, Godt, daer mijn hoop op staet,
't Zy dat de lichte Zon of op of onder gaet,
De beden, die ick bidde, de klachten, die ick doe,
En sluyt doch uwe ooren of hert daer voor niet toe.
't Gemoedt, dat af geslaeft is, door jammer en verdriet,
Dunckt dat het voor zijn oogen de doodt vast dwalen ziet.
Het lichaem heeft geen krachten, de geest is zonder moedt:
Ick ben als die vast sterven, die niemandt hulp en doet.
De doodt koomt my bespringen, het hert is kleyn en laf;
En denckt in al zijn dencken niet anders dan op 't graf.
Ick ben gelijk de dooden, die gy wel haest vergeet;
De dooden in de graven, daer niemant van en weet;
De dooden, daer in 't leven geen levens hoop voor is,
Maer eeuwigh zijn bedolven in diepe duysternis.
Ik ben als een gevangen, die diep in't duyster leyt,
En van d' een uur tot d' ander een wreede doodt verbeydt.
Ghy druckt, en blijft my drucken. 't schijnt voor 't Gemoedt, 't welck schroomt,
Dat ghy met al de stroomen van gramschap op my koomt.
Mijn Vrienden, die mijn Vrienden geweest zijn (laes!) wel eer,
Die vluchten voor my henen, en zijn geen Vrienden meer.
| |
| |
Zy schouwen my al t'samen, niet anders als een klip,
Die door 't beleydt des Stuur-mans, geschouwt wordt van een schip.
Want 't is met my niet anders als met een heylloos man,
Die, vast beboeyt met yzers, niet uyt-geworst'len kan.
Mijn wezen, door de plagen die 't hert ter neder slaen,
Is deerlijck om aenschouwen, en schier al heel vergaen.
Hier tusschen, Heer, mijn Heylandt, verduur ick in 't geklagh,
De handen na den Hemel, en roep al dag aen dag:
Wat wacht ghy van de Dooden, die weder gaen tot stof:
Of zullen die noch komen, en spreken uwen lof?
Of zal dan in de graven uw goedtheyt zijn gemelt?
Wie is 'er onder d'Aerde die uwe trouw vertelt?
Ach! in de duysternissen wie merckt of schouwt daer yet?
Daer ziet men uwe daden en wonderheden niet.
Wie kan daer van u weten, daer 't al raeckt in 't verdwijn?
Wie zal daer om u dencken, daer geen gedachten zijn?
Ick roep dan tot u, Heere, en daer is tijdt noch ste'e
Die ledigh is van roepen, en zonder mijne be'e.
Waerom berght ghy, mijn Vader, uw aengezicht voor my,
En laet my in een Helle van zware fantasy?
Van mijn eerste Iaren ben ick verdruckt geweest;
En heb of ramp geleden, of altijdt ramp gevreest.
| |
| |
Steeds word' ick door uw toornen, geschrickt, geperst, gekrenckt,
Omringt als met een water waer in het Landt verdrenckt.
Om zulcke mijn ellenden, en al te grooten noodt,
Bevindt ik my verlaten, en heel van Vrienden bloot.
't Is zelden dat een Christen mensch,
Al derft schoon 't vleesch al zijnen wensch,
Met ware herts-bedroefheydt treurt:
Nochtans kan 't wezen dat het beurt
Dat Godt hem in zijn droeven staet
Noch hulp, noch schijn van hulp en laet;
Maer 't aengezicht zoo veel als schuylt;
En maeckt dat hy wanhopigh huylt;
Dit schijnt een plaegh, maer 't is 'er geen;
Hy meynt 'et, maer is niet alleen.
Een wijltjen wegh, en dan we'erom,
Dat maeckt den vriendt bet wellekom.
Hoe 't hert min aerdtsche hoop bevangt,
Hoe 't oock aen Godt te vaster hangt.
Want een die niet op aerden heeft
Daer hy met daedt of hoop aen kleeft,
Om dat hem alles hier ontvliedt,
En hy geen troost altoos en ziet,
Die neemt in 't eynd een and're pas,
En wordt ('t geen hy in 't eerst niet was)
In al wat aerdtsch en ydel is,
Heel zonder vreughdt en droeffenis,
Vermakeloos en wrakeloos,
Begeereloos en weereloos,
Godt en de goede aengenaem,
Tot hier, en tot hier na, bequaem.
|
|
Auteursrechtvrij