|
| |
Over den LXXVII. Psalm.
ICk zend' en zal altijd tot Godt mijn stemme zenden
Want als ick mijn geschrey na zijnen Throon laet gaen,
Neemt hy mijn tranen aen.
Doe my 't quaedt avontuur geweldigh aen quam tasten,
En met veel drucks belasten:
Doe was 't dat ick met ernst aen mijnen Godt eerst docht
En bystandt by hem zocht;
En tot hem, al den nacht, mijn handen op ginck steken,
Gedurigh in het smeecken.
Want mijn gequelde hert, met droefheydt overla'en,
Wou' tot geen troost verstaen.
Tot u alleen, o Godt, zoo streckten mijn gedachten,
Mijn tranen, en mijn klaghten.
De droefheydt, die my 't hert van binnen klemd' en sloot.
Benam de stem haer schoot.
Mijn oogen (door den angst, en 't ongerustigh schromen,
Voor 't quaedt dat noch moght komen:
En, als ick lag tot rust, niet woud' uyt mijnen zin)
Daer kon de slaep niet in.
Doe dacht ick om de tijdt en mijne zoete jaren,
En in den stillen nacht, wanneer de fantasy
Op 't kloeckste was in my,
| |
| |
Quam my mijn snaer-gespel, de vreugde van mijn ooren,
In mijnen geest te vooren.
Dies ick, door zulck gepeyns, verdubbelt in de smert,
Aldus sprack in mijn hert:
Zal dan de Heer, altijdt my dus verstooten,
En van zijn gunst ontblooten?
Of magh men op zijn Woordt en goedtheydt niet meer staen?
Is 't heel daer me'e gedaen?
Heeft Godt, die goedt moet zijn, en zulcks ooyt is geprezen,
Of is dan Godt het geen, dat Godt geensins kan zijn,
En geeft voor vreughde pijn?
Hy die genadigh is, wil hy genade laten:
En toorn daer voor aen-vaten?
Is daer een zulck besluyt by onzen Godt geschiedt?
Ach neen, 't en is zoo niet.
Nu lijd ick, 't moet zoo zijn. wel aen, ick wil zijn slagen
Zijn hoogh vermogen handt, die alle ding beheert
Kan doen dat alles keert.
In dezen grooten troost, doen uw voorleden werken
't Gemoedt, mijn Godt, noch stercken,
Wanneer zy, die zo veel en zeltzaem zijn gewracht,
Wat Godt kan zich in macht by u, mij Godt, gelijcken,
Die niet in macht moet wijcken?
De wercken die ghy doet, de wegen die ghy gaet,
Wie is't die die verstaet?
| |
| |
Ghy zijt het groote Godt, die aen uw volck, voor dezen
Groot wonder hebt bewezen
Die onder 't vreemde volck uw macht hebt laten zien,
En groot geweldt geschiên:
Doe ghy Israël holpt, en haer in vreemde landen
Ontlosten van haer banden.
De Zee zag u, zag u, en schrack voor u, haer Heer,
De diepten dreunden zeer:
De Wolken goten nat: den Blixem liet zijn stralen
Op Aerden neder dalen:
Het groote Firmament gaf donder, krack op krack:
De Aerd, van 's Hemels vuur rondt-om beschittert, beefden,
Met al dat daer in leefden,
Gy gaeft uw volk in Zee door 't water eenen padt
Daer ghy voor-henen tradt.
Een padt: waer van (doe nu de stroomen t'samen dreven)
Geen teyckens na en bleven.
Door Moyses en Aaron bracht ghyze door de Zee,
Gelijck een Herder 't Vee.
Wanneer de Ramp of wordt gevreest,
Of versch bespringt, zoo druckt hy meest,
En toont een leelijck aengezicht;
Maer in het lijden wordt hy licht.
Wilt ghy dan troost: denckt op de Tijdt,
Die alle dingen licht en slijt.
Wilt ghy 's noch meer: denckt op die Man
Die ramp geeft, en we'er nemen kan.
|
|
Auteursrechtvrij