Kinderen der eeuw

[p. 431]

XIX. Wedergebracht.

Het lange oponthoud in het, voortreffelijk gezin van Cramer werkte allerweldadigst op het voor goede indrukken zoo toegankelijk gemoed van den wel verdwaalden, maar geenszins verstokten jongeling. Eindelijk waren de hinderpalen opgeheven en kwam er een einde aan zijn ballingschap.

Eerst vervulde dit bericht hem met onstuimige vreugd - maar nauwelijks had hij een aanvang gemaakt met zijn kleine bagaadje bijeen te halen, of zijn opgewektheid begaf hem geheel en al, om voor een diepe melancholie plaats te maken.

- Neen, ik kan niet gaan! - riep hij uit, terwijl hij de armen slap bij zich neer liet vallen - ik geloof niet, dat ik gaan kan. Ik vrees - o, ik vrees van hier te gaan. Wat zal er van mij worden als ik deze veilige haven verlaat? - Ik hoor het bruisen van de wilde zee der hartstochten al in de verte - en 't wordt mij bang om het hart....

Zoo vond mevrouw Cramer hem moedeloos neerzitten tusschen verspreide kleedingstukken en teekeningen voor zijn open koffer - en weenend vloog hij zijn edelaardige hospita om den hals.

[p. 432]

- O God! als ik van hier ga, zal ik weer slecht worden - ik weet nu, hoe zwak ik ben - daar ginds wacht mij de verzoeking onder de verleidelijkste vormen en de zonde onder de verlokkendste gedaante... en ik ben nog zoo zwak.

- Wees sterk! - God zal uw hart sterken, zeide zij, de hand op zijn gloeiend voorhoofd leggend. - Gij hebt. nu een steun en een staf, die gij voorheen niet hebt gekend - gij kunt bidden. Gij kunt roepen tot uw Vader in den hemel, die u altijd hoort, en Hij is de God der krachten - Hij zal u sterken.

Hygie kwam onder deze aanmoedigende toespraak wel tot bedaren, maar dezelfde vlagen van angst en vrees voor eigen zwakheid en de macht der verzoeking keerden nog telkens weer tot op het allerlaatste oogenblik van zijn verblijf, en toen eindelijk de afreize bepaald was en het scheidensuur sloeg, kon hij bijna niet van zijn weldoeners vertrekken. Cramer en de kantonrechter moesten hem gedurig aanmanen dat de tijd daar was - zij waren genoodzaakt hem onder den arm te nemen om hem heen te leiden. Maar nog geen zes huizen waren zij voortgegaan of hij was hen nogmaals ontsnapt. Hij vloog het huis in en stormde de trappen op om mevrouw Cramer nog eens en nog eens vaarwel te zeggen.

- Mijn moeder gaf mij mijn leven - maar gij, mijn tweede moeder, hebt mij geleerd dat leven te begrijpen en te bestieren. Eeuwig, eeuwig zal ik u dankbaar zijn! - en na haar nogmaals onstuimig in zijn armen te hebben gesloten, stormde hij de trappen af, om zich bij zijn beide vrienden te vervoegen, die hem uitgeleide zouden doen tot op de grenzen. Hier werd hij verrast door den hartehjken welkomstgroet van zijn leermeester prof. Sérieux, die hem tot Parijs wilde vergezellen.

Het is een schoone winterdag. Pierre Novel heeft veel met

[p. 433]

mevrouw Beaujeu en Hygiène te overleggen. - Zij hebben hem tal van commissies opgegeven - morgen zal het een feestdag zijn - wel ernstig en stil, maar toch een feest - want morgen komt Hygie te huis - de verloren zoon - die wedergevonden is. - En Pierre voelt iets in zijn hart van de aandoeningen van dien anderen zoon uit de gelijkenis, die niet was weggeloopen en ook wel een feestje had willen hebben...... Het komt hem meer en meer voor, dat het niet ongepast zou zijn om eens een woordje los te laten en mama te raadplegen over zekere plannen en wenschen voor zijn toekomst - en als hij zich van al zijn opdrachten behoorlijk heeft gekweten en Cécile hem vriendelijk op den schouder kloppend haar zoon noemt, grijpt hij haar hand en ziet haar met zooveel ernst en smeeking aan, dat zij er geheel van ontroert, terwijl hij zegt:

- Zoudt gij mij waarlijk eenmaal willen toestaan dien naam te dragen? - O, hij wist wel, de schalk, dat hij een witten voet bij die moeder had en dat zij hem niet zoo lang reeds in haar gedurige nabijheid zou gedoogd hebben, als zij hem geen zeer bijzondere genegenheid had toegedragen. Een ding was hem tegen - hij was niet gelukkig geweest in de keus van een beroep; maar er lag nog een lange weg vóor hem - de leedere zaak kon dus niet wel vastgesteld of afgehandeld worden. ‘Zij waren nog zoo jong!’ - zei mama - maar toch.... Ook de dokter sprak vrij uit en vertrouwelijk met hem - en kwam hij heden al niet zoo ver als hij het wenschte - hij werd niet afgewezen - hij mocht blijven hopen - ja, hij mocht nog veel meer - hij mocht, al was het ook in de stille diepte zijns harten, blijven liefhebben en even stil aan wederliefde blijven gelooven.

Hygiène was geheel hersteld en niet alleen gezonder dan ooit te voren, maar veel opgeruimder. Zij voelde zich niet langer misplaatst en miskend door de eigenaardigheden van

[p. 434]

haar wezen - zij was begrepen en begreep zichzelf uu beter, en daardoor was zij zich klaarder bewust geworden en genoot zij meer van de liefde harer ouders.

En die ouders - hoeveel nader waren zij elkander gekomen - hoeveel hooger waren zij gestegen in de lijdensoefenschool! Zij zag het wel - vader en moeder hadden elkander nooit beter verstaan - nooit hooger geschat dan thans, en hoe gelukkig maakte dat haar liefhebbend hart!

Op het oogenblik dat de echtgenooten zich van kinderen beroofd waanden - vonden zij elkander weder en sloten een nieuw meer verheven verbond, geheiligd door de diepste smart bij het ontwaken van hun inwendig leven. Cécile heeft haar Alphonse - Alphonse heeft zijn Cécile terugontvangen of liever, eerst recht leeren waardeeren. En nu zij hun beide kinderen als uit de kaken des doods hebben wedergekregen, slaat hun hart zoo hoog, dat zij nimmer gelukkiger tijdstip beleefd hebben. Twijfel en spotzucht zijn gebannen. - De godsdienst kon thans het licht des huisgezins worden.

Hygie had verzocht of zijn vader hem niet zou afhalen als hij te Parijs aankwam. Zijn vader kon hij niet ontmoeten op een openbare plaats.

Reveil had het op zich genomen Hygie aan het station op te wachten, en met popelende harten zagen de ouders naar hun geliefd kind uit.

Het was of Hygiène zijn nadering voelde; pijlsnel was zij naar beneden gevlogen om hem het eerst te zien, en aan haar hand trad hij met Reveil binnen. Hygie wilde zich aan de voeten zijner ouders werpen, maar zijn vader ving hem op in zijn armen en snikte:

- Kind, val alleen uw God te voet - dien God, dien ik u in mijn blindheid niet kon leeren kennen - maar nu kennen wij Hem, en Hij heeft ons aan elkander we-

[p. 435]

dergegeven. - Op de knieën, kinderen, met uw vader - met uwe moeder. - Gabriel! gij hebt mij den hoogsten zegen gebracht - ga ons nu ook voor in het gebed.

Zoo knielden zij in heilige geestvervoering neder, en als zij samen gebeden hadden, omhelsden zij elkander met een zalige vreugd en vrede in de ziel, die een voorsmaak van den hemel mocht heeten.

Reveil wilde zich verwijderen, om het opnieuw door de reinste banden omstrengeld gezin, geheel aan eigen gewaarwordingen over te laten - maar Beaujeu greep nog eenmaal zijn beide handen om hem vurig te danken.

- Trouwe vriend, gij hebt ons tot God en tot elkander wedergebracht - ik geloof niet enkel op uw woord - maar door eigen ervaring - ik heb de krachten der toekomende eeuw aanschouwd.

Gabriel omarmde zijn vriend met vreugdetranen en zeide:

- Gij gelooft dan eindelijk, Alphonse, nu gij zoo groote dingen gezien hebt. - Gij hebt als kind dezer eeuw hooge eischen gesteld - en uw verwachtingen zijn overtroffen - maar - ‘zalig zijn zij, die niet gezien en nogtans geloofd zullen hebben!’

einde van het derde en laatste deel.

Mocht de welwillende lezer eenige belangstelling voor den verderen levensloop van eukele door ons opgevoerde personen voeden, en wenscht hij te weten hoe de voornaamste groepen zich zes jaren later voordeden - dan wijzen wij hem op een volgend werk, dat als vervolg van de ‘Kinderen der Eeuw’ onder den titel van ‘De strijd om liet leven’ eerlang het licht zal zien.