verkondigen per pagina papier
uit mij aan u: o, wees jezelf,
want het juiste uur is nu!
Simpele volkspowesie. Deze zogeheten volksbundel heeft het Surinaams publiek om allerlei redenen, waar ik hier niet op in ga, niet bereikt. Later dacht ik: Ach, dat geweld! Wat heeft het voor zin om uit sociale armoede een opstand te doen uitbreken zonder gedegen strategie? Sentiment alleen helpt niet. Geweld, louter om de maatschappelijke onvrede te kunnen laten exploderen heeft als doel-op-zich geen zin.’
De gedichten werden weer netjes opgeborgen en zullen (als alles goed loopt) binnen niet al te lange tijd verschijnen in de grote verzamelbundel Lelu! lelu!/Het lied der vervreemding. (Plusminus 150 gedichten met inleiding en vertalingen)
Wat heeft dat alles nou met dit boekje te maken? Heel veel. Niet alleen de woede van toen werd per geschrift verwerkt. Tóen al werd er gesteld per powesie: ‘Ik vrees dat er geen harten over zullen zijn...’
De harteloosheid van de onderdrukkers is gebleven. Alleen, het zijn nieuwe geworden. Met geweren, uzi's, in de hand. En het onrecht van de slachting is geschied.
Het is misschien hier niet de plaats om er uitgebreid op in te gaan, maar merkwaardig genoeg heeft de schrijver van dit boek als een van de zeer weinigen, zo niet de enige, de naderende broedermoord en
Auteursrechtelijk beschermd