Orale verzen 32
Een ‘musical’, geheel volgens zwartemans tradities, is het drama Brokositon/Puin, dat verhaalt van een verlaten vrouw en moeder: haar man is bij een ander. Haar zoon is weggelopen, gevlucht, voor de ellende der slavernij. Zo staat ze alleen, aan de rivier, peinst en peinst. Dorpelingen komen en gaan. Men zingt elkaar de story toe. Het mooie is dat eigenlijk niemand rechtstreeks tegen elkaar praat in de zang en dat er ook geen direkte mededelingen worden gedaan. Alles vindt plaats via beeldspraak: indirekte, dubbelverpakte informatie. Brokositon wil zeggen: kapotte stenen. Vroeger werden de fundamenten van oude gebouwen kapotgeslagen (door vrouwen vaak, met zware mokers. Slecht betaalde arbeid: nieuwe slavernij,) waarna het puin benut werd bij de aanleg van wegen of voor nieuwe fundamenten. Het nieuwe gegrondvest door het oude, dat is de betekenis van Puin.
In plaats van een kompleet drama in alexandrijnen is Brokositon een dans- en zangspel vol zwarte lyriek. Ik haal hier de alexandrijnen aan om een zeer speciale reden.
Wil men de verstechniek van Brokositon in het Nederlands goed laten blijken, dan is het moderne, vrije vers in wezen ontoereikend, omdat 't niet het ‘streng klassieke van deze negerpowesie’ laat zien.
Een dergelijk geschrift zou, indien het in het Nederlands verscheen, door tientallen kultuur- en wetenschapswormen worden aangeknaagd in deze zin dat binnen de literaire wereld van Nederland men elke willekeurige schrijver of zijn werk weet te bestuderen.
In elk geval heeft men kennis en kunde daartoe en ís er die mogelijkheid om het werk uitgebreid aan beschouwingen te onderwerpen. Voor iets in het Sranan, helaas... ik hou op!
Auteursrechtelijk beschermd