Orale verzen 19
De Laku is een spel met dubbele bodem(s). Aan de ene kant wordt het gebeuren (plantagepolitiek) erin bezongen. Wat waren de liefdesperikelen? Was het rantsoen der slaven genoeg? Wat had de meester misdaan? Kortom, zoals de moderne media funktioneren, zo funktioneerde dit spel binnen de slavengemeenschappen.
Maar er is natuurlijk meer. Laku gaf tegelijk een historisch perspektief aan het bestaan. Laku bracht ook kontakt met voorouders (dit is heel belangrijk voor de traditoneel levende negers).
In het Laku-spel een boot die aankomt en die later weer vertrekt. De boot verbeeldt de ‘levensmigratie’ en tegelijk de letterlijke aankomst van slaven uit Afrika (en later nog van immigranten, kontraktarbeiders uit Azië).
Geschiedenis dus, plus aktualiteit inéén. Dat is het bootthema voor zover die in de Laku ligt.
Want troffen we de korjaal, ook boot, niet eerder aan op de gewone, konkrete rivier? Maar ook de korjaal als ‘adem’ was er. Het orale beeld dus, van de mens die over de eeuwige rivier vaart in z'n korjaal, waarbij de aspekten mens/tijd/ruimte/leven of dood.
Onderstaand liedje wordt door een der vrouwen gezongen tijdens een Laku-pré (pré is spel).
Het woordenspel binnen de Laku wordt echt tot kunst verheven, opzettelijke woordmanipulatie dus, anders dan de ‘afgodische bosgezangen’ of zo, of de rituele liederen die immers gewoon tijdens plechtigheden ontstonden. Om de volgende tekst beter te begrijpen, deze informatie: aan de Waterkant, de haven van Paramaribo, laadden de grote schepen in en uit. De goederen kwamen vaak direkt uit de distrikten met hun plantages om zo mogelijk zonder de
Auteursrechtelijk beschermd