Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 437]

Opete

So mi wan' dede:
nanga a grani f' opo!

Owr'owru bus'nengre
sa e koti na udu f' mi grani.
Singi a e singi
di konsensi no ben sabi
nowan noto noit' ete
komopo nowampe!

Prakseri fur' ede,
e lusu, lusu las'-gwe:
parwa den de, d'e las' gronrutu
pe oiti den ben gwenti
fu e tan soka granfrudu.

Ibri wortu, wan totro wiki a mofo,
lala lala so, fu jere.
Ibri tata, fu e tjar' mutete
fu dragi son kon seki mamanten trowe!

Wok! Wokok! Wowokó!
Wan adjankromanti f'e swar' en kropu!
En na: Opete! En na: Kromanti! Hohoiii!
A swar' en kropu, furu wan eksi
di tan pori nain en skin so gropo!

[p. 438]

Negerschapsverzen 4
• De neger, de dood en de zwarte gier

Zo wil ik sterven: groots en glorieus.
Een stokoude neger uit de stam van 't bos
kerft geheime tekens in het sierwerk dat mij
pal na de dood tot ereschild zal dienen.

Zijn stem vangt met het neuriën een lied
dat nimmer door zijn hersens is gekend
maar dat zijn leven weet en zingt.

Gedachten raken los en zweven,
zweven en zwalken, hoog,
tot aan de nok van het zwerk,
gelijk mangrovewortels hoogte vieren aan de kust
uit bomen die hun wortels baren
boven het drassige kustmoeras.
Dodenmoeras die zij ontstijgen!

Zie: elk gezongen woord knekelt het doods-
gebeente van mijn ooit verstorven wortelras.
Er zaait nieuw leven door de goden
die uit hem rijzen in onaardse stoet,
terwijl hij zingt en zingt
en 't woord aan lip van geen bederf weet.
O nieuwe zonnemorgen der bevrijde geesten!

[p. 439]

 

Te... tetete... tetet'o, mi lobi!

 

Bus'nengr', a spit' wan mofo trowe pjoh!

 

Dan pe a kaba fu bar' en singi,

 

na udu tek' en prodo!

 

Moi e moro sumá dapede so-iii!

 

 

 

Na Winti soso

 

kerfi dapeso: wi beretori!

 

Dadalutu-Papa f' nengr'oso!

Fu: LELU, 1981

[p. 440]

 

Wok! Wowok! Wokók!

 

Een zwarte gier, zíj́n Zwarte God,

 

verslindt 't ei van de verrotte mensenziel

 

dat stank uitbroedt van wraak in krop.

 

O, het gekwetste negerbloed dat vloeide!

 

 

 

Steenoude man, schier grafsteenoud,

 

hijzelf werpt geen gal.

 

Maar in zijn trotse bitterheid

 

spuugt hij de liefde gods in doodsverachting

 

voor de gruwel der geschiedenis!

 

 

 

Stamgeesten snijden aan mijn hout,

 

zolang de stammen lijden van 't beladen zwart.

 

Hoort 't woord, ontstegen aan de bitternis,

 

gelauwerd door het sterven!

Uit: VERVREEMDING, 1981