|
| |
| |
| |
Neti nanga ju!
San na a dede di m'e dede so?
Mi libi tongo na oso. Mofo no sa bari!
A datmek' soktu sweri wan watr'ai na ai.
Kba soktu, soktu srefi no man f' taki
fu san di ede brutu, b'bari law!
Hay-e! Hay-o! Mi brakagowtu-pikini ba!
te fu ‘woi!’ a ‘berekumba-woi!’ f' nengr'oso?!
Ay mofo, mofo di no bar'puru!
Ay skin, skin di no was' watra trowe!
Wan Apuku soso bro na sten f' mi sari.
Ede tan sroto leki a dungrukopo f' neti.
Dede tan lom en dedewatra nain mi fesi.
Prisiri tapu en ai. Bro panja fu set' obja.
Wan Winti mek' watra. Wan konfo bari!
Hohoho! Hohoho! Krio'o, krio'o,
hoho! hoho! Wan meti sondro skin, a lon!
Hohoho, krio'o! Krio'o hoho!!
Gron sondro mofodoro! Lun f' ar'bro!
Agen mi bari: noti f' noti!
| |
| |
| |
Monoloog bij een midwinterse ervaring:
Kou die de sterfte is van de naturen.
| |
Dialoog met de dood
Wat is het sterven, vreemde dood, die ik ervaar?
Mijn spraak verdween. Klankloos het IK.
Vandaar de zucht in tranen uit mijn ogen.
Maar 't zuchten zelf kan niet spreken. Mijn taal
is aan de gekte van de geest bezweken.
Wee-o-wee! Versteende glans
van het zwarte goud dat ik mocht zijn!
diep verstrengeld in mijn wezen!
Mijn hart draagt evenveel als het kameel
des doods, de buidel van de zwaarten!
Neger en niets, ontstorven aan de kreet
van het zwarte huis waar omheen storm ziedt!
Wee lading die niet lossen kan uit 't zieleruim!
adem uit mij is uw vaderland!
| |
| |
| |
‘Ku, braka neti, kowru j' makti
frekti dungrut'té go jandawe, no dja!’
'ka neti na wan odo tu, di b'baw naki en trowe,
leki te pingo brok' aboma-bakabonjo gi en!
Dan frede mek a e konkru stré gi doti.
A drai! A drai! Ede tron tere nain en skin!
A wai so, wai so, wai so, wai!
Sma bari: ‘Mi tata! Luk' fa wan papasneki
frekti na udu f' pinti, gi dronman wan gwasi!’
A dede f' moi dis' gersi mormo:
den trus' en, moro a no man lolo!
'ka dungru, na so breni a e si ai!
San na a katibo-peti disi di,
te j' pir' ai luku, moro a e dipi gwe?
San sa de a nen, di wortu e tja
so hebi tak' a e baster, no man tow en tori?
d'e poko atap' wán uku nomo?
Wan koi di braka, sondro traki, sondro doro?
E ba! San a wortu di prakser' no taki?
Wan aka nanga wan konkoni nain wán?
Ay, fa m' sa taki sondro f' mendri mofo
| |
| |
| |
Mij is het strottehoofd vergrendeld
tot de krop der duisternissen, blind en groot.
Mij vloeit het water der vergankelijkheid
over een maskerloos gezicht.
De vreugde sloot het oog. Schatkamer
der geheimenissen is de adem die ik laat.
wier zwartheid somberdonker lacht.
Hoe flitsend van kontoer:
zonder bestaanskracht 't rustruim in.
Grond die geen zwaartekracht erkent!
Leven dat al wat derft bekent!
Geest zonder 't menselijk gewicht! Wees
ben ik, zoon van niemandsnacht en nevellanden.
Koest! zwarte nachtsmacht,
weest tot in uw donk're veste stil!
Want ook het duister heeft de wil
oor te verstrekken aan haar onderdanen!
En stampte daar de geestesbodem niet
van 't doodsgekronkel dat de Slang
der slangen (ónze Wil) met z'n
gebroken staartstuk, (ónze paradijswervel)
balt tot de kluwen van vernietigend verdriet?
Van kop tot staart tel ik uw rangen,
schare van stilten! O mijn god!
Mijn lied klinkt niet! Mijn zang
is als de drum die 't vlies verloor. Verloor!
De waarheidstoon aan 't instrument ontschoten!
| |
| |
| |
Liba, den taki: ju a j' sjoro i de!
Sjoro fu liba, ju na mi ati dapede!
Liba fu liba, ju na a kra, di libi!
Na dé di grontapu sa beri na grontapu ondro!
te jesi sa tron égi b'bari!
Neti nanga ju!, braka fu tongo, hes'gowe!
Aay so! Mi n'e ferstan moro!
Luku fa frede mek' m'e kaw'swar' bro!
Fu: NETI NANGA JU!, 1979
| |
| |
| |
Schoonheid is stervende. Haar globe tolt,
is bol, maar dan onwrikbaar aan de hemels,
gezien door 't oog der blinde
aan de keerzijde van zon's gezicht.
Diepten waarvan de diepte niet geviel!
O 't woord dood is een eigennaam, zo zwaar,
dat wij vergaan in zwarte gaten
voordat wij 't naar de zin verstaan:
Kubus die nooit slechts op één zijde staat!
Kooi die het dier binnenstebuiten traliën laat!
Hoe vreemd toch is dit overlijden
in het veelvuldig noemnaakt
en toch waarheden verzwijgen.
Taal die spreekt vanuit de sterften!
Vanuit de slaap der tijden!
Rivier, men zegt: jij stroomt door 't land.
Oever van de rivier, jij bedt de stroom in
die mij het hart ontvloeit.
Er zijn de wateren waarboven zich
de adem van het dier weet te verheffen.
Zwevend de geest! Onpeilbaar, het verstand!
O, de dag waarop de wereld haars gelijke
treffen zal in de omkering van de spiegel
waarin 't beeld uit gene zijde!
Díe dag zullen wij, Nacht en ik,
de ware tweespraak kunnen voeren, gelijk
de dag waarop het oor sprekende worden zal.
| |
| |
| |
O duisternis die 't lot der aarde zij!
De flonkering der eeuwigheid
moge u waarlijk ooit voltrekken!
Mijn god, ik kan dit niet verstaan:
mijn ademdelen doet verliezen.
Het woord dat zinnen teistert
is de tand des tijds die 't leven
Uit: NACHT MET JOU!, 1979, avantgardistisch theater
|
|
Auteursrechtelijk beschermd