Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 358]

Takmofo

Boi o...! Tongo
di j' taki de:
pkin josi mofo
a mara kweki kmoto no?

We a sani, a de wan bangi
di n'e kanti gogo lasi!

Kar' wan bari! Dan waki
wan jeje sidon dapede.
A e luku sani dun...

We tor' na boto:
par' a e pari ju
go psa sulá.

Te ju trubu psa dat' watra,
mofo babaw kaba!
'ka na ala dede so,
a dape leti a flogo go.

Ke watra! Pe j' komoto so
f' m'e ron na aladoti disi?

[p. 359]

Het weerwoord van de powesie 11
De bekentenis der powesie

O wie bleef met de zwijggedachte
dat ons de taal, deze speciaal,
geboren werd en groeide als 'n kind?
En dat zij geesteskind mocht heten?

't Woord is ons onwrikbaar zetel;
voor de geest onschatbaar
gelijk Olympus voor de god de god.

In den beginne klonk de schreeuw
waarna de nesteling van heel ons wezen
dat het aanschijn van de dingen afstaart
aan de weerspiegeling der tekens,
tekst & taallichaam.

De spraak is als de schors van 't innerlijke
materiaal dat ons vervoert gelijk een boot
de wildste waterweg, o stroomversnelling, over!

En ginds, voorbij het woud der stilten
heerst het levend woord, herrezen
uit het graf ons aller zielskabaal.

Wateren vloeien naar het Al.
Wie ware ik, o stroom mijner getijden?

[p. 360]

 

A no wan kondre mek' piplesi dja?

 

A no wan libisembe frekti flogo tu

 

nanga ala fu en kra,

 

makandra makandra

 

e kokro nain a grantjubun fu tu?

 

 

 

Awas' na bar' a e bari

 

fu en grontata: wortu na ten

 

di juru piri psa: piriskin-dede,

 

krin las'buba fu jorka!

Fu: JOWE, 1978

[p. 361]

 

Ben ik die leegten weegt en woorden wikt

 

niet uit een spat der druppel in de vloed

 

van het getij dat samen, tesamen, ons werpt

 

in de waterval waaruit de plons der dialogen?

 

 

 

Al schreeuw ik enkel en alleen

 

uit naam van geesteskracht:

 

mijn woord is tijd,

 

door 't uur der ruimten uitgepeld,

 

het naakte sterven, geestelijk ontveld.

Uit: OERKRACHT, 1978