|
| |
| |
| |
Fu jowe disi
a e smèlter pur' a bonjogron,
Kba aiten grontapu kaba tjapu fja,
Boitdin, kar'pran' no tapu kweki ete.
Ope op'ede wakti, pikin jorka
bigin fu bar' tumofo-tori
‘Mi bakagron, na por'por' dede dede!
M'e bar' Afraw kon las' a tiri disi tin!’
Woi!, mi brudu di frambo!
Woi o!, mi bro di span e kot' e gwe!
Woi mi, pikin di at'pépa sutu panja leki
te dré godo wai opo so pó!
| |
| |
| |
| |
Van kracht en oerkracht
met het wassen van de wateren
in 't bloed der schepselen. O aarde!
Oerkracht smolt ankers los uit bodems,
uit de dagen van de rust der doden
en voer het schip der ziel
Wij, kinderen en kroost gelijk,
wij zijn als koren in het veld.
Gegroeid, maar halfrijp. Rijp als
gewas-zonder-seizoen. En zo geoogst,
verdorrend aan de aardse schoven.
‘Dit veld en deze aren, zij vergaan,’
aldus beklaagt ons luid de stem des doods.
‘Wie zal hun ondergang bezweren en hun nood?
Wie zal hen in de kiem het leven weren?
Wie zal hen uit de stilte stilten scheppen
en adem redden uit de schoot der duisternis?
Wee, strijdersbloed in vuur en vlam!
Wee kinderen en kroost, waarvan
de paden zijn verstrooid gelijk het zaad
der kalebas die barst in het spel der winden
in de hoge droge tijden!’
| |
| |
| |
‘A froktu dis' n' abi waran!
A howru mo'o mo'o howru kisi granidé!’
Mi na apukugeme bar' dot'mofo ke!
Lasi mi e lasi gwe naini sikin
di m' srefi hopo fu gro wan gro!
pe frede e buku na opo skin disi!
mek a feni a grani fu lobi
har'opo fanga kofunaki f' libi!
Sébi baruba no sref' fiti man de,
ope en ai tan greni baka breni baka.
| |
| |
| |
Ikzelf ben de vrucht van oerkracht en
Warm is mijn hart, maar kil de klacht
die ik in 't schreien van mijn woorden draag:
de toorts van alle leven dat vergaande is.
Ik, jonger van het jongst gevoel!
Doch, ouder dan de oudste dagen.
In mij 't gekerm van de Afrikaanse
geestesmacht. In mij de verre, verre
klank der Surinaamse oerwoudbodems.
Verloren ben ik in de lichaamslast
van wie ik ben en die ik als de ware was,
ontworteld op de akker van de wereld!
Gij die reeds rust, bezie mij
met het mededogen van uw moede hart.
Want ik degeen, die jullie adem herbergt,
vertolk klank die doet herrijzen.
Ik, die het slagveld niet verlaat.
Hoe onverzettelijk! En hoe gebleven!
En o zo fier uw toeverlaat!
Aar die des vlegels slag weerstaat!
Sterk mijn borst opdat de liefde
- het schild en wapen onzer uren -
de slag der dagen kan doorstaan.
Zeven baarden passen geen man
die niet zijn pijnen kan verwoorden,
de grendels der verblinding
snijden in 't verbeelden hem de passen af.
| |
| |
| |
Fo... féfi... siksi mofojuru-jari,
omen' e ter' en teri kba...
fu a enkriwan di tan so fja!
Fu: JOWE, 1978
| |
| |
| |
O zie mij eeuw- en daglang staan verkeren
aan de monding van het bevrijde uur
terwijl de slagen van de klok hun tel verliezen
onder het uitblijven der zege.
O, eenzaam, eenzaam is dit krachtsgeduren!
Mijn oogst lijkt de geschonden tijd:
van louter menselijke wezens.
Uit: OERKRACHT, 1978
|
|
Auteursrechtelijk beschermd