Lelu! Lelu! Het lied der vervreemding

[p. 200]

Prati

Kar' mi a nen
tak': ‘Ju!’

Bar' warskow mi
a djonko
wan aparti tranga.

Sreki-wik' akara:
‘Dju!’

Adjankro e priti loktu
e panja fré kon e saka e doro
e swai sabana jana
e mek' opruru:

‘Kre! kekekre! krrre!’

E ba!,
sansan no jagi
pe mi lasi
f' fait' atlèba!

Fa f' du? Ju no kan
gawgaw kenki bisi
pe pasensi totro,
den dati,
den no gi bun ma kunu,

[p. 201]

Afscheid van de geschiedenis

Zie dit gezeten beeld: een neger,
peinzend aan de rand van zijn moeras,
ben ik, over het leed der slaventijden.

't Gebeuren buiten mij zegt dit:
boven het hoofd, over het veld,
zwalken de gieren in hun cirkels
met de schijnbewegingen
van eeuwen, krijsend:

‘Krrraaa! krrraaa! krrraaa...’

Ben ik hun prooi die lokt,
omdat zij in mijn diepste ziel
de doodse rest bespeuren van de stank
die ons de schier onsterfelijke dag
onder het zwart der huid geërfd liet?

Mijn sokkel heet de slaaf. Ikzelf
tors het beeld van vaderen
die met hun dodenrituelen
zich scheidden van de duist're tijd.
Er is helaas geen jeugd van nu
waarin ik mijn bestaan bevrijd kan telen.

Aasgieren scheuren aan de doden.
Geschiedenis, denk ik, vraagt
om de nieuwe natie onder nieuwste vlag.

[p. 202]

 

was' wan dedewatra

 

prati lib'abra

 

gi wi so, ten, njunten,

 

brokodi brokoda!

 

 

 

Tai bere!

 

Tai wet'ede sisa!

 

Ba brada, ko'me'w'

 

wegi pasi, ar'waka!

 

 

 

Sonte dinet' dineti

 

sito,

 

un kan safri

 

set' buwégi,

 

beri enkriwan

 

profenjorka.

Fu: OBJA, 1975

[p. 203]

 

Mannen en vrouwen als haar bode,

 

die adem werven, geest scheppen,

 

en sterven.

 

 

 

Mijn erfrest lijkt het vermoeden

 

dat hoe verzwakt ook, wij beginnen

 

volk te worden, geest te winnen,

 

met de begrafenis der niemandsjaren

 

waarin de dood uit doem gedijt.

Uit: MAGIE, 1975