hest dat nou noch niet deur? Bekhouwe sei ik!’
Stadichoan giet de doar iepen. In frou.
‘Dy ferrekte honnen,’ seit se ferûnskuldigjend, ‘altyd de bek open.’
‘Mei ik jo wat freegje?’
‘As ut maar niet om myn geld gaat. Mar och wat ken 't oek skele, daar magge jou oek wel naar frage, dan benne wij gau klaar: dat hew ik niet.’
‘Dit is hjir de Harmen Sytstrawei. Witte jo wol wa't dat wie, dy Harmen Sytstra?’
De frou lûkt it fel fan 'e foarholle yn tearen. Se set har kwizzegesicht op.
‘Laat rus kike. Folgens mij was ut een figuur... ut was een figuur, daar ben ik seker fan. Maar wat dee dat figuur? Sat ie inne politiek? Deed ie aan sport? Jou kenne mij oek wel een klein bitsje helpe. Of mag dat niet?’
‘It wie in Frysk skriuwer.’
‘Nou't jou it segge, ik hew der wel rus wat over lezen in ut wiekkrantsje. Wat stom fan mij, wij woane hier ommers inne Friese skrieversbuurt.’
‘Jo sille wol neat fan him lêzen hawwe?’
‘Heremientied nee, der benne wel dagen dat ik anne krant nog niet eens toe kom. Laat staan fan aan un boek en dan oek nog wel in ut Fries. Ik hew ut druk genoeg. De kienders nou! En dy fent fan mij het oek noch al wat noaten op syn sang, maar dat is keardels nou eenkeer eigen. Jou kenne dur mooi bij komme, un Fries boek leze, hoe bedenke jou ut.’
‘Dat wie it dan, jo wurde betanke.’
As er troch it stekje fan 'e foartún rint, sjocht er noch eefkes efterom. De frou stiet noch yn 'e doar, se stekt de
Auteursrechtelijk beschermd
