Spokenhof

[p. 219]

Drie en dertigste hoofdstuk

Hij komt toch nog vroeger dan zij vermoeden.

Het wordt advent. De donkere dagen, och, zij gaan open en weerom toe. Een smoor trekt over het land, rond het Spokenhof. Fons zit maar bij de stove, hij wordt oud. Hij voelt 'lijk het water van het land koud trekken rond zijn beenen. Wat zal het in 't naaste jaar zijn met dit land, met den oogst? Weerom mizerie? En als Sjef er nog was.... Die zou helpen.

Sjef. Daar spreken zij nu niet over op het Spokenhof. Maar in al hun zwijgen ligt het verlangen naar den zoon, de onrust om den ouden speelmakker, de afwachting van den Duutscher, die zijn plaats aan hem zal afstaan.

De verhouding tusschen Maria en Ulrich is veranderd. Ge kunt niet zeggen: koeler geworden, want hij neemt haar in den stal nòg in zijn armen en kust haar op de wang. Maar het is meer een kameraadschap! Zoo heel anders zien zij malkander aan, en Ulrich voelt zich rustiger worden bij haar. - Schwesterchen, kan hij aleens zeggen. De onrustigmakende gloed in zijn oogen is er niet meer. Wanneer hij somwijlen breed over het land schouwt, daar achter de groote, kromme boomen, dan is het een heimwee die sperkelt in zijn blik. En wanneer hij zingt, vloeit een melodie over Vlaanderland heen naar de blonde ‘Heimat’.... En Maria is slechts de kameraad, die strakskes verlaten wordt, zonder veel verdriet.

Elvira! hij peinst op haar. Hij ziet haar gaan door het land, of over den Schottenweg. Hij ziet haar op het Spokenhof, met haar schoppe over den schouder.

Zij is zoo stille geworden, Elvira. In de keuken drinkt zij een tas

[p. 220]

melk of kaffie.... Zij lacht nu dikwijls in zichzelve, een heesche lach en daarbij trilt haar mond zoo vremd. Haar oogen zijn dof. Als zij zucht, kunt ge soms den naam van Pier hooren vernoemen. Een enkel woordeke, dat tusschen haar lippen vloeit, wellicht onbewust.

Het is 'lijk of de nadering van de stille dagen rond Kersmis haar rustig maken. Zij graaft niet meer aan den slootkant om Pier te vinden. Maar zij spreekt ook geen verstandig woord meer. En entwat anders heeft zij.

Als zij het Spokenhof verlaat, en zij staat op den duisteren weg, dan zoekt zij in den zak onder haar rok naar haar kort pijpke. Zij smoort dat aan, zij peinst, dat zij Pier is. Pier, die smookte van die pijpkes met zoetriekenden Semois.

En zij kan nog wel eens zingen, maar het zijn immer melodieën zonder woorden. Zij beginnen vremd, zij einden in den mystieken klank der Roomsche kerkliederen.

Zij loopt thans de boerderijen af, zoo komt zij bij Isidoor Blomme en Madeleintje terecht, of bij De Blieck, waar zij slaapt in de schure. Op het Spokenhof blijft zij niet.