Verzameld werk. Deel 7

[p. 774]

De moord op de politicus

Ik woon hier in mijn eenzaamheid boven op een heuvel, in de bossen. Ik zie wijd en verre rondom mij heen en de geluiden van onze beroerde wereld komen slechts in zwakke echo's tot mij doorgedrongen. Ik zie het groen van de bomen en het blauw van de hemel; ik ruik de geuren van de wilde bloemen en ik hoor 't gezang van de vogelen. Er lopen hier geen dikke O.W.-ers en geen bloot-borstige juffertjes met korte rokjes en min of meer geslaagde, transparant-gekouste benen; er is geen cinema en ook geen variété; het is hier heerlijk ruim en vrij en je voelt je, van een ellendig mens dat je was, weer een gelukkig dier van de goede aarde worden.

Er stond hier vóór de oorlog een oer-oude, verweerde, houten molen. Hij was wel driehonderd jaar oud. Hij maalde 't goede graan voor de mensen en de dieren van de streek. Hij was de aartsvader, de filosoof en de poëet van de ganse omgeving. De Duitsers oordeelden zijn verder bestaan overbodig. Zij deden hem in de lucht springen; en toen hij nauwelijks gesprongen was mochten zij zelf gaan springen, zo ver en zo snel als ze maar konden, tot ze 't land uit gesprongen waren. Vroeger kwamen hier veel toeristen kijken naar de oude molen en het mooi omliggend panorama. Nu krijg ik slechts zelden meer bezoek. Af en toe toch een boertje, of een artiestje, of ook al een meneertje die niets uit te voeren heeft. Dan vloeken wij samen nog eens op de Duitsers, wat altijd goed doet en verder bewonderen wij de schone natuur en luisteren naar het gezang van de vogelen.

Zo had ik nu bezoek van een beroemd politicus. Het was een prachtdag, heilig stil en sereen; een dag om te genieten en te dromen. Mijn balkonraam stond open en de zalige lentegeuren drongen binnen, en al de vogels zongen, als dol van uitgelaten weelde en vreugde.

[p. 775]

De politicus kwam binnen en staarde even in verrukking naar het heerlijk tafereel. Wat 'n rust! zei hij. Toen ging hij zitten, met de rug naar 't mooie schouwspel en begon te praten.

Hij praatte over politiek! Hij had het over internationale politiek, die hij de grote politiek noemde; en over nationale politiek, die hij de minder grote politiek noemde. De vogels zongen jubelend, de witte bloemen geurden doordringend, de zoete lentezon koesterde en stoofde. Hij sprak en sprak en sprak en terwijl hij aldus sprak voelde ik als 't ware een kille nevel in mij komen, iets dat benauwde en tevens prikkelde, iets dat een floers trok vóór mijn ogen, eerst een grijs floers, toen een bruin floers en eindelijk een floers dat rood werd, vuurrood, bloedrood, als een lap waarmee men stieren tergt. De grote politicus, door zijn eigen opwinding meegesleept, was overeind gaan staan en daar stond hij nu te schermen in grote gebaren met de rug naar 't heerlijk tafereel, en hij verborg mij 't prachtig vergezicht, en deed de verschrikte vogels wegvluchten en verstommen, en scheen de zacht-strelende stralenglans van 't zonlicht te verduisteren...

En toen gebeurde plotseling het gruwbaar-vreselijke...!

Ik stormde razend op, de ogen rood-beneveld; ik beukte met mijn kop recht in zijn borst, rammeide hem dwars door het krakend balkon, zag hem neerploffen in de diepte, waar hij zich even kronkelde en roerloos liggen bleef, in een grote plas bloed!

- Meneer, wat doet u toch! gilde mijn dienstmeisje, die van verre het abominabel schouwspel had bijgewoond.

Ik schrikte wakker...! Ik schrikte wakker in mijn bed en hoorde de zoete lentevogeltjes buiten in de zon kwetteren en tierelieren. Ik wreef mijn ogen, drukte de hand op mijn bonzend hart, zag, op mijn nachttafel, de beroerde brief liggen, waarin de grote politicus mij voor de volgende dag zijn bezoek aankondigde.

- Is er iets, meneer? Heeft u mij geroepen? hoorde ik nu duidelijk de stem van 't dienstmeisje achter de dichte deur.

- Ja, hijgde ik. - Even in 't dorp gaan telefoneren aan die meneer dat ik hem tot mijn leedwezen vandaag niet verwachten kan.