Verzameld werk. Deel 7

[p. 764]

Dierenbescherming

Telkens als ik dieren zie mishandelen, - en hoe dikwijls heb ik dat al niet moeten zien! - ontstaat er in mij een geweldige tweestrijd. Dat ik de mishandeling zal doen ophouden, met zachtheid of geweld, al kostte het mijn leven, is zeker. Maar hoe zal ik het doen: met zachtheid, of met geweld!

Het liefst zou ik koelbloedig, zonder een woord mijn revolver trekken en de mishandelaar neerschieten. Het verstandigste, en meest-doeltreffende middel, is mij echter gebleken een soort listige zachtheid te zijn. Dit heb ik gisteren nog eens kunnen ervaren.

Een stoomsleper kwam in het kanaal gevaren, drie zwaargeladen vrachtschepen na zich sjouwend. Even verder volgen nog één zwaargeladen vrachtschip, dit laatste door twee paarden langs de trekweg voortgesjouwd.

De sleper scheen nogal te zwoegen om zijn tros tegen de stroom op te halen. De stoommachine blies en zuchtte zwaar; de kabels waren strak-gestrekt als stalen roeden; het blonde water kolkte en schuimspatte tegen de voorsteven van de schepen op.

Het schip, dat volgde, door de twee paarden voortgetrokken, scheen echter nog veel zwaarder dan de sleper tegen 't water op te zwoegen. De beide paarden, oude, afgeleefde dieren, een bruin en een wit, trokken met de uiterste inspanning van al hun krachten aan het touw; en de leidsman, een rode, dikke kerel met krulhaar, sloeg onophoudend, onder gevloek en geschreeuw, met zijn zweep, op de rug en in de lenden van de hijgende, zwetende, reutelende, afgebeulde beesten.

Op de achtersteven van de stoomsleper stonden drie mannen grinnikend en spotlachend naar het schouwspel om te kijken. Langs beide oevers van 't kanaal liep een menigte mee, die de man met de paarden aanmoedigde, om hem de sleeptros te

[p. 765]

doen inhalen en misschien voorbij te varen. 't Gold blijkbaar een soort wedren: een wedren tussen een stoomsleper en twee oude, afgebeulde paarden.

Het zou een goede daad zijn geweest als ik nu mijn revolver had getrokken en de woesteling had neergeschoten. Maar ik ben nog een min of meer beschaafd mens, en dus ook nog een laf mens. Er ging een bliksemsnelle geesteswerking in mij om; ik hief mijn stok in de hoogte, glimlachte de kerel toe, haalde mijn sigarenkoker uit en riep:

- Héhé! Niet zo gehaast, vriend! Eerst eens opsteken!

Hij keek mij aan met woede-ogen, vloekte, en zijn zweep klapte met een dreigende zwaai naar mij toe. Zijn paarden bleven echter staan en een gejouw van teleurstelling ging langs de oevers op.

- Even opsteken! herhaalde ik ongestoord, glimlachend.

Hij nam aan en stak op. De paarden stonden te hijgen. Het zweet droop in stralen, als een regen, op de grond.

Er was daar een herbergje, vlak aan de trekweg.

- En een glas bier drinken? stelde ik voor. Hij keek mij vals-wantrouwend aan, doch zei niet neen.

Ik wenkte naar de baas, die in zijn deurgat stond. Hij bracht twee glazen en ik klonk met de woesteling aan. Mijn hand beefde. Hij dronk in één lange teug, als een bruut, het glas leeg. Toen groette hij stug met zijn zweep en zette zijn paarden weer aan.

De sleper was nu echter niet meer in te halen. Hij probeerde 't ook niet. Hij liet zijn paarden kalmpjes stappen en teleurgesteld stroomden de nieuwsgierigen langs de oevers naar het dorp terug.

Met weinig eer en tamelijk veel lafheid, maar zonder bloedvergieten, had ik dan toch mijn doel bereikt.