Verzameld werk. Deel 7

[p. 762]

De dood van Baron Zeep

Deze morgen, toen ik per fiets naar de stad reed, viel ik midden in een buitengewoon drukke optocht van automobielen en rijtuigen, in de nabijheid van de grote begraafplaats. Ik vroeg aan iemand, welke voorname personage wel naar zijn laatste rustoord werd gebracht; en de man noemde mij een naam, die ik reeds meer gehoord had: de naam van een bekende beruchte baron Zeep ofte O.W.-er!

Dat trof mij! De gedachte aan dood leek mij om zo te zeggen onverenigbaar met de gedachte aan baron Zeep of O.W.-er. Een baron Zeep, dat was immers iemand, die pas begon te leven en te genieten; een man, die een ruime, weelderige toekomst van materieel genot in het verschiet had! Hij, die nu ten grave werd gebracht en die alom bekend was om het kolossaal fortuin, dat hij in enkele jaren had verworven, kon ik mij volstrekt niet voorstellen stijf en roerloos in een doodkist, in eenzame verlatenheid op dat grote kerkhof. Hij was een man van niets, toen de oorlog uitbrak; hij was nog jong en had zich aan zijn militaire plichten weten te onttrekken; hij had gesmokkeld en gehamsterd en geknoeid, eerst met de Duitsers, toen met de neutralen, toen met de geallieerden; hij glom van voorspoed en geluk; hij dronk champagne tweemaal daags en rookte sigaren van vijf frank het stuk; hij hield er een fameuze meid ofte vriendin op na en er werd verteld, dat hij weldra gedecoreerd zou worden...!

Ik wilde die begrafenis zien en bijwonen. Ik stelde mij daar de wonderbaarlijkste dingen van voor. Ik gaf mijn rijwiel in bewaring en volgde de lange rouwstoet op het kerkhof.

Het viel me niet mee. Ik zag vele dikke, rode, vette, rijke O.W.-ers, maar weinig of geen protserig luxe-vertoon, weinig bloemen, geen enkele bepaald overweldigend-dure, mooie krans! Ik zag ook geen verdriet, geen tranen, maar wat

[p. 763]

ik wél zag en wat duidelijk stond te lezen op al die overvoede, rode tronies, dat was een zonderlinge uitdrukking van geconsterneerde verbazing en bijna van verontwaardiging, alsof zij allen solidair en op gelijke wijze leden onder die slag van het noodlot, dat zo plotseling en onbarmhartig een van hen wegrukte, op het ogenblik, dat hij om zo te zeggen nog maar pas van 't ruime, mooie rijke leven proeven ging! Zij praatten over het beval, terwijl de kist ten grave werd gedragen: hoe hun makker na een feestmaal eensklaps ziek geworden was; hoe hij geleden had, niet lang, maar hevig; hoe hij in een wilde crisis was bezweken en hoe hij nu al zijn schatten ongebruikt moest achterlaten...

Het lijkkleed werd bij de groeve weggenomen en de kist kwam te voorschijn, net maar eenvoudig, zonder enige zware of overtollige weelde. Blijkbaar wilde baron Zeep wel luxe verspillen aan het lieve, glimlachende leven, maar volstrekt niet aan de lelijke, grijnzende, veel te vroegtijdige dood.

De kist werd neergelaten en de gezichten keken strak, en stug, en toornig. 't Was onrechtvaardig, dáár! Niemand zei het wel zo hardop en duidelijk; maar allen dachten het en voelden 't solidair, in ternauwernood verkropte woede.

Zij trokken haastig heen zodra het afgelopen was; en in hun pracht-auto's staken zij grote sigaren op, als 't ware bij wijze van protest en om algauw weer van het goede, milde leven te genieten.