In Vlaanderen Frans
Ik had wel van die geschiedenis gehoord, maar wist er nog 't fijne niet van. Ik ben naar boerke toe gegaan om het te weten.
- Joa, zeker, meniere, ik hè aan de Fransen de ploatse gewezen, woar da ze bijkans mee druege voeten over de beke konden! antwoordde boerke met een leuke glimlach op mijn vraag.
- Hier zie, meniere, vlak achter mijn hof, tussen die twee wilgen doar! voer hij voort. - De Fransmans han hueren zeggen dat er hier azue 'n ploatse bestond, moar ze wisten nie woare. Ze kwamen buiten oasem op mijn hof geluepen, d'r woaren d'r wel duusd, meniere, mee peirdevolk en mee kanons; en ze riepen: ‘Le gué! Le gué! Où est le gué!’ - Par ici, mossieu! zei ik, en bracht er ulder noartoe. Ze vleugen d'r over, meniere, ge 'n hèt da nog noeit van ou leven gezien! 't Was lijk of de weireld verging! Tien menuten loater huerde ik: Boemboemboemboemboem! Ze zaten al in de rugge van de Duitsers! Da heet doar wa geweest, meniere!
- Wel, boerken, dat-e gij da zue gauwe verstond 't geen' da ze vroegen! Da es 'n moeielijk woord! riep ik verbaasd.
- Joa moar, meniere, 'k hè goe Frans gekeund op schole, zullen! pochte boerken heel trots. - ‘Le ghé’, da es de ploatse woar dat 't woater ondiep es. Joa moar, 'k weet wel, zulle! Hij glimlachte een tikje ijdel, wenkte mij naar zich toe, vroeg of ik eens de mooie decoratie wilde zien, die hij daarvoor van de ‘Keunijnk’ had gekregen.
Hoe die decoratie eruitzag kon ik mij wel enigszins voorstellen; maar toen ik met hem onder het boogdeurtje stapte om dat wonder te aanschouwen, dacht ik bij mezelf dat het toch maar goed was, dat boerke destijds op de gemeenteschool geleerd had, wat het Franse woord ‘Ghé’ betekende en dat hij het zo goed onthouden had.
Auteursrechtelijk beschermd