Verzameld werk. Deel 7

[p. 717]

Van vogels

Er komt hier elke ochtend vast een heel klein vogeltje op een der hoogste takjes van een boompje zitten en het zingt daar, met korte tussenpozen, heel de lange, schone lentedag. Het draagt een vaal jasje en een grijs hemdje en als het zingt gaat zijn heel fijn snaveltje als een scherp-snijdend knipschaartje open en dicht, terwijl het grijze keeltje zwelt en gorgelt, alsof er werkelijk met water in gegorgeld werd. Af en toe vliegt het van zijn takje weg en hangt dan even in de kruin van een jonge abeel, waar het zich met het zaad van de katjes voedt. Maar dadelijk zit het weer te zingen bovenop zijn zelfde takje; en in de zachte, stille lucht, tussen het heerlijk-fris ontluikend groen onder de blauwe hemel vol zonneglans, is het alsof de ganse schone wereld een hymne van verrukking door het fijne vogelkeeltje zong.

Ik kijk naar 't aardig diertje en denk aan de ongecompliceerdheid van zijn leven. Ergens in een eigen gebouwd dons-enveren-huisje van één enkele kamer slapen; opstaan als de zon opstaat, geen ogenblik toilet hoeven te maken, terstond op 't takje om te zingen en zodra de eetlust komt naar de steeds welgevulde provisiekast van het abeeltje, waarde ‘katjes’ aan de twijgen hangen! Ook geen enkele cerebrale zorg of tobberij. Een huwelijk door wederzijds consent, zonder lastig te verkrijgen toestemming van ouders; geen bruidsschat, geen uitzet, geen jacht naar een betrekking; en als vervoermiddel de vleugels die nooit falen; terwijl de ganse vaste wereld als een geschikte landingsplaats gebruikt kan worden!

Alle vogels, echter, leven niet zo heerlijk onbezorgd en vrij als het klein zangertje met zijn vaal jasje en zijn grijs hemdje. Er wonen hier twee mussen onder de goot van mijn dak en, ik kan 't niet helpen, maar ik voel achting noch genegenheid

[p. 718]

voor dat paar. 't Zijn echte bourgeois, en, ik zou haast zeggen: parvenu's, O.W.-ers. Zij slapen nog als het reeds uren daglicht is; en, als zij eindelijk uit hun slordig bed te voorschijn komen, zien ze er beiden verlept en verknoeid uit; en 't komt mij voor dat ze meestal dadelijk aan 't kijven gaan. Kijven ze niet, dan blijven ze doorgaans een hele tijd op de kroonlijst zitten, die ze tot toiletkamer hebben ingericht. Zij vangen daar hun ongedierte in hun veren, - dat komt van 't lui zijn en van 't lange slapen, - en, wat hun sanitaire inrichting aangaat, kijk maar eens even naar de kroonlijst, vlak onder de plaats waar ze zitten, en je weet al genoeg.

Wanneer ze eindelijk met al die viezigheden klaar zijn, komen ze gewoon en brutaal met mij ontbijten. Mijn balkondeur staat wijd open; ze gaan daar vrijpostig op de rand zitten en roepen mij toe:

- Vief! Ons eten!

Met tegenzin gooi ik wat kruimels en zij vechten ervoor. Wat 'n manieren, voor 'n man en 'n vrouw! Ze zijn dik en schrokkig, niet te verzadigen. Als ze ten slotte niet meer eten kunnen, vliegen ze weg zonder een woord van dank; en, waarachtig, in plaats van nu ten minste eens even in de mooie natuur te gaan fladderen, kruipen ze weer in hun vies en slordig en akelig nest.

Dat zijn geen vogels. Zij kunnen niet zingen en ik twijfel eraan of ze ook wel vliegen kunnen.

Sinds drie dagen observeer ik de strijd tussen de merel en de Vlaamse gaaien. De merel heeft zijn nest gebouwd in een kastanjestruik en de merelin zit er op haar eieren te broeden. De Vlaamse gaaien weten dat en zwermen er omheen. Ze zijn met hun tweeën. Zij hopen, in een korte afwezigheid van de merel, de merelin schrik aan te jagen, haar van het nest te doen wegvliegen, en haar eieren te roven.

Maar de merel waakt! Hij houdt zich schuil op korte afstand en zodra de gaaien wat al te dicht in de buurt komen, stuift hij erop los en jaagt ze weg.

Nooit hab ik laffer rovers gezien! Als je nu toch eenmaal zo laag gedaald bent dat je slechts van roof wilt leven, dan moest je ten minste, zoals de Pruisen, de moed hebben je schur-

[p. 719]

kenstreken uit te voeren. Doch neen; zelfs die moed bezitten ze niet. De merel krijgt ze telkens weg en achtervolgt ze tot ver in het bos; en onderwijl zit de merelin angstig op haar nest te broeden, niet wetend of haar kinderen wel ooit het daglicht zullen aanschouwen.

'k Geloof dat ze gerust mag zijn, althans zo lang haar man flink als gendarm blijft optreden. En eenmaal als de kinderen geboren zijn wordt zij immers zelf een echte furie.

De in feldgrau geklede gaaien, die nu nog af en toe wat branie maken, zullen er dan wel voorgoed afblijven.