Verzameld werk. Deel 7

[p. 610]

Guerliche de goochelaar I

Dezer dagen ontving ik toevallig, bijna op 't zelfde uur, van twee ‘trouwe lezers’ een brief, waarin ze mij beiden vroegen of ik niet nog eens, voor de Haagsche Post, een verhaaltje van mijn oude vriend Henri Deulin zou neerschrijven. Waarom niet, als ik daarmee iemand plezier kan doen? Ik ken er juist nog een heel aardig: Guerliche de Goochelaar getiteld.

Guerliche, bijgenaamd de Goochelaar, omdat hij zo bijzonder goed de kunst verstond iets weg te moffelen of te rollen, was een jonge schavuit uit het dorpje Erchin, bij Douai in Picardië. De burgemeester van de gemeente, Sans Souci genaamd, had meer last met hem alleen dan met al de andere ondergeschikten uit die streek. Geen dag ging voorbij of de dorpsveldwachter kwam bij hem met klachten aan over de wandaden van Guerliche. Eens, op een middag dat de burgemeester, die wat veel potjes bier gedronken had, in zijn tuin op een bank zat te slapen, werd hij door een wanhopig gekwek van zijn eenden gewekt. En wat zag hij? Guerliche, die schrijlings op de omheiningsmuur gezeten, met een hengel één voor één zijn eenden ving!

- Nu is het uit met jou, kleine schurk! gilde Sans Souci van zijn rustbank opspringend. Maar vóór hij hem kon grijpen was Guerliche verdwenen en hij werd in 't dorp niet meer teruggezien.

Jaren verliepen. Er was kermis in 't dorp en vóór een herberg, waar veel notabelen zaten, stond een man in harlekijnpak, kunsttoeren te maken. Hij goochelde dukaten in en uit de beurzen, trok zilveren horloges uit de neus van kleine kinderen, ving met een kwiek gebaar 't kanarievogeltje van de herbergierster in zijn kooi en vond het eindelijk onder de hoge hoed van mijnheer de burgemeester Sans Souci terug.

- Knap gedaan; bijna zo goed als eenden-hengelen! lachte de

[p. 611]

burgemeester, die terstond Guerliche herkend had.

- Nog niet vergeven, burgemeester? lachte Guerliche terug.

- Ik zal 't je eerst vergeven nadat je mij de knapste kunst vertoond hebt die je kent, antwoordde Sans Souci.

- Aangenomen! zei Guerliche. En dadelijk vertoonde hij een reeks goocheltoeren zó verbazend, dat al de notabelen met open monden van bewondering zaten te gapen en dat de burgemeester zei:

- Man, jij kunt mij hier van grote dienst zijn. Weet je wat? Blijf voortaan wonen te Erchin: je zult er de gemeente in mijn naam bestieren.

- Best, antwoordde Guerliche; - ik was juist van plan te trouwen en mij ergens vast te vestigen. Met goochelen alleen zie ik echter geen broodwinning in Erchin. Ik wil ook molenaar worden. Leen mij enkele duizenden dukaten, zodat ik mij een molen kan laten bouwen.

- Aangenomen! zei de burgemeester.

Guerliche liet zich, vlak naast de boerderij van Sans Souci, een van de mooiste molens uit de streek opbouwen; en zo werd hij molenaar, om niet te zeggen dief, want hij verstond al dadelijk de kunst om uit één zak graan twee zakken meel te malen.

In die tijd reisde bij toeval de Koning der Nederlanden door Picardië. Eens dat Zijne Majesteit bij 't licht van de wolvenzon - 't is te zeggen: in de maneschijn - aan 't wandelen was, zag hij de prachtmolen en vroeg:

- Aan wie die mooie molen daar?

- Aan Sans Souci, Sire, antwoordde een der hovelingen.

- Sans Souci! herhaalde Zijne Majesteit enigszins smalend. Is hier een molenaar die Sans Souci heet? Wacht eens even; ik zal hem wat souci bezorgen. Ga en zeg hem, dat hij mij binnen de week het antwoord heeft te geven op de drie volgende vragen:

1e	Hoe zwaar de maan weegt.
2e	Hoeveel ik waard ben.
3e	Wat ik denk.

Antwoordt hij verkeerd op een van die drie vragen, dan zal hij aan een boom van zijn boomgaard, of aan een wiek van zijn molen opgehangen worden. Ga.

[p. 612]

Die avond zat Sans Souci met een echt lijkbiddersgezicht aan het gewone kaarttafeltje van de voorname herberg, waar hij geregeld met de andere dorpsnotabelen kwam spelen.

- Wat scheelt er? vroeg Guerliche, die daar ook was.

- Er scheelt, antwoordde Sans Souci diep-somber, - dat ik over een week aan een der takken van mijn oude pereboom of aan een der wieken van je nieuwe molen zal hangen. En hij vertelde hem 't gebeurde.

- Bliksem! riep Guerliche ontdaan. Maar dadelijk weer gevat:

- Mag ik dat zaakje voor je opknappen; je hebt mij vroeger ook een dienst bewezen, zei hij. - De Koning kent geen van ons beiden; ik kom in jou plaats op; en de duivel zal er wel mee gemoeid zijn, als ik dat boeltje niet weet om te goochelen.

- Het zij zo, zuchtte Sans Souci toch enigszins getroost. Trouwe lezers, hier, op dit spannend ogenblik, moet ik u in de steek laten...

Het is jammer, het is ellendig, want wat nu komt is juist het aardigste, en grappigste, en boeiendste; en ik tril van verlangen om het u in één adem door te vertellen; maar het kan niet, het mag niet; ik zit hier in mijn twee kolommen plaatsruimte gevangen als in een loopgraaf, waar ik, zonder litterair levensgevaar, niet uit kan komen.