Verzameld werk. Deel 7

[p. 590]

Hoe zal dat zijn?

Ja, hoe zal dat na de oorlog zijn?...

Er zijn nog steeds mensen die geloven, dat ze 't einde van de oorlog zullen beleven, en niet lang geleden kwam een dame naar mij toe, die mij vol bezorgdheid de vraag stelde:

- Voor wat moeten wij onze kinderen na de oorlog opleiden? Ik heb over die vraag nagedacht en na rijpe mijmering ben ik tot het volgende besluit gekomen:

Aangenomen dat de oorlog, om bescheiden te rekenen, nog een tiental jaren duurt, dan zou ik, als ik nu kinderen had, die zowat tussen de acht en twaalf jaar oud zijn, de volgende betrekkingen voor hen in 't oog houden:

Hotelier.

Restaurateur.

Wijnhandelaar, (vooral in champagne).

Automobielzaak.

Bouwkundige.

Juwelier.

Dokter.

Schilder, (uitsluitend portretschilder).

Beeldhouwer, (uitsluitend gedenkteken-beeldhouwer).

Meubelfabrikant.

Kleermaker.

Ik zal het hier maar bij laten. Er is natuurlijk veel meer; maar zo kunnen wij toch alvast de toekomst in.

En inderdaad, die toekomst zal in de eerste plaats te zorgen hebben voor het geluk en welzijn van de nieuwe heersers van de maatschappij: de O.W.-ers. Het is verkeerd te denken dat dezen alleen, of voornamelijk, in de neutraal-gebleven landen zouden te vinden zijn. Alle oorlogvoerende landen hebben hun O.W.-ers en vaak nog ergere dan de neutrale. Daar zijn

[p. 591]

de leveranciers van de legers; daar zijn de boeren die hun produkten verstopt hebben om ze duurder te kunnen verkopen; daar zijn de knoeiers die heimelijk handel met de vijand drijven; daar zijn de ontelbare andere bloedzuigers, die zich aan 't ongeluk en de ellende van hun medeburgers vetmesten.

Dat worden de heersers van de toekomst. Die zullen aan de wereld de wet dicteren. Wanneer de staatsmachine weer geregeld werken zal, dan zal ze eerst en vooral moeten werken om die rijkdommen te beschermen; want als het onrechtvaardig verkregen goed niet krachtig wordt verdedigd, dan loopt het groot gevaar teloor te gaan en met zijn ondergang de basis zelf waarop de maatschappij gebouwd is, - het kapitaal - te ontredderen. Men denke slechts even aan wat in Rusland is gebeurd en er nog dagelijks blijft gebeuren.

Dus moet de O.W.-er, vermoedelijk de enige bezitter in de geordende maatschappij van de toekomst, krachtig beschermd en tederlijk vertroeteld worden. Er zijn O.W.-ers die O.W.-ers waren vóór het woord ooit uitgevonden werd en in de oorlog niets anders hebben gedaan dan met behulp van de gunstige omstandigheden hun uitbuitingsvermogen nog aanzienlijk verder uit te breiden en sterker te ontwikkelen; maar er zijn ook talloze anderen, die uit het niet zijn opgekomen en nu staan te wachten, met blinkende ogen en knappende tanden, om van hun vergaarde schatten te genieten.

Wat zullen die mensen wel doen, zodra de mogelijkheid ontstaat om iets te doen?

Op reis gaan, ten einde eens ter plaatse te gaan zien, aan welke wonderen van verwoesting en vernieling zij hun schatten te danken hebben! Zij zullen automobielen kopen; zij zullen hotels en restaurants vullen; veel en lekker eten, veel en lekker drinken, veel en lekker roken; duur leven, met één woord en genieten, genieten met volle teugen van alles wat de overvloed van 't geld aan grof-materieel geluk maar geven kan.

Zij zullen op de allerduurste plaatsen de gedenktekens helpen onthullen van de soldaten die voor de redding van het vaderland gesneuveld zijn; zij zullen alle patriottische feesten,

[p. 592]

plechtigheden en vertoningen bijwonen; en als ze van dat alles ruim verzadigd zijn, zullen ze naar hun stad of dorp terugkeren en daar enorme huizen laten bouwen, die ze zullen meubileren als paleizen van negerkoningen, versierd met hun portret en met de portretten van hun vrouw en kinderen.

En verder zullen zij de duurste kleren en juwelen kopen, en zonder zich nog enige inspanning te getroosten of de minste hygiënische beweging te nemen, dik en congestief worden van het overdadig eten en drinken en brassen, zodat ze ten slotte ziek zullen worden en de dokter moeten laten halen, die ze zorgvuldig en langdurig zal behandelen en ze wellicht zal moeten opereren, wat de rekeningen zal doen oplopen...

Zo denk ik mij de naaste toekomst na de oorlog in. Zo zie ik de lucratieve baantjes voor het komende geslacht: hotelier, automobielhandelaar, juwelier, architect, familieportretschilder, dokter, om nog maar liefst van een paar andere, winstgevende betrekkingetjes, vooral wat de vrouw betreft, niet te spreken.

In de militaire carrière zie ik in 't verschiet geen heil meer. Ook niet in de diplomatieke. Er zullen waarschijnlijk zo bitter weinig soldaten overgebleven zijn om nog te kunnen vechten; en als er nu toch eenmaal geen oorlog meer gevoerd kan worden, waartoe zouden dan wel de diplomaten dienen! En de rest van de wereld zal doodarm zijn; en hier en daar zal er misschien nog een filosoof of een dromer rondlopen; een man uit het verleden, met lange haren en een grote bril waardoor hij de werkelijkheid niet ziet: een sullige idealist, die nog op betere tijden hoopt, omdat hij, ondanks alles, aan het goede in de mens blijft geloven.

Er zijn van die dromers...