Verzameld werk. Deel 7

[p. 571]

Lente-sotternijen

I Het piepwagentje

Op de Hoge Weg, onder het jong, doorschijnend groen van de schone lentebomen, kuiert het jonge meisje met het wagentje.

De weg is vol met wandelaars. Deftige, bejaarde, trage mensen; vlugge, lichte jongelui; witte, roze en blauwe blousetjes, die wemelen en schitteren in de zon, bespat als het ware met levende en tintelende zonnevlekjes, die door de nog ijle loverkruinen als spelende vlinders neerdwarrelen.

De lentevogels zingen overal. Zij schallen en zij jubelen hun levenslust en liefde uit; en in het gras en aan de heesters fleuren en geuren de bloemen, alsof het feest was in het woud: het feest der herlevende lente, in zachte heerlijkheid van zon en tederblauwe hemel.

In al die schoonheid en die frisheid kuiert het wagentje langzaam, heel, héél langzaam over de weg tussen de wandelaars voort. Het meisje dat het voortduwt is mager, en bleek, met geelachtige haren en met doffe ogen, die half dicht schijnen te vallen. Alles is slap en hangerig aan haar. De haren hangen, de wangen hangen, de schouders hangen; alles hangt. Haar fletse ogen kijken zonder uitdrukking in 't wagentje, waar een klein kindje op de kussens ligt; een wicht met bleek gezicht en strakke, ronde ogen, dat aanhoudend, als gold het iets van groot belang en sterke inspanning, het een na 't ander blaasjes door zijn lipjes brobbelt. En 't enigste aan hen dat verder schijnt te leven is het wagentje zelf: het wagentje, dat ongesmeerd (wie weet sinds hoeveel maanden of jaren!) op zijn dunne, droge wieltjes loopt te kermen en te janken: een klagend en telkens in trage cadans weer herhaald ‘Pieppiep... pieppiejiep... Pieppiep... pieppiejiep,’ dat de mensen naar het span doet omkeren en hardnekkig, in de zachtstralende zon, bij het gezang der vogelen en 't fleuren van de bloemen,

[p. 572]

onder de fris-groene lentelovers en de zachte glanzing van de schone, blauwe hemel, met de stroom der wandelaars blijft meegaan en de stemming van het hele bos, en van de hele atmosfeer, en van de ganse lente door zijn ellendig-aanhoudende, snerpende wanklank bederft.

II Lenteknopjes

Lenteknopjes die ontluiken dragen in hun groene hartjes al de schoonheid en de weelde van hun komend zomerleven.

't Is als een heel mooi boekje, dat met schuchtere aarzeling wordt geopend. 't Is als een miniatuur van leven. Ziehier de tengere, nog half dichtgevouwen blaadjes, die zich later beschermend om de bloem zullen ontwikkelen; ziehier het knopje dat de bloem zal worden en, in het hartje van die bloem-in-wording, het stipje dat de vrucht zal dragen en reeds in zich de kiem heeft van de verdere vrucht der toekomst.

Zo gaat het. Een ketting. Een eeuwigheid. Hoe is het ooit begonnen! Hoe zal het ooit eindigen? In 't kleinste lenteknopje schuilt het eeuwig-grootse en ontroerend levensvraagstuk.

III De ochtendgroet

Toen ik vanmorgen het jong meisje zag beneden komen, dat bij ons de nacht had doorgebracht: fris, lachend, blozend, met stralende ogen en blinkende tanden, vroeg ik haar niet, na 't goeje morgenwensen, of ze goed geslapen had, maar ik vroeg haar:

- Heb je mooi geslapen?

Zij lachte:

- Waarom vraagt u mij of ik mooi geslapen heb?

- Dat hoort zo bij de lente, antwoordde ik. - Ik voel het zo. Het komt zo vanzelf in mij op, terwijl ik je daar zie zitten, als een bloem tegen 't raam, met als achtergrond de frisse lentelovers en de mooie bloemen in de tuin.

[p. 573]

- Wat is u complimenteus, vanmorgen! lachte zij weer; en kreeg een lichte kleur.

En zij lachte nóg eens, terwijl ik haar ook lachend aankeek; en zij zei dat ik ondeugend was.

IV Eerste dressuur

En ook de hondjes hebben vandaag de lente beet. Ze hadden reeds lang moeten getuchtigd worden, maar ze zijn zo lief en nog zo jong en het werd telkens uitgesteld.

Vanmorgen, echter, had de lente-sotternije hen wat ál te wild te pakken en de eerste zweepklap viel, hard en scherp, door droef gejank beantwoord.

De kleinste, die de wijste is, kwam dadelijk naar mij toe en week niet meer van mijn benen. De grootste, die verreweg de wildste en de wispelturigste is, keek mij aan met strak-glinsterende ogen van ongelofelijke verbazing en stond daar even, midden op het grasveld, de poten van elkaar, roerloos, als van steen.

- Hier! beval ik dreigend.

Hij kwam, plat tegen de grond kruipend, alsof hij eensklaps geen benen meer had.

Ik nam hen beiden aan de leidsels en trok hen mee naar huis.

Zij deden niets meer. Zij waren als gestold van ontzetting. Het gezicht van de kleine kreeg eensklaps dikke rimpels, als van grote, zware zorg; en de grote hijgde, met flapperende tong, alsof hij overweldigende vrachten voortzeulde. De mensen keken hen meewarig en mij afkeurend aan.

Een wolkje in de lentehemel; een traantje in de ‘sotternije.’ Morgen zal het wel weer alles goed zijn.