Verzameld werk. Deel 7

[p. 561]

Abominabele stadsgeluiden

De elektrische trams. Elektrische trams zijn lelijke, lange, lage, platgedakte, gele huizen, die uit de rij van de andere huizen weggelopen zijn, om midden in de straat te komen kuieren. Zij schellen en bellen, zij gillen en kermen, zij knarsen en brommen, zij donderen en razen, zij huilen soms hoog-schril, als varkens wie de keel wordt afgesneden. De fietsers stuiven ervoor opzij, de paarden steigeren, de voetgangers hollen met schrikgezichten naar de trottoirs, waar ze zich tegen de huizen aandrukken. De ganse stad schijnt er in oproer door, de mensen brullen elkaar toe wat ze te zeggen hebben.

Zo gaat het door, de ganse dag. Soms is er even met de avond een betrekkelijke stilte, alsof de abominabele lawaaimakers eindelijk moegeraasd-en-uitgescheld waren. Maar dan in volle nacht begint het eensklaps weer: het gebrul, het geschel, het gekerm en hoog-gegil; en risten elektrische trams volgen elkander op, als in een zegetocht van haat en wraak en van vernieling, tot ze ten slotte ergens opgeborgen zijn en slapen, om de volgende ochtend al vroeg weer te beginnen. Maar zeg: wat een geluk, dat we die akelige dingen nu nog hebben!

De hond. Ik zeg ‘de hond’ en niet ‘de honden,’ want het lijkt wel of er maar één in heel de buurt bestaat.

Hij blaft aldoor, hij blaft sinds weken, van de ochtend tot de avond. Er zijn drie soorten van honden: honden die slapen, honden die waken, honden die blaffen. Deze hond, de hond blaft!

Hij blaft zoals een ander ademt, gelijkmatig, onophoudend, zonder eind. Soms blaft hij razend, alsof hij vocht of door iemand werd geplaagd. Andere malen blaft hij jankend, alsof hij groot, innig verdriet had. En dan weer blaft hij gewoon,

[p. 562]

aan één stuk door, om te blaffen, zoals een mens die spreekt om te vertellen. Eens heb ik hem gezien bij maanlicht. Hij blafte naar de maan en 't was een zot gezicht. Met uitgerekte hals en blinkend-natte neus stond hij roerloos te huilblaffen, alsof de ganse wereld van smart zou vergaan. Ik sprak hem aan en hij kwispelstaartte even. Ik wou hem troosten en hij scheen mij te begrijpen. Maar dadelijk had hij genoeg van mijn meewarigheid: hij wendde zich van mij af, rekte weer zijn hals uit en blafte, met koud-natte neus en triestig-blikkerende ogen in de maneglans, aanhoudend, telkens vier herhaalde tonen, van hoog naar laag, en van een melancholie om er ziek van te worden.

Die hond, de hond, spreekt natuurlijk een taal en ik zou wel willen weten wat hij vertelt. Soms vraag ik mij af welke sociale betekenis hij in de hondenwereld wel heeft. Is hij een advocaat, een predikant, een beroemd politiek redenaar? Hoe dan ook, hij beheerst de buurt; hij is de hond, het lawaai, de onrust, de abominabele beproeving van de ganse omtrek.

Mobilisatie. Soldaten lopen niet op sokken door de straten en dat hoort men wel wanneer een regiment voorbijtrekt. O, dat schurend-dreunen van de spijkerzolen op de stenen, wat heb ik het gehoord, zonder onderbreking, gedurende dagen en nachten, in Vlaanderen, in Engeland, in Frankrijk, alsof de ganse wereld kermend en klagend leegstroomde!

En dan de muziek: de militaire muziek! Slagersjongens op fietsen voorop, meelopend gepeupel langs de trottoirs, bijna tot in de ramen van de huizen; en dan de schetterende ‘clairons,’ abominabel vals, en de akelig roffelende trommen en de muziek, opruierig en oorverscheurend.

En dan de paardehoeven die kletterend trappelen en de kanonnen die bonzen en schokken; en de fourgons die denderen en ratelen, en al de opgehouden rijtuigen en auto's in de versperde straten, waar zij staan te puffen en te stampen en te toeteren; en al die elektrische trams alweer, die elkaar opvolgen en moeten wachten... o, wat een hel van stof en van gedruis in warme zon langs de lentestraten van een grote stad! Doch laten wij hier wel betreuren, maar niet klagen. 't Is niet voor hun plezier dat al die arme soldaatjes zoveel rumoer en

[p. 563]

drukte veroorzaken! Hoeveel liever zouden ze niet bij vrienden en familie thuis zijn, rustig in hun zaakje, rustig en vlijtig op hun akker!

Wat hen hier bracht is het afschuwelijk oorlogsmonster. En in 't lawaai dat zij verwekken klinkt de vrijheid en verdediging van 't schone, goede vaderland.

Loop maar flink, soldaatjes! Zing en dreun, en speel, al klinke de muziek ook vals! Ik wil u zien in deze dagen en uw rusteloos gedender en geratel horen, in de hoop dat ik u weldra niet meer zal moeten zien en horen: geen uniform meer, geen geweer, geen trom en geen kanon in een bevrijde vredewereld!

Zal die gebenedijde dag nog eenmaal komen, of moet de wereld sterven in haar lelijkheid en in 't afschuwelijk gedruis van de oorlogsrazernij?

Correspondentie. Van verschillende kanten ontvang ik klachten over mijn vorige bijdrage, getiteld ‘De Louchiée’. Ik word er attent op gemaakt, dat het woord geenszins als ‘louchiée’ maar wel als ‘lochée’ moet worden uitgesproken. Ik beken schuld en geef dadelijk toe. Dus: ‘lochée.’