Verzameld werk. Deel 7

[p. 547]

De kracht van de vrouw

Na mijn kroniek in de Haagsche Post van enkele weken geleden, getiteld Leve de Vrouw! meen ik te mogen veronderstellen, dat het voor geen der trouwe lezers van dit weekblad een geheim meer is, hoe hoog en hoe diep ik de vrouw bewonder en vereer. Ik stel haar hoog, héél hoog, en met de dag steeds hoger. In het abominabel en totaal bankroet van 't mannelijk geslacht ben ik schroomvallig en eerbiedig tot de vrouw genaderd en luide heb ik verkondigd en bewonderd haar schoonheid, haar zachtheid, haar geest en haar ziel. Sinds is het mij herhaaldelijk gegeven geweest ook haar onverwoestbare lichamelijke kracht te mogen bewonderen, zodat ik tot de diep-vererende overtuiging ben gekomen, dat de vrouw een absoluut en integraal superieur wezen is, zowel fysiek als psychisch, zowel naar lichaam als naar geest.

Wat mij zo plotseling en onverdeeld tot deze, vele vooroordelen omverwerpende, conclusie bracht? De gure winterkoude en de wijze, waarop de vrouw daartegen reageerde!

Ik heb ‘de’ vrouw, de mooie, elegante vrouw, het zogezegde zwakke, broze luxe-vrouwtje met gedecolleteerde hals en doorschijnend-fijngekouste enkeltjes op straat zien lopen, in een temperatuur en een weer van storm en regen, of van vorst en sneeuw, waarbij de honden en de paarden onder hun dikke winterhuid huiverden, terwijl de mussen in de goten van de daken zich verstopten. Had een gewoon mens, een ‘man’ zulks moeten doen, dan lag hij voorzeker de volgende ochtend doodziek te bed en enkele dagen later op een kerkhof, waar hij met de bij zijn stand en maatschappelijke positie passende eer en belangstelling zou begraven worden. Zij, de vrouw, liep glimlachend, met levendig-tintlende ogen en roze wangen door die furie der ontketende elementen heen; zij rilde niet, zij hoestte niet, zij had niet eens een zakdoek in

[p. 548]

haar mof; en als ze bont droeg om haar lieve schoudertjes, dan was 't voorzeker niet om die tegen de koude te beschermen, maar wel veeleer om dat mooi, bloot halsje, dat zacht glansde als een fijne, lichtroze bloem, nog gunstiger en bekoorlijker tegen de rijke fourrure te doen uitkomen.

Zij droeg heel korte rokjes waar de storm in klapperde en gierde en haar zogoed als blote voetjes staken in een verlakt fijn schoeisel, of, beter gezegd, in twee kleine schuitjes waarvan de hak gevormd was door een soort van hoge, dunne pin en waarop zij zich, bij elke pas, in evenwicht moest zien te houden.

Ik herinner mij nog mijn verbazing, toen ik, in mijn prille jeugd, de eerste wielrijder zag. Dat leek wel iets absurds, een onmogelijkheid, die tóch, ondanks alle bestaande natuurwetten, gebeurde. Diezelfde indruk onderga ik nu nog, telkens weer wanneer ik een echt-elegant vrouwtje over de straat zie lopen. Dat zwakke wezentje moet toch immers voortdurend omkantelen, tegen de stenen vallen, zich akelig bezeren! Ik heb het zelf eens op een avond willen proberen en ik wou, dat u mij had gezien. Ik had ook twee van die hoge, houten pinnen onderaan mijn hakken bevestigd en zo liep ik de straat op. Het was gelukkig donker, maar toch bleven de mensen langs de trottoirs staan om mij na te kijken. Ik zakte door mijn knieën, ik bonsde tegen de lantarenpalen en de ramen aan; ik zwenkte en waggelde gelijk een dronkaard. Een paar meiden begonnen hoog te giechelen en een politiediender, die in het verschiet opdaagde, veranderde de richting van zijn bedaarde koers, om mij te ontmoeten. Haastig sloop ik hinkend in een dwarsstraat weg.

Kwestie van gewoonte, ‘training,’ zie maar de matrozen met hun blote halzen, antwoordde mij een dame, die ik over 't wonder interviewde.

Niets van aan, lieve dame! De matroos, ja, die is getraind en gehard, maar u is dat niet, u volgt alleen ‘de mode.’ Verondersteld dat het nu deze zomer mode wordt om wol en bont te dragen om uw hals in plaats van diep-gedecolleteerde blouses. U zúlt dan bont en wol dragen om uw hals omdat het zo de mode is; en 't wonderbare en bewonderenswaardige zal zijn,

[p. 549]

dat u dat zult kunnen doen zonder eronder te lijden en zonder er ziek van te worden. Wij, mannen, zouden met beroertes neerstorten; u, vrouwen zoudt er glimlachend mee trippelen en koketteren. Wat heeft men al niet gepoogd om u in uw bewegingen te hinderen en te belemmeren? Weet ge nog wel die slepende japonnen, die het vieze stof opjoegen en waarover een gewoon sterveling, een ‘man’ hopeloos zou gestruikeld en gevallen zijn? En dan daarna die knellende japonnen, die soort van nauwe kokers, waarin elke stap geremd werd en de stof, tot scheurens toe, deed spannen! En nu die hakjes, die griezelige pinnetjes, waarop ge toch maar loopt als acrobaten op het koord! Heeft ooit een van die zware hindernissen u belet te wandelen, te winkelen, te teaën, op een diner of een concert te komen? Moe zijt ge dikwijls, en zeer begrijpelijk. Gij ziet soms bleek, gij ligt op sofa's, als zieltogend. Maar telkens voor een nieuwe mode of voor een ander pretje veert ge flink weer op, terwijl wij, mannen, zouden dood zijn, werkelijk morsdood, ik herhaal het, als wij zoals velen van u moesten willen leven.

Neen neen; de vrouw is sterk, oersterk, ontelbare malen sterker dan de man, op alle mogelijk gebied. En als ze ook eens werkelijk haar spieren wil gaan ‘trainen,’ zodat ze ons met echte klappen op de kop de haas kan worden, dan is het finaal uit met ons; dan bekleedt zij in de maatschappij de plaats die ze verdient en wij de plaats die we reeds lang verdiend hebben. Want, vergeten wij het niet: Macht is Recht: dat is de mooie leus van deze mooie tijd!