Verzameld werk. Deel 7

[p. 534]

De driekoningenkaars III

Gillette zat aan haar spinrad. Zij spon en mijmerde. En haar gedachten voerden haar in schone dromen weg. Vóórbij haar raam passeerde plotseling de Prins der Nederlanden en zij voelde vurig het verlangen hem tot echtgenoot te hebben. Zij stak even de waskaars aan.

- Wat wenst ge, mijn kind? vroeg Belzebuth, die dadelijk verscheen.

- Ik wil Prinses der Nederlanden worden, zei Gillette.

Nauwelijks had ze die woorden uitgesproken, of de mooie, blanke veren, die de prinslijke hoed sierden, wuifden zacht langs haar venster heen en de Prins trad binnen.

- Wilt gij mijn vrouw worden? vroeg hij.

- Dat wil ik, antwoordde Gillette. Zij blies de kaars uit en stopte die zorgvuldig in de doos; en zo nam de Prins haar op zijn ros met zich mee en reed met haar naar het Paleis der Nederlanden, waar de oude monarch haar tot schoondochter aanvaardde.

Maar toen Françoise vanuit de hemel zag, dat haar dochter was prinses geworden, greep haar een grote droefheid aan. Ziehier waarom:

Toen Françoise stierf en vóór de Poorten van de Hemel kwam, stond daar ook de oude Koningin der Nederlanden te wachten. Sint Pieter deed open, liet de Koningin, die een goede en heilige vrouw was geweest, binnen; en dadelijk speelden de harpen en hieven de engelen hemelschone zangen aan. Toen op haar beurt Françoise binnenkwam werd zij wel vriendelijk ontvangen, maar geen harpen speelden en geen koren zongen.

- Waarom dat verschil? Ik dacht dat het voor iedereen gelijk was in de hemel! zei Françoise.

- Dat is het ook, zei Sint Pieter; - maar mensen zoals u,

[p. 535]

Françoise, ontvangen wij hier elke dag, terwijl het wonder boven wonder is wanneer een aardse Koningin het Rijk der Hemelen betreedt. Daarom werd zo gejubeld...

Françoise schrikte. Ook haar dochter zou eens Koningin worden. Hoe uiterst klein was haar kans ooit in de hemel te geraken! Zij smeekte God de Vader, dat hij haar weer op aarde komen liet om Gillette te redden. En God de Vader stemde toe, maar zei:

- Onder een andere gedaante zult gij er verschijnen, opdat de Engel des Verderfs u niet herkennen zou. Ook uw dochter zal u niet herkennen en nooit moogt gij haar zeggen dat gij haar moeder zijt.

Françoise bevond zich eensklaps weer op aarde; en kijkend in het helder water van een bron herkende zij zichzelf niet meer. Zij was weer wonderschoon en jong geworden, maar dat liet haar onverschillig: zij dacht alleen nog aan haar dochter; en zij reisde, dag en nacht. Wie zal mij 't Rijk der Nederlanden wijzen? vroeg ze zich angstig af.

- Ik, antwoordde een stekelige heester, die huiverend in de winterkoude naast haar stond. - Ik, maar neem mij eerst even in uw armen; ik heb het zo koud.

Françoise omhelsde het struikje, dat tot bloedens toe zijn scherpe doornen in haar lichaam stak. Maar, o wonder, zó warm is de liefde van een moeder, dat het struikje groende en begon te bloeien; en uit dankbaarheid wees het Françoise de weg naar het Rijk der Nederlanden.

Zij kwam voor een groot, breed water en legde zich te gronde om het leeg te drinken.

- Dat zal u nooit gelukken, zei de Oceaan; - maar ik bemin de parelen en ken er geen schonere dan de tranen van een moeder. Als gij mij wilt al de tranen van uw ogen geven, zal ik u naar 't Rijk der Nederlanden voeren.

En Françoise schreide tot zij blind was. Toen bracht de Oceaan haar in het Rijk der Nederlanden.

De oude Koning was intussen overleden en Gillette zat nu op de troon. Een bedelares geleidde Françoise naar het Paleis.

- Daar komt de Koningin! riep plotseling Françoise.

- Hoe weet ge dat? Gij kunt immers niet zien! zei de bedelares.

[p. 536]

- Dat voelt mijn hart! antwoordde Françoise. En zó vurig was haar bede om haar kind nog eens te zien, dat zij door een wonder het gezicht terug kreeg.

Zij zag Gillette vermagerd, triestig, oud geworden. Het snikte in haar van droefheid en zij wou haar dochter om de hals vliegen en zeggen wie zij was, doch wist zich te beheersen. De Koningin bemerkte haar en, getroffen door haar schoonheid nam zij Françoise in haar dienst.

Gillette, onder Belzebuths invloed gehuwd, was niet gelukkig. De Koning verwaarloosde, mishandelde haar. En Gillette, om zijn gunsten te heroveren, stak nu dikwijls de waskaars aan, die zienderogen kleiner werd. Eens onderschepte de Koning het geheim en Gillette bekende alles. De Koning voerde in die tijd oorlog tegen andere mogendheden en hij dwong Gillette de kaars te doen branden om door Belzebuths hulp gesteund te worden. De kaars verminderde, verminderde en Gillette werd ziek van droefheid.

Maar Françoise waakte. Zij bekende aan Gillette wie zij was, wist de kaars te bemachtigen en vluchtte ermee weg. Zij werd helaas gegrepen en als toverheks tot de dood veroordeeld. De Koning dwong Gillette de eerste steen te werpen.

- Nooit! schreeuwde Gillette in opstand.

Toen werd Françoise door de menigte gestenigd. En de Koning liet de schamele kleren brengen waarmee Gillette destijds in het Paleis gekomen was en zei:

- Ruk je staatsie-gewaad van je lijf en word opnieuw wat je geweest bent!

En Gillette gehoorzaamde en ging. Maar eer ze voor altijd het Rijk der Nederlanden verliet, toog ze nog eens naar de stenenhoop waaronder haar geliefde moeder lag begraven; en, o wonder, daar stond de moeder eensklaps op, herlevend, verrijzend, drukte haar kind een laatste maal tegen haar hart en verdween opnieuw in 't rijk der Hemelen.

Gillette rouwde en treurde. Zij had genoeg van 't leven, kende slechts één verlangen meer: Moeder terug te vinden!

De kaars was bijna tot het einde opgebrand. Op een sombere novembernacht stond Belzebuth weer aan haar sponde en vroeg haar, zoals altijd:

- Wat wenst ge nu nog meer, mijn kind?

[p. 537]

- Moeder... moeder zien, zuchtte heel zwak Gillette.

De duivel vloekte en verdween.

De kaars ging uit en Gillette steeg naar de Hemelen. Daar stond Françoise trouw op haar te wachten. En de gouden poorten gingen open, en de harpen speelden en de engelen zongen, want voor de tweede maal kwam er een Koningin der Nederlanden in de Hemel...

Geachte lezeres en lezer, is het verhaal niet mooi? Heb ik te veel van uw geduld gevergd?